Een bijzonder weekend, met bijzondere ontmoetingen.

Een pijnlijk weekend met slecht nieuws.

Een weekend met hoogtes en laagtes, maar wel eentje van hoop.

Vrijdag sloeg de bom in. Mijn hartsvriendin Anne-Michèle heeft sinds 1,5 jaar kanker, en ze vecht als een leeuwin. Morgen krijgt ze de behandeling van de laatste kans. Het grijpt met bij de keel, maar ik zet moedig door, voor haar. Ook omdat zij zo dapper blijft strijden, wil ik niet onderdoen. Zij is mijn grote voorbeeld. Ik heb de eer om haar ganse proces van dichtbij te volgen, en ik neem mijn rol naar behoren op, dat weet ik van mezelf. Maar zij steunt me ook ten volle in mijn zoektocht en ook in mijn actie tegen illegale adoptie.

Die dubbele impact, wederzijdse steun, die ervaren we als heel hecht en oprecht. Tot nu toe heb ik steeds geprobeerd om dialogen aan te gaan met mensen, in alle eerlijkheid, door de aanmoediging van haar, maar ook door Iris die zicht vastbijt in mijn dossier. Anne-Michèle heeft me deels ook gemaakt tot wie ik vandaag ben. Ik ben haar daar zo ontzettend dankbaar voor. Woorden drukken amper uit welke grootsheid van daden zij op haar winners-lijst heeft staan. Niet in de vorm van medailles, wel in de vorm van oprechtheid, overtuiging en diep geloof in elkaar. Mijn hart puilt over van vriendschap voor haar, en in de moeilijke dagen die nog zullen komen, zal mijn hart die liefde blijven uitdragen.

Wat mijn zoektocht betreft, dat is een serieuze Sherlock Holmes soap aan het worden. Ik ga met mensen in gesprek, mensen die veel over India weten, mensen die stuk voor stuk hun verhalen delen waarvan ik niet verwacht dat ze die tegen mij zouden vertellen. Ik ben soms verbaasd dat geadopteerden, adoptieouders, India-liefhebbers oprecht vanuit hun ervaringen spreken en de zaken ook benoemen zonder twijfel.

Dat is voor mij een totaal nieuw gegeven, want ik dacht steeds dat veel mensen vanuit angst of onwetendheid hun mond zouden houden. Wel, dat kan ik ten stelligste ontkennen en dat maakt mijn zoektocht zo interessant en verrijkend. Elk gesprek brengt weer nieuwe details aan het licht, waardoor ik mijn geschiedenis beter kan reconstrueren. De laatste week was er één van heel veel nieuwe elementen.

Ik ga binnenkort terug in gesprek met de adoptiedienst, met het afstammingscentrum en met de familie die ik in mijn geboortestad goed ken. Deze familie heb ik in 2003 ontmoet, toen ik voor het eerst naar India terugkeerde. Ik wil meer leren hoe de omgeving waarvan ik kom er écht uitziet, wat de gewoontes zijn van de plaatselijke stammen rondom de stad en welke waardes de mensen erop na houden. Patna is één van de armste steden van India. Buiten de stad wonen er nog stammen in eenvoudige dorpjes waar de oude gebruiken nog gangbaar zijn: landbouw, kleine huisjes, heel gelovige bewoners. In het kastensysteem behoren deze stammen tot de allerlaagsten. Eigenlijk behoren ze niet meer toe aan een kaste, ze zijn kastenloos ofwel paria’s, ook wel onaanraakbaren genoemd. Deze mensen blijven in de Indische maatschappij achteruitgesteld omdat ze minder van tel zijn dan de hogere kasten. Misschien ben ik wel van één van deze stammen afkomstig…

Mijn reisprogramma is totaal nog niet klaar, maar ik ben vastberaden om naar het kindertehuis terug te keren, daar heb ik immers een aantal maanden van mijn leven doorgebracht, daar werd ik gevoed, ververst en misschien zelfs ook gedoopt, wie weet. Of ik daar effectief geboren ben, in dat gebouw, dat betwijfel ik. Dus heb ik met Iris al tal van ziekenhuizen opgezocht waar materniteitsafdelingen te vinden zijn. Ik zal er dan ook een aantal van uitselecteren om ter plekke te gaan kijken en te informeren of ik daar eventueel in een register vermeld sta. Uiteraard is er geen zekerheid van uitkomst, maar als ik het niet probeer, weet ik het zeker niet. Ook het bezoek aan het stadhuis staat eveneens op mijn to-do list.

