34. Belgische ambassade – 28/2/2024

Vanmorgen was ik al vroeg wakker. Om 11u staat het bezoek aan de Belgische ambassade op het programma. Ik maak me rustig klaar, neem het ontbijt, check of ik alle documentatie meeheb en bel dan naar de receptie om een taxi te reserveren.

Stipt om 10u sta ik beneden. Ik informeer naar mijn taxi maar die is er blijkbaar nog niet. De hotelbediende contacteert een taxi en 10min later kan ik vertrekken. Onderweg doe ik een kort babbeltje met de chauffeur. 

Aan de ambassade word ik direct binnen geleid. Het personeel is bijzonder vriendelijk en ik wacht in de zetel waar ik uitzicht heb op de portretten van Koning Philippe en Koningin Mathilde. 

Om 11u word ik binnengeleid in het bureau van de ambassadeur. De consul komt er ook bij zitten. Met hem had ik voordien een online gesprek om de reden van mijn bezoek toe te lichten.

Het gesprek verloopt vlot. Ik leg de stappen van mijn zoektocht uit en toon enkele foto’s om het geheel kracht bij te zetten. Ook de theorie van de 3 A’s licht ik toe: afstand – adoptie – autonomie* (voetnoot onderaan). Je kan als geadopteerde ten volle in je eigen schoenen gaan staan als je het verhaal van je afstand en je adoptie kan omarmen. Voor mij zijn deze 3 woorden een enorme houvast. Verder vertel ik hen dat ik al bij CARA (Central Adoption Authorities) langs geweest was, om mijn zoektocht officieel te laten registreren. Ik voeg toe dat een nieuwe afspraak voor mijn vertrek naar Kolkata geen kwaad kan, gewoon om aan te geven dat ik mijn zoektocht niet loslaat en ook omdat ik de impact van adoptie wens te verduidelijken. Verder hebben we het over thema’s als: ontworteling, identiteitscrisis die vaak op latere leeftijd voorkomt, hoe lastig het is om te connecteren met een cultuur die je niet kent, verlies van erfgoedtaal, lotgenotencontact, enz. Ik heb het gevoel dat de ambassade mijn boodschap begrepen heeft. Ze kunnen helaas geen zoektochten apart begeleiden, dat is niet hun rol. Maar ik ben wel al opgelucht dat ze naar mijn verhaal wilden luisteren, zodat zoektochten in India beter begrepen kunnen worden naar de toekomst. Het is misschien een druppel op een hete plaat, maar alle stapjes, hoe klein ook, zijn zinvol voor mij. Ik groei nog steeds als persoon en beleef deze uitdaging als een mini-overwinning. Ik kom steeds dichter bij mezelf en hoop op een dag effectief op een punt te komen dat ik mezelf volledig genoeg mag voelen om dit alles te omarmen.

Ik bied de ambassadeur nog een cadeau aan voordat ik het gebouw verlaat. Het boek ‘Voorbij transnationale adoptie’ zal hét naslagwerk blijven waar altijd naar verwezen kan worden in de toekomst. Het is een kwestie van de vinger bij de pols te houden. De consul begeleidt me naar de uitgang en belooft dat we met elkaar in contact blijven. Ik ben opgelucht en kijk terug op een goed gesprek.

Ik wandel buiten en laat een autoriksja stoppen. Bij het instappen sla ik mijn voet om. Is dit een bericht van het universum dat ik mijn ritme nog meer moet vertragen? In mijn hotel vraag ik om ijs. Ik zal voor enkele uren gekluisterd zijn aan mijn bed in de hoop dat de zwelling afneemt. Alles is een kwestie van tijd: mijn verzwikte voet maar ook mijn zoektocht, en ook al heb ik liever direct resultaat, het integreren van elke stap is nodig om tot diepere bewustwording te komen. Dit is hoe ik het ervaar en zoals ik al tegen een vriendin zei: ik ga misschien traag vooruit, maar ik ben trots op wie ik ondertussen geworden ben. Ik ben fier dat ik me een Bihari mag noemen, I’m an Indian Queen. 

Dit kunstwerk hing aan de muur in de ambassade: mijn echte gezicht zat ook verstopt, jarenlang, maar nu kan ik alleen maar trots zijn op wie ik geworden ben en nog zal worden. Persoonlijke groei geeft kracht. Die kracht houd ik vast.

Alvast dank aan alles personen die me ten volle steunen, die me mee gemaakt hebben tot de persoon die ik vandaag ben. 

*Afstand – adoptie – autonomie: deze theorie werd uitgewerkt door Hilbrand Westra, geadopteerd uit Zuid-Korea, Sr Coach in adoptie en specialist in het systemisch bewustzijn  (https://alfa-omnia.com/hilbrand-westra/)

33. New Delhi – 27/02/2024

Het hotel telt 3 sterren en is simpel maar correct. Ik slaap in een tweepersoonsbed en plooi het deken dubbel over mij want de nachten zijn best wel fris. Gisterenavond had ik last om in slaap te vallen door het gehuil van enkele straathonden.

De hotelbediening is hier vriendelijk. Ik val hen regelmatig lastig om het ontbijt te bestellen of om wc-papier bij te vragen (de wc-rolletjes zijn hier best wel klein). Er is geen restaurant verbonden aan dit hotel maar ze voorzien wel 24/24u levering van eten en drank. Het is een andere manier dan ik gewend ben maar ik pas me aan. 

