Hier zit ik dan, achter mijn scherm. Mijn schouders zijn gespannen, mijn buik krimpt ineen, mijn hersenen draaien op volle toeren. Ik heb het koud maar een extra trui helpt niet om mijn lichaam op te warmen.

We zijn twee weken verder sinds de lancering van mijn blog. De reacties zijn er van allerlei aard. Ik hou me vast aan mijn (nu al) 33 volgers. Allemaal mensen die stuk voor stuk (oprecht) geïnteresseerd zijn in mijn verhaal, in mijn avontuur en zoektocht. Daarvoor wil ik iedereen op zich al bedanken.

Naast de volgers zijn er ook mensen die mij afraden deze zoektocht te doen en me aanraden het verleden te laten rusten. Maar ik laat hen in hun overtuiging. Toch raakt het me. Met deze blog wil ik niemand bruuskeren maar wel eerlijk delen wat er in mijn omgaat nu ik in de zoektocht naar mijn origine verzeild ben geraakt.

In de twee voorbije weken heb ik een gesprek gehad met het afstammingscentrum, heb ik de familie ontmoet die me vanuit India naar België heeft gebracht, heb ik getuigenissen van mede-geadopteerden mogen ontvangen, en zelfs reikende handen mogen ervaren van mensen die me écht willen helpen. Bovendien heb ik met Renate (zie blog www.tussen-india-en-korea.be) een podcast opgenomen over onze gevoelens als volwassen geadopteerden. Ook daar zijn verschillende enthousiaste reacties op gekomen. Wat doet dit allemaal met me?

Het afstammingscentrum heeft wegwijs gemaakt in mijn dossier: de waarde van de papieren nakijken en op mijn vragen antwoorden. Ik voel me momenteel gesteund door hen. Het afstammingscentrum is vorig jaar ontstaan. Zij zetten zich in voor mensen die vragen hebben over hun afkomst. Deze mensen kunnen geadopteerden zijn, maar ook mensen die via DNA verwanten willen terugvinden. Dit centrum is momenteel gevestigd in Gent en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse overheid.

Tijdens een dag ‘adoptiedossier-studie’ met mijn vriendin Iris, die me zal vergezellen naar India, hebben we heel wat contactgegevens verzameld in een Excell-Sheet. We hadden al verschillende tabbladen aangemaakt (To-do Lijst, DNA-matches, Contactpersonen, nuttige adressen, …). Dit document is voor ons een goede basis en we vullen de tabbladen steeds aan met nieuwe details. Tijdens dit titanenwerk viel ik op een adres, achtergelaten door mijn ouders. Nieuwsgierig ging ik op het internet zoeken naar de locatie in Google Maps. Ik was verwonderd! Het adres ligt in Franstalig gebied. Toeval of niet? Ik ben mijn leven in België immers begonnen in Vlaanderen, om op 23-jarige leeftijd te verhuizen naar Wallonië. Na wat detective- en speurwerk vinden we een telefoonnummer. Vol spanning neem ik de telefoon. Mijn hart bonst in mijn keel, en ik kijk naar Iris die me een bemoedigend knikje geeft. Ik krijg mijn zenuwen onder controle en ik leg het doel van mijn telefoontje uit. Het gesprek duurt veel langer dan waar ik op had durven hopen. Enkele dagen daarna stond ik voor het huis van deze bijzondere familie. Met knikkende knieën belde ik aan. Het eerste contact verliep heel vlot en er zal zeker een tweede ontmoeting komen in de nabije toekomst.

Het aantal geadopteerden en het aantal mensen rondom mij dat me steunt in mijn stappen, stappen die ik een jaar geleden voor onmogelijk zou gehouden hebben, geven me een warm gevoel. Ik voel me gedragen en ben dan ook vastberaden om mijn waarheid aan het licht te krijgen.  Niet kost wat kost, maar wel in verbinding met mezelf, iets wat voor mij een compleet nieuwe uitdaging is, maar tot nu toe is het de moeite waard. Ik slaap weinig, soms heb ik ’s morgens het gevoel dat ik heel de nacht ‘gewerkt’ heb. Deze zoektocht kruipt in mijn kleren. Maar diep vanbinnen voel ik dat mijn stappen nodig zijn, ze zijn nodig voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving die misschien op deze manier begint te begrijpen dat het ‘red-het-kind-verhaal’ van adoptie de nodige kanttekeningen heeft.

Deze blog wordt mee ondersteund door het Afstammingscentrum en a-buddy.

• www.afstammingscentrum.be: info@afstammingscentrum.be
• www.a-buddy.be: a-buddy is er voor en met geadopteerden