De familie in Patna was heel blij toen ik mijn reis aankondigde. Ze zijn al aardig in de weer om het mij en Iris zo aangenaam mogelijk te maken. Toen ik hen zei dat ik toch een hotel verkies om te overnachten, vonden ze dat heel jammer. Toch geef ik niet toe, want de zoektocht zal al heel wat energie vergen, en die rust ’s avonds zal ik nodig hebben om te bekomen.

Maar het is wel een leuk vooruitzicht dat ik met hen de staat Bihar kan bezoeken, dat gebeurt best in hun gezelschap omdat zij de streek goed kennen.

Maar heel deze voorbereiding knaagt ook. Want wat als er met mijn beste vriendin iets gebeurt als ik in India ben? Ik heb haar de vraag gesteld waarvan ik het antwoord al deels wist. Mijn verwachting werd bevestigd. Tranen rolden over onze wangen, van erkenning, van opluchting maar ook écht van verdriet want we weten diep vanbinnen dat we elkaar op een dag moeten loslaten, maar elkaar vergeten doen we niet. Zij zal altijd naast mij zijn, ongeacht waarheen ik me begeef.

Moest je na het lezen van deze blog extra vragen hebben, stuur me dan zeker een persoonlijk bericht. Ik zal met plezier antwoorden.

Voel je je aangesproken door iets wat ik hier deel? Dan mag je ook steeds contact opnemen met één of meerdere van de onderstaande organisaties.

In deze blog mag ik verwijzen naar: het Afstammingscentrum, a-buddy en Ray of Hope

• www.afstammingscentrum.be  of info@afstammingscentrum.be
• www.a-buddy.be: a-buddy is er voor en met geadopteerden (chatplatform)
• www.rayofhope.be of info@rayofhope.be

Geschreven op 6 februari 2022.

Soms vraag ik me af waaraan ik begonnen ben… maar nu ik bezig ben, kan ik het niet meer loslaten.

Na mijn laatste update, is mijn rollercoaster nog steeds in beweging, en hoe dan! Het is alsof de snelheid verhoogt, en mijn haren naar achteren wapperen, en mijn gezichtsspieren alle kanten opgaan door de onvoorziene emoties, twijfels, gevoelens die binnenkomen.

Elk detail, elk element, elke info check ik of laat ik dubbelchecken.

Ik ben in 1981 geadopteerd via de Vreugdezaaiers. Deze adoptiedienst heeft de activiteiten moeten stoppen in 2012 omdat ze niet aan het minimumaantal van 30 adoptiekindjes per jaar kwamen. De archieven werden overgenomen door Ray of Hope.

Ik had begin januari een gesprek aangevraagd bij Ray of Hope. De ontvangst was hartelijk en dat zorgde ervoor dat een deel van mijn spanning snel wegebde. Het gesprek duurde best lang en het was fijn dat er voor mij tijd werd vrijgemaakt, al vind ik dat de logica zelve.

Het is belangrijk om te weten dat een adoptiedossier uit 2 delen bestaat: een kinddossier en een ouderdossier. Als meerderjarige zou je recht moeten hebben op de informatie uit beide delen.

Toch blijven er nog steeds vragen tollen door mijn hoofd: Wie of wat kan ik écht geloven als er maar enkele papieren rechtsgeldig zijn? Waarom lijken deze papieren op perfecte kopieën van mede-geadopteerden, waarvan enkel het casusnummer, de naam en eventueel het geslacht verschillen?

Om dit te begrijpen moet ik deze informatie in zijn context plaatsen: sinds 22 maart 1940 is interlandelijke adoptie in het leven geroepen. In die tijd paste het perfect in het beeld om een kindje te redden uit een arm land. Jarenlang heb ik zelf dat idee gevolgd omdat de omgeving hier zo op hamerde. In de jaren ’80 waren adopties uit de zogezegde derdewereldlanden immers heel populair.