Vanmorgen wordt ik gewekt door duivengekir en gezang van een vogelsoort die ik niet ken. Ik ga naar de badkamer en heb voor een keertje warm water: halleluja! Ik besluit mijn haar te wassen boven de grote ton. De douche geeft alleen maar koud water, dus die laat ik voor wat het is. 

Ik bestel een omelet met brood en een thermos masala chai (thee). Het geeft mijn droge keel wat soelaas. Vandaag ga ik op zoek naar extra keelpastilles en fysiologisch water om mijn neus vrij te maken. 

Ik merk dat mijn lichaam rust vraagt, ik besluit om een mijn dagboek aan te vullen en blijf deze voormiddag binnen. De buikpijn die opkomt houdt me tegen om direct op pad te gaan.

Ik rust goed uit en besluit rond 14u het hotel even te verlaten om een voor mij nieuwe uitdaging aan te gaan: de metro nemen. En het was wel degelijk een avontuur. Bij het binnenkomen werd mijn gerief gescand, daarna raakte ik niet wijs uit de metroverbindingen, veel zaken stonden in het Hindi aangeduid. De dame aan de security legde me uit dat er een app bestaat om de metrohaltes gemakkelijker te vinden. Ik heb die dadelijk op mijn telefoon geïnstalleerd, wat een verademing! Toch bleef het zoeken naar de connecterende metrolijnen. In de metrohalte New Delhi moest ik een nieuw ticket kopen, dat besefte ik pas toen ik met het huidige ticket niet door het poortje geraakte. Uiteindelijk stapte ik rond 15u uit aan de halte Kalaji Mandir, hier ligt de adembenemende Lotustempel, een pareltje in de drukke grootstad. Ik laat me mee leiden door de menigte en ben onder de indruk van het water rond de Lotustempel. Ook binnenin straalt de tempel rust uit. 

Na het buitengaan zet ik me even op een bank. Enkele Duitstalige toeristen richten me het woord en vragen met welke reden ik in India ben. We praten even en daarna scheiden onze wegen. Ik wandel nadien terug naar het metrostation. Ik kom met de supersnelle metro aan in Aerocity, dit is de modernste metrolijn van de stad. 

Voordat ik terugkeer naar mijn hotel stop ik bij een apotheek: ik koop neusspray, keelpastilles en een grote doos zakdoeken. Hopelijk kan ik met dit arsenaal de microben verdringen.

32. New Delhi – 26/02/2024.

CARA

Het is voor mij een uitdaging om me alleen te verplaatsen op zo’n spannende dag als vandaag. Mijn hart bonst in mijn keel. Vandaag wil ik dat CARA (Central Adoption Resource Authority) mijn dossier eindelijk opneemt, en mijn zoektocht in India actief ondersteunt. Ik heb geen officiële afspraak in de wacht kunnen slepen, hoewel ik de Belgische ambassade hier op voorhand over inlichtte. Ik wacht niet op de bevestigingsmail en vertrek naar de Centrale Adoptie-autoriteiten van India.

Met de autoriksja kom ik toe, onderweg vragen we aan verschillende politieagenten waar de burelen van CARA zich precies bevinden, achter een gebouw van het leger doemt het paneel van CARA op.

Ik betaal de riksjachauffeur en begeef me richting de trappen. Op de eerste verdieping bereik ik een eerste bureau, een secretariaatsmedewerker doet een telefoontje nadat ik uitgelegd heb waarom ik kom. Een andere Indiër komt me halen en brengt me naar een bureau verderop in het gebouw. Onderweg passeren we een binnenplaats waar verschillende eekhoorns in de bomen rondwippen. De rest van de omgeving gaat aan me voorbij want ik wil maar één ding nu: aandacht vragen voor mijn zoektocht op overheidsniveau.

Ik mag plaatsnemen in een zetel en neem de omgeving goed in me op. Op de muur hangt een kader met in het midden het woord Family uit hout gesneden. In de kader vind ik foto’s terug met blanke en donkere kinderen, vermoedelijk van blanke gezinnen die Indiase kindjes adopteerden. Links van deze kader hangt een paneel met de woorden CARA, security, familie en hoop. Op een tafeltje naast me staat een groot glazen beeld met 2 zwanen en 1 kleine, alsof dit Chinees getinte kunstwerk het familiegevoel moet opwekken. Valse witte bloemen smukken het geheel op. Links van mij staan nog een salon en daarnaast zie ik de deur van de ‘section officer’ gevolgd door een deur met daarop het opschrift van de directeur. Recht voor me heb ik uitzicht op een bureau, hier zit de security wachter, hij houdt me nauwlettend in het oog. Boven het deurkader hangt een camera, ik zal me dus koest moeten houden en geen scène maken want alles is beveiligd. 

Een eerste overheidsmedewerkster komt bij me zitten. Ze vraagt vriendelijk naar mijn dossiernummer. Ik kijk haar niet begrijpend aan: ik heb geen dossiernummer, niemand heeft me hier ooit over gesproken, zelfs Ray of Hope niet, de Belgische adoptiedienst die me naar België bracht – bij deze dienst heb ik het gevoel dat ik het denkwerk zelf moet doen want alles is zo lang geleden dat ik de zoektocht beter opgeef.

Het duurt een minuut alvorens ik besef dat ik de verkeerde dame voor mijn neus heb. Zij begeleidt duidelijk dossiers om kinderen te adopteren. Ik bedank haar vriendelijk voor het aanbod en vraag haar wie ik wel kan spreken om mijn vragen te beantwoorden. Ze staat op en haalt een nieuwe medewerkster. Ik doe mijn verhaal en geef haar een officiële brief af waarin mijn gegevens vermeld staan. Ik eis een stempel voor ontvangst, hoewel ze beweert dat dit niet nodig is, houd ik voet bij stuk. Maar ook zij laat niet los: ik moet een mail sturen met nog eens alle gegevens opgesomd. Ze zou dan binnen enkele dagen mijn dossier inschrijven en mijn zoektocht officieel ondersteunen. Ik ben benieuwd wat dat precies te betekenen heeft. Verbazingwekkend blijf ik kalm, kan ik respectvol de dame te woord staan. Ze verdwijnt met mijn brief, komt terug met het gestempelde document en ik neem hiervan een foto als bewijs dat ze het ontvangen hebben. Daarmee weet ik dat ze verplicht zijn om mijn dossier niet meer te laten liggen. Ik heb in het verleden al mails gestuurd, maar daarvan kreeg ik nooit bevestiging. Ik blijf een uur zitten zonder opvolging met het idee dat de medewerkster ondertussen de registratie in orde brengt. Ze passeert toevallig en vraagt of ze nog iets kan betekenen. Ik trek mijn stoute schoenen aan en zeg dat ik de directeur nog even wil spreken met in mijn achterhoofd: wie niet waagt, niet wint. Ze pruttelt tegen, maar ik geef niet af. Ik blijf vriendelijk maar wel kordaat. Ze checkt het bureau en vertelt me dat hij weg is. Ik zeg vriendelijk dat dat niet erg is, en dat ik wel zou wachten. Het uur dat ik ondertussen verloren heb, betekent niets als ik toch even mijn case zou kunnen uitleggen aan de directeur. Na zijn late middagpauze komt de directeur toe en mag ik enkele minuten binnen. Ik leg hem in het kort uit waarom ik in India ben en dat ik het graag zou hebben over de impact van adoptie. Hij geeft aan hiervoor geen tijd te hebben en dat ik verplicht ben om een officiële aanvraag in te sturen om het hierover te hebben. Daarmee bedoelt hij dat een persoon van een officiële Belgische instantie mijn bezoek moet aankondigen, daarin moet vermeld staan wat ik kom doen en waarom. De bureaucratie in India is belangrijker dan het hogere doel, namelijk de sensibilisering van de maatschappij inzake adoptie. Ik voel dat aandringen geen zin heeft, en ik bedank de directeur voor zijn tijd. 

Ik begeef me langs de security guard, groet de eekhoorns op de binnenplaats en bereik de uitgang. Ik adem even diep in en uit. Mijn keel voelt droog aan, maar toch voel ik opluchting. Ik heb niet gehuild, en heb niet geroepen. Ik ben redelijk gebleven en heb kunnen zeggen wat ik nodig heb, hiervoor had ik de vorige reizen nog geen ruimte. Ik groei, ik win aan zelfzekerheid en ik probeer op mijn ritme en niveau vooruit te gaan. Ik feliciteer mezelf en beslis om met Tine nog wat te gaan rondkuieren in Laxmi Nagar. Een welkome afsluiter van een nuttige en alweer leerrijke dag.

Ondertussen loop ik een flinke verkoudheid op, de onzuivere lucht van New Delhi heeft me in haar greep…

31. Onderweg – 25/02/2024

Op vrijdag 23 februari, net voordat ik naar mijn werk vertrek, verneem ik van mijn vriendin uit het zuiden dat ze niet naar New Delhi zal kunnen komen wegens een sterfgeval in de familie. Ik begrijp haar beslissing maar mijn lichaam gaat in stressmodus. Hoe kan ik het maken om te vertrekken zonder gereserveerde slaapplaats? Het hotel dat ze op het oog had, was enkel toegankelijk voor Indische burgers en vermits India geen dubbele nationaliteiten aanvaardt, kon ik dus niet alleen in dat hotel overnachten.

Ik vertrek naar mijn werk met heel veel ongerustheid. Ik voel dat het lesgeven de aandacht even afleidt, maar wanneer ik ’s middags thuiskom begin ik als een kip zonder kop te zoeken naar een plek om te overnachten. Ondertussen heb ik met verschillende Indiërs contact maar geen enkele geeft me een concreet idee over de veiligheid van de omgeving en over de kwaliteit van het hotel/guesthouse. Ik reserveer dan maar een B&B, op het goed vallen uit. Dat geeft me innerlijke rust.

Ik sta erop om met mijn gezin nog even samen iets te gaan eten. We genieten met z’n allen van dit moment. Ik eet nog eens een typisch Belgisch gerecht want de komende 2 weken ga ik smullen van mijn favoriete Indische keuken.

Op zaterdagmorgen ben ik vroeg uit de veren, ik geniet nog van een heerlijke warme douche en ben netjes op tijd klaar. We komen een uurtje te vroeg aan op de luchthaven van Zaventem. Op dat moment belt een Indische kennis me op. Mijn B&B ligt in een onveilige buurt en hij heeft een beter hotel voor mij gevonden. Oef!!! Ik bedank hem 1000x. De check-in, de security-controle en de boarding verlopen tot nu toe zonder problemen. Ik hoop dat er deze keer geen bagageproblemen zijn zoals tijdens de 2 vorige reizen.

Op het moment dat ik effectief plaatsneem in het vliegtuig richting Helsinki, wellen mijn tranen op. Mijn lichaam wordt zoals gewoonlijk over en weer geslingerd: de drang om te vertrekken en mij te herbronnen is groot, maar de pijn om mijn lieve schatten achter te laten is dat evenzeer. Mijn maag krimpt samen, maar ik verman me en kijk uit het raam. Daar zie ik enkele flauwe zonnestralen op de controletoren van de luchthaven vallen. Een mooi beeld dat mijn binnenste verwarmt.

Zonnestralen verlichten een beetje de controletoren.

Onderweg schrijf ik aan mijn dagboek en op de vlucht naar India word ik als echte Indische behandeld. Ik krijg zelfs geen immigratieformulier want dit is gereserveerd voor (blanke) Europeanen. We landen een half uurtje te laat in New Delhi, om 6.30u plaatselijke tijd. Mijn lichaam is moe maar krijgt een boost van zodra ik voet aan de grond zet. Dit proces ken ik, het lijkt op een stroomstoot die me helemaal oplaadt. Ik stap dapper door, en neem de weg zonder de rolband. Aan de immigratiedienst is er serieus geïnvesteerd naar Indische normen. Er staan tafels met de immigratieformulieren én balpennen. Ik ben verbaasd om dit zo netjes gepresenteerd te zien. Voordien moest je de blaadjes gaan zoeken. Maar de euforie ebt gedeeltelijk weg als ik ontdek dat de balpennen niet werken. Ik neem dat maar mijn eigen pen en vul het formulier in. De wachttijd aan de immigratiedesk is voor een keertje 0 seconden, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Voordat ik het weet sta ik gepakt en gezakt mijn prepaid taxi te regelen. Een handige manier om de luchthaven te verlaten.

Landen bij zonsopgang

Verderop staat de chauffeur op me te wachten maar het is alweer even spannend, want het adres is blijkbaar onvindbaar. Na heel wat over en weer getelefoneer met mijn kennis, de hoteluitbater en de chauffeur stap ik uiteindelijk uit aan het Fabhotel. Deze driesterren-keten biedt betaalbare overnachtingen aan. Qua hygiëne en uitrusting is het hier best in orde.

Ik slaap enkele uurtjes bij en trek er in de namiddag op uit: mijn Indisch telefoonnummer herladen, voor de eerste keer iets alleen gaan eten, en met de tuktuk naar het centrum van New Delhi trekken. Het uitzoeken vraagt wat begeleiding van lieve mensen rondom mij, maar het heeft geleid tot een fijne dag waar ik uiteindelijk besef dat ik tot meer in staat ben dan ik dacht. In mijn herkomstland voelde ik me vaak het kleine kind, nu groeit mijn innerlijk kind eindelijk op en kan ik mezelf toelaten om in mijn eigen (volwassen) schoenen te gaan staan.

Ik sluit de dag af met een heerlijk moment in het gezelschap van Tine, een mede-geadopteerde en we keuvelen over onze vele avonturen in het Indiase subcontinent. Ik voel me welkom, ik voel me omringd, ik durf te informeren, ik durf actie te ondernemen. Kortom, India ligt een beetje meer aan mijn voeten. Ik ben (goed) onderweg.

Connaught Place, het commerciële hart van New Delhi

30. Adoption Awareness Month – November 2023

November is de adoptiemaand van het jaar. Maar waar komt dat idee precies vandaan?

Zoals verschillende invloeden die van over zee hier komen aanwaaien is ook de Adoption Awareness Month een idee dat in Amerika is ontstaan. Aanvankelijk is dit idee gelanceerd om adoptie te promoten. In 1976 kondigde de gouverneur (van Massachussets) Michael Dukakis de allereerste adoptieweek aan. President Ronald Reagon ondersteunde voor het eerst in 1984 een adoptieweek.  President Clinton doopte deze om tot een volledige Adoptiemaand in 1995. Adoptie kan mooi zijn, maar er mag ook stilgestaan worden bij de volgende feiten of kanttekeningen.

  • Sinds 2014 zijn er elk jaar 50000 kinderen geadopteerd in Amerika (https://www.daysoftheyear.com/days/adoption-month/)
  • Zelfs op de website van het Witte Huis wordt er aandacht besteed aan de Adoption Awarness Month. President Joseph R Biden Jr roept officieel November als Nationale Adoptiemaand uit.

Wat brengt deze Adoption Awareness Month teweeg in België?

In 2022 organiseerde Opgroeien heel wat vergaderingen om te bekijken hoe adoptiesensitiviteit verhoogd kan worden. Toen werd er gesproken over het activeren van de Adoption Awareness Month in België, het zou geen promotie van adoptie worden maar eerder een sensibilisering waarbij ook aandacht gevestigd zou worden op de schaduwzijde van adoptie. De adoptieorganisaties zoals Steunpunt Adoptie, Opgroeien, de adoptiediensten en de adoptiebelangengroepen zouden de handen in elkaar kunnen slaan. Tot nu toe blijft dit bij woorden geschreven in een verslag. Weinig daden werden gecoördineerd tot nu toe. Een druppel op een hete plaat?

Hoe ga ik ermee om en wat heeft mijn adoptieverhaal dit jaar gebracht?

Dit jaar ben ik met mijn ganse gezin in India geweest. Enkele krachtige onvergetelijke momenten hebben mijn identiteit verder gefinetuned en blijven me bij. Ik herinner me het moment aan de rootsboom (Banian Tree) in Auroville, met mijn kinderen. Dat verwarmde mijn hart enorm. Een speciaal gevoel van connectie maakte zich van mij meester. Ook het uitzicht aan de Indische Oceaan bij zonsopgang was magisch. Daar kunnen staan met mijn man én mijn kinderen was echt romantisch. Het gaf me een gevoel van erkenning, maar vooral van verbinding.

Ik herinner me eveneens mijn dochter in sari, een warme gloed verplaatste zich van mijn tenen naar mijn hart. Ik was en ben zo trots op haar!

Mijn zonen gaven me hun respect en hun twinkelende ogen deden me beseffen dat zij genoten van deze fantastische reis.

Ik ben blij dat ik dit avontuur met hen ben aangegaan. Zij, mijn man en ikzelf waren voldaan.

Re-connect with yourself, go back to your birthplace, eventually dismantle lies,

Re-spect yourself, but also respect your cultures, your countries, and your birth mom before she dies.

Love myself? Love Belgium? Love India? Love your family members instead!

I’m An Sheela, I’m worth existing, I’m blessed.

Bronnen:

https://www.opgroeien.be/sites/default/files/documenten/20221118-bv1-het-verhogen-van-adoptiesensitiviteit.pdf

https://www.childwelfare.gov/topics/adoption/nam/spread-the-word/graphics/

https://www.daysoftheyear.com/days/adoption-month/

https://blog.adoptuskids.org/finding-my-voice-changing-my-story/

Rootsboom (ofwel Banian Tree) in Auroville, dit is de grootste Banian Tree van India – februari 2023
Verbindende foto aan de kust (Chennai) – februari 2023
Taj Mahal – februari 2023

29. India, my love – part I

Een week na mijn terugkomst uit India…

Het was een week vol werk, heen en weer gehol en slecht weer. Terug in evenwicht komen ging verbazend goed.

India was: fantastisch, geweldig, onthutsend, frivool, kleurrijk, vrolijk, warm, vuil, vriendelijk, gul, corrupt, …

Geen enkel land is perfect, ook mijn geboorteland niet. Maar het neemt niet weg dat ik toch verliefd ben op India, en liefde is nemen wat er geboden wordt, ook het minder goede. Aanvaard ik alles? Uiteraard niet, maar ik neem het beste met me mee.

Wat maakte deze reis zo speciaal?

Het was onze eerste reis als gezin. Omdat deze vakantie in het teken van de kinderen stond, hebben we op voorhand geen planning gemaakt. We hadden beslist dat zij mee het ritme zouden bepalen en dus mee de uitstappen mochten kiezen. Voor mij heel spannend want de mensen die me kennen weten heel goed dat ik ‘miss organisatie’ ben. Alles moet voor mij in de puntjes voorbereid worden anders werkt het niet, zo heb ik jaren alles onder controle kunnen houden.

Bij aankomst op de luchthaven van Zaventem kregen we te horen dat Aviapartner, de bagageafhandelaar, staakte. Onze reis begon al met een eerste obstakel. We slaagden erin om de kinderen gerust te stellen en checkten in. De heenreis verliep voor de rest goed, buiten het feit dat de administratie rond de bagage spaak liep. Het vliegtuig nemen was voor mijn twee jongste kinderen nieuw. Het feit dat ik tussen hen in zat, maakte dat ze zich toch wat veiliger voelden. Die nabijheid, die had ik al even niet meer kunnen ervaren op deze manier door mijn identiteitscrisis.

Toen we toekwamen in Chennai, werd ons geduld alweer op de proef gesteld bij migratie. De machine voor de vingerafdrukken werkte meer niet dan wel waardoor de rij niet bepaald korter werd. In de warme ruimte en met onze handbagage aan onze voeten, babbelden we met een reisleidster. Op die manier konden we de tijd doden. Na migratie moesten we opnieuw wachten om aangifte te doen van onze verloren bagage. De kinderen ploften zich op de stoelen en wij probeerden om de procedure sneller te laten verlopen, waarin we niet echt slaagden. Een uur later konden we pas buiten wandelen. Gelukkig stonden onze vrienden ons met veel geduld op te wachten. Bloemenkransen werden bovengehaald en om onze halzen gelegd. Een mooiere ontvangst konden we ons niet bedenken. De kinderen glunderden en voelden zich direct welkom en op hun gemak gesteld.

We vertrokken met de jeep naar het huis van onze goede vriendin Nandhini. Onderweg stopten we om te lunchen en de kinderen maken kennis met het eerste typische Indische gerecht ter plaatse: dosa. Ze vonden het lekker en aten voor het eerst met hun handen. Een onvergetelijke ervaring rijker vervolgden we onze weg. Bij aankomst aan de grote poort, stonden enkele dames ons op te wachten. Met een olielampje en kleurrijke poeders heetten ze ons welkom: we werden met dit rode en gele poeder gezegend. Wat een warm gebaar alweer!

We installeerden ons en gingen rusten, want we hadden tijdens de nacht in het vliegtuig amper geslapen.

Na enkele uurtjes begaven we ons naar het shopping centrum. Ik vergaapte me aan de pracht en praal van de winkels: Chennai is niet meer zo verschillend van mijn Vlaamse hometown Aarschot. We kochten spullen om de eerste dagen door te komen, omdat onze bagage in België was achtergebleven.

We praatten bij het avondmaal over de volgende dag. Die beloofde emotioneel een uitdaging te worden voor mij: een bezoek aan het graf van Father Suresh die zogezegd door covid overleed in 2021. Mijn maag kromp in elkaar, mijn darmen drukten samen, het verdriet was nog heel voelbaar. En de kinderen? Die wilden graag mee. Ze kregen de keuze en namen de opportuniteit aan. Ik was blij met hun keuze. Want deze grote meneer, die verdiende onze zegen, voor de inzet die hij had om onaanraakbaren onderwijs te bieden. Nu 20 jaar later, is er een generatie dalits opgeleid, zij werken vaak in betere omstandigheden en kunnen zo uit de armoede klimmen. Een mooi project dat me nauw aan het hart ligt, want diep vanbinnen voel ik: ik ben dalit* van origine.

*Dalit: Het Indische kastensysteem is officieel afgeschaft. Het is een sociale indeling van de bevolking waarbij de dalits tot de kastenlozen behoren, met andere woorden: ze hebben minder rechten of bijna geen ten opzichte van de bevolkingsgroepen die hoger dan hen ingedeeld worden. Ze worden dus niet opgenomen in de sociale bevolkingsstructuur.

Ontvangst in Chennai (Airport)

28. DNA

Na mijn laatste reis, had ik tijd nodig om te bekomen. Tijd heelt, brengt raad en bepaalt het ritme. Hier volgt mijn tekst over wat er gebeurd is tijdens de laatste dagen voor mijn terugkomst naar België.

Mijn eerste week in India was een fantastische week. Vooral om daar met mijn zoon te zijn, bracht me een ander soort evenwicht dan ik voordien heb kunnen ervaren. Mijn moedergevoel werd uitvergroot, maar ook mijn kwetsbaarheid werd voor hem heel zichtbaar en tastbaar.

Op het einde van die eerste week, ontmoette ik een persoon die me doorverwees naar een politicus in Muzaffarpur en hij regelde een afspraak met hem. De volgende dag zijn we naar de ‘mukhajee’ gereden. Ik had me voorbereid op een random gesprek waarin ik hem zou uitleggen waarom ik mijn moeder zoek en wat de impact van adoptie is. Als we toekwamen, werden we ontvangen door een legertje van 5 mannen. Verbaasd maar ook een beetje onzeker stapte ik met mijn zoon en een vriend op hen toe. We kregen stoelen aangeboden. Al snel begon er een man rond te bellen. Hij beweerde me te herkennen op mijn pasfoto.  Een familie in het dorp zou door omstandigheden een zus verloren hebben in de periode dat ik verdwenen was. Voordat ik er erg in had, stonden er 5 extra mannen om ons heen. Ze kwamen toe, telkens met een interval van 10 à 15 minuten. Ik wist helemaal niet wat ik moest voelen, denken laat staan doen. Ook mijn zoon beleefde de situatie in totale verwarring. De familie nodigde me uit om met hen chhath puja te vieren, hét hindoe-ritueel van het jaar in Bihar. Omdat mijn emoties de bovenhand namen, stemde ik eerst toe, maar gaf wel aan dat een overnachting niet mogelijk zou zijn. Dit ritueel duurt normaal 3 dagen. Na de 5 mannen, kwam er ook nog een oud vrouwtje het gezelschap vergroten. Ze keek heel onwetend en ik ervaarde amper emotie bij haar, net als bij de rest van de familieleden trouwens. Nadien, toen het ijs wat gebroken was, beweerde ze dat ze voor mij zou gezorgd hebben toen ik een peuter was. Het drong allemaal niet zo goed door en ik liet me leiden door de positieve vibes die er toen in de lucht hingen: een Indische familie die me herkende én me ook nog wilde opnemen in hun midden! Dat was voor mij een ongelooflijke ervaring.

We werden meegenomen naar een mooi huis, en kregen eten voorgeschoteld alsook flessen water. We werden letterlijk op handen gedragen. Na de maaltijd was het tijd om even tot rust te komen. Een kamertje was voor ons vrijgemaakt en we begonnen de situatie te analyseren. Ik vroeg aan een vriend van de Indische familie om een stamboom te tekenen. De namen van de familieleden kwamen vlot tevoorschijn maar met de leeftijden werd er letterlijk gegoocheld. Mijn zoon vestigde mijn aandacht hierop en ik begon te twijfelen. Uit het verhaal van deze familie bleek dat mijn ouders al gestorven waren. Ik wilde en kon dit nog niet als waar aannemen. Uiteindelijk besloten we terug naar Patna te keren en de volgende dag terug te komen voor het ritueel.

Onderweg naar Patna kromp ik ineen, mijn zoon had de grootste moeite om me uit mijn verdriet te halen. Ik voelde me schuldig naar hem toe, maar ook compleet verloren. Wat moest ik denken van deze situatie? Ik belde een vriendin op in België die naar me luisterde zonder oordeel.  Het deed me veel deugd. Als we de brug over de Ganges over reden, zei ik tegen mijn zoon: “Lieve jongen, in deze zoektocht ben ik van niks zeker, maar waarvan ik wel zeker ben, is dat jij mijn zoon bent, en dat ik onmetelijk veel van je hou.” Deze woorden geven me zelfs de dag van vandaag nog kippenvel. Want die Ganges-rivier is mijn moeder overgestoken om mij af te geven in het kindertehuis van Patna. De symboliek, de pijn maar ook het mooie van liefde kan zo betekenisvol zijn. ’s Avonds besliste ik om de gebeurtenissen even op te bergen, en te genieten van het avondmaal en het gezelschap van mijn vrienden.

De volgende dag gingen we op bezoek bij de onze vriend die de tip naar de Mukhajee gaf. Tijdens het gesprek belde de ‘mukhajee’ me op. Ik gaf het gesprek door aan mijn vriend en hij begreep dat de familie ervan overtuigd was dat ik hun verloren zus was. Er zat niets anders op dan een DNA-test te laten afnemen. Ik stemde toe en mijn vriend begeleidde me in de volgende dagen: de juiste DNA-test vinden, de familie overhalen om naar het laboratorium te komen, het kostenplaatje, … Heel mijn tweede week ging hieraan op omdat in de Indische cultuur afspraken vaak verplaatst worden, en omdat ik alle informatie die binnenkwam, wilde dubbelchecken… De dag voor mijn vertrek naar huis, konden we de familie ontvangen in Patna. De rit naar het laboratorium was onaangenaam, er werd amper iets gezegd. Op de terugweg werd er wel gepraat en bij het afscheid kwamen er zelfs tranen bij te pas. De anders zo serieuze mannen-cultuur, gaf nu blijk van enige gevoeligheid. Ik liet mijn emoties de vrije loop, niet wetende of ik deze familie ooit nog zou terugzien…

15 november 2022. Ik word wakker met een verstopte neus, droge keel en hoofdpijn. Gaan werken zit er vandaag niet in. Ik voel me echt niet lekker in mijn vel, en dat overkomt me niet vaak. De microben in mijn lijf zullen daar uiteraard wel een reden voor zijn. Toch is er ook onrust. De eerste keer sinds ik thuis ben van 2 weken India. Onrust, waarvoor eigenlijk?

Rond 8u krijg ik een mailtje binnen, uit India! Plots ben ik klaarwakker en zijn al mijn zinnen gezet op het lezen van de inhoud. Mijn hart bonst al gek en ook mijn keelpijn voel ik even niet meer. Mijn hoofd staat op ontploffen. De cijfers dansen voor mijn ogen. En mijn ogen gaan diagonaal over het document: siblings, analysis, DNA … Plots rusten mijn ogen op de woorden ‘An Jacobs and N. are related to each other as siblings’. Whouah! Mijn lichaam gaat in overdrive, en mijn darmen krimpen samen. Ik huil van geluk: Joepie! Ik heb mijn familie gevonden! Ik sluit mijn ogen, en laat me zweven in mijn wereldje, het zonovergoten India, Muzaffarpur, de litchi-bomen, de Gandak-rivier, … Mijn tranen stromen over mijn wangen…

Even later maakt een anti-climax zich van mij meester wanneer ik me verman en me verplicht het hele document rustig en aandachtig door te lezen. Ik bekijk zorgvuldig de cijfers, die zeggen me momenteel niet veel. Daarna kom ik bij de conclusie en ik lees ontzet de volledige zin: ‘This case was evaluated to provide evidence that An Jacobs and N. are related to each other as siblings’. Totale verwarring overspoelt me. Ik lees verder en kom tot het inzicht dat de DNA-test negatief is. Mijn euforie maakt plaats voor complete ontreddering. Mijn man is ondertussen thuisgekomen en ik deel met hem de informatie. Hij bevestigt dat er geen relatie is met de persoon die de DNA test in India heeft afgelegd. Mijn verdriet is niet te beschrijven. Toch haalt mijn liefste me uit de put. Van hem weet ik dat hij er altijd is en zal zijn voor mij. Zijn rationele kijk is hier even heel welkom. Ik sluit mijn computer af en ga naar beneden. Samen ontbijten we en ik eet mijn kom warme havermout leeg. Mijn kop thee drink ik met kleine slokjes. Mijn blik staart in de verte, in het niets. Ik moet denken aan mijn omslagfoto op Facebook. Ik, als kleine uk, pas in België, die angstig voor zich uit kijkt, compleet ontredderd en niet begrijpend wat er komen zal. Ook nu weet ik even niet wat de volgende stap zal zijn. Ik beslis om vandaag niets te doen. En om alles even te laten zijn…

Ergens tussen Muzaffarpur en Patna

27. Ludos & ladders

3/11/2022

Gisteren waren we op bezoek bij mijn Brahmaanse vriend en zijn vrouw. Ik wilde van hem afscheid nemen voordat we terug naar België zouden vliegen. Onderweg kreeg de wagen van mijn andere vriend panne. De motor viel stil. Gelukkig stonden we niet op een superdruk kruispunt maar toch. Het getoeter van de chauffeurs achter ons stopte maar niet. Phineas en ik duwden de auto letterlijk aan de kant. Het was een avontuur op zich. Het deed me denken aan de autorit naar Muzaffarpur, vorige zaterdag. Onderweg werden we toen tegengehouden door enkele mannen. De chauffeur moest aan de kant gaan staan. Onze chauffeur stapte uit en 10 minuten overleg snapte ik nog steeds niet wat er aan de hand was. Ik verliet de wagen met Phineas en we gingen bij het hoopje discussiërende mannen staan. Daar begrepen uiteindelijk waarover het ging. De firma waarvoor onze chauffeur werkt, had de laatste schijf van de lening (van de wagen) niet betaald. Ik vroeg hoe ze dat konden checken. Er blijkt dus een applicatie te bestaan op de smartphone van de controleurs. Zij scannen een speciale code op de nummerplaat van de wagen en zo krijgen ze toegang tot de databank van de leningen. Ik was stomverbaasd dat dit systeem, zo modern als het was, in een achtergestelde stad als Muzaffarpur gangbaar is. Enfin, ik had weer iets bijgeleerd.

Terug naar de autopanne van mijn vrienden. Nadat we de auto veilig aan de kant geduwd hadden ging mijn kameraad naar de winkel. Hij kwam terug met een fles water. Wat ging hij daarmee doen? Awel ja, in India is’t eenvoudig: de vloeistof voor de radiator was op, dus beetje water erbij, 10 minuten wachten en huppakee, we konden weer vooruit. Phineas vond het een fantastisch avontuur. Dit zal hij niet snel vergeten.

Bij onze Brahmaanse vrienden worden we hartelijk ontvangen en krijgen we een typisch hindoe-gerecht voorgeschoteld waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Het had een frisse, maar tegelijkertijd ook zoete, zoute en pikante smaak. Kortom een explosie van smaken maakte zich meester van mijn mond. Ik vond het heerlijk, voor Phineas was het helaas te pikant. Als toetje kregen we de alom gekende jalebi’s, een delicatesse en feest voor mijn smaakpapillen. Ik geniet écht.

Een belangrijk telefoontje onderbreekt ons gezellig eetmoment. De plannen voor de volgende dag vallen in het water. De moed zakt in mijn schoenen en zelfs nog lager. Mijn vriend kalmeert me door te zeggen dat er de dag nadien een nieuwe kans komt. Ik houd me aan die strohalm vast. We praten na, en het gesprek krijgt een andere wending. Ook halen we een gezelschapsspel uit: ludos and ladders. Het kon niet gepaster. Een geluksspel waarin je via een slang terug naar start wordt gestuurd, zo voel ik het ook in mijn zoektocht vandaag. De metafoor spreekt me aan. Na het spel krijg ik weer wat moed. We besluiten bij deze familie te blijven overnachten, want ons in het donker verplaatsen, zonder extra begeleiding, dat zien onze vrienden niet zitten. De veiligheid blijft blijkbaar een issue. Toch heb ik het gevoel dat we al meer ondernomen hebben dan mijn laatste reis. Tijdens het huidige verblijf hebben we ’s avonds bijvoorbeeld al over de markt gewandeld, terwijl dat met een blanke in het gezelschap lastiger zou zijn.

De nacht bij ons Brahmaanse familie is heel rustgevend, voor een keer geen muziekgeschal die onze kamer binnendringt. Ik slaap als een roos tot 9.30u, ik voel me een beetje verlegen. We nemen een laat ontbijt, schaken, babbelen samen over de hindoe-cultuur en plannen de volgende dag. De lunch laat op zich wachten en we eten pas om 14.30u. Daarna nemen we de taxi terug naar mijn vriendin. Ik stel haar gerust dat alles onder controle is. We wandelen ’s avonds samen over de markt met Phineas in ons kielzog.

We nemen onze tijd, proberen de frustraties los te laten en proberen te focussen op de slogan van mijn vriend: Don’t worry, be happy! We zetten alles in het werk voor je zoektocht, het is soms niet gemakkelijk, maar we hopen dat alles goedkomt…

Anty – Deel 2

Ik stap uit, op de voet gevolgd door mijn chauffeur. Ik begroet het gezelschap ‘Namaste, happy chhath puja’. We krijgen elk een stoel aangewezen en installeren ons in een halve cirkel onder de litchi boom. Een meneer met een gigantische snor opent het gesprek. Hij is de guru van het dorp en begint de meeting met een gebed voor de zon. Ik ga mee op in de sfeer en voel de warmte. Eerst gloeien mijn tenen, en naarmate het gebed vordert, verspreidt de warmte zich over mijn hele lichaam. Ik voel het plots branden aan mijn linker bovenbeen, daar waar ik als kind in India een pok heb gekregen door één of andere vaccinatie. Ook aan mijn rechter onderarm wