44. Where is humanity?
Triggerwarning: Deze blog kan je raken, blijf niet alleen zitten met deze inhoud. Heb je niemand in de buurt dan kan je hier terecht om erover te praten:
*Adoptiebelangengroepen:
Adoptie Schakel Connecteert (FB-groep)
*Adoptiecoach: Ae Ra Van Geel
Op zoek naar een boek van een andere stijl dan alleen over Azië, besloot ik de uitgave van Anna Stuart aan te schaffen: ‘La sage-femme d’Auschwitz’. Het boek doet mijn hart breken als ik lees welke gruwel de Joodse oorlogsslachtoffers moesten ondergaan in de concentratiekampen. Dit boek raakt me diep. Het concentratiekamp in Auschwitz werd verdeeld in blokken. In één van die blokken werden de zwangere vrouwen verzameld. Zij moesten overleven op bedden zonder matras, in omstandigheden waar vlooien en mijten vrij spel hadden en waar hygiëne dus volledig ontbrak en voeding amper beschikbaar was.
In deze erbarmelijke situatie werkte Ana, gedeporteerd omdat ze met het Verzet samenwerkte. Haar redding was dat ze als vroedvrouw aan kon blijven en dus niet de gaskamers werd ingestuurd. Het geloof dat in leven blijven haar zou redden van de ondergang houdt haar recht.
Ik voel met geconnecteerd met deze vrouw. Tranen rollen over mijn wangen als ik lees hoe pasgeboren baby’s vermoord worden door verdrinking. Nadien wordt er beslist dat de baby’s met blond haar weggehaald worden bij de moeders en naar Duitsland gestuurd worden om op te groeien in gezinnen die beter zijn. Het idee dat geforceerde verdwijningen in oorlogssituaties getolereerd worden, doet me binnenin koken. Vanuit welk recht beslissen mensen om kinderen weg te halen van hun ouders? Moeders kiezen er soms voor om hun kind mee te nemen in hun graf, en ja, in dit stadium van mijn leven kan ik dat beter en beter begrijpen.
Ik ben niet opgegroeid in een oorlogssituatie maar met welk recht ben ik weggerukt uit mijn thuisland? Ook daar werden vroedvrouwen in de jaren ’70-’80 overhaald om baby’s te vermoorden omdat vrouwen in de Indiase cultuur als minderwaardig werden beschouwd. De moeders bleven achter, het moet hartverscheurend en mensonwaardig geweest zijn. De technieken van babymoord waren ook in India schering en inslag: meststoffen te eten geven, zout laten eten zodat ze uitdrogen, de nek omwringen en noem maar op. Deze vroedvrouwen stonden onder druk van de families die eisten dat de vrouwelijke baby’s moesten verdwijnen. Een aantal kinderen werden zogezegd gered, en kwamen in het adoptiesysteem terecht waar sommigen voor veel geld naar het buitenland werden versast. Cultuur, machtsmisbruik, en onbegrip voor bepaalde situaties, zorgen voor verwrongen resultaten. Ik ben nu even woest, gefrustreerd en ontroostbaar. Maar de moed om ook dit leren onder ogen te zien, zorgt ervoor dat ik heel. Voor nu vraag ik me af: Where is humanity?
Boek: La Sage-Femme D’Auschwitz, Anna Stuart, Editions J’ai Lu, 2024