Ik ben ervan overtuigd dat elk kind het recht heeft op het kennen van zijn roots of achtergrond. De Conventie van Den Haag bevestigt dit en in het verdrag van de Rechten van het Kind kan je er niet omheen: “Elk kind heeft recht om te weten wie zijn ouders zijn.” En dáár draait het om: adoptieouders zijn uiteraard ouders maar geboorteouders zijn dat ook. Ik kan niet minimaliseren dat mijn geboortemama me 9 maanden gedragen heeft, liefdevol of niet: ze heeft het wél gedaan. In mijn ogen heb ik 4 ouders, ze zijn allemaal van tel. Elk kind heeft ook recht op een naam. Maar hoe kan ik me dat recht toe-eigenen als er met mijn naam ‘gesjoemeld’ is in het verleden. Ik kan me niet meer 100% connecteren met An, en ook ben ik niet 100% Sheela omdat ik daar geen officieel bewijs van heb. Ik voel me wel An Sheela op dit moment. En dat is voor mij waardevol genoeg. Zelfs voor mijn naam vind ik het de moeite waard om af te reizen naar India zodat ik dit kan gaan checken in mijn eerste kindertehuis. De moeite waard… Maar waarom moet een geadopteerde al die moeite en energie opbrengen om zelfs zijn naam te erkennen? Waarom kon de waarheid niet gewoon meegegeven worden? Als volwassen geadopteerde vind ik het best wel contradictorisch dat ik deze stappen moet ondernemen, gewoon om mijn verleden te kunnen begrijpen en omarmen.

De emoties die ik ervaar zijn er dus ook van veel frustraties: Waarom ben ik voortgekomen uit een adoptieperiode tijdens dewelke alle banden met het verleden zijn doorgeknipt? De gesloten adoptie maakt het me nu nóg moeilijker om informatie te vinden. Waarom voelt niemand van de huidige instanties zich geroepen om hier iets aan te doen? Mijns inziens moet het systeem van de verjaring opgeheven worden, ik ben immers voor de rest van mijn leven geadopteerd…

Dit is dan ook de reden dat ik recent in de Kamer van Volksvertegenwoordigers stond te luisteren naar de presentatie van Gedeputeerde Michel De Maegd (MR), hij steunt ons via zijn resolutie ‘Illegale adopties’ en benadrukt onze noden: dat geadopteerden onder andere recht hebben op nazorg, en ook: als er fouten zijn in het dossier (dat is voorlopig nog onduidelijk in mijn geval), dan moet er een slachtofferstatus komen.

Ondertussen laat mijn lichaam weer heel wat gevoelens los. Mijn lichaam hunkert naar de warmte van mijn biologische familie, naar de herkenning waarnaar ik al jaren stiekem op zoek ben: Waarom heb ik zoveel liefde voor mijn geboorteland? Waarom begin ik pardoes te huilen tijdens een Indische film? Waarom loopt het water me in de mond bij het ruiken van Indische kruiden? Waarom gaat mijn lichaam in angstmodus bij elke vorm van verlies of onveiligheid? De leegte, het gemis kan ik momenteel niet meer dragen zonder op zoek te gaan naar antwoorden. En ook al weet ik dat ik de antwoorden misschien nooit zal vinden, ik kan me niet verwijten dat ik het niet heb geprobeerd.

Ik ben in de huid van Sherlock Holmes gekropen, en ben niet direct van zin om uit die rol te stappen. 

Mijn Nederlandse vriendin Leena stuurde me dit bemoedigend berichtje, het is de veerkracht in heel dit proces die serieus op de proef gesteld wordt:

In deze blog mag ik verwijzen naar: het Afstammingscentrum, a-buddy en Ray of Hope

• www.afstammingscentrum.be    è info@afstammingscentrum.be
• www.a-buddy.be: a-buddy is er voor en met geadopteerden
• www.rayofhope.be è info@rayofhope.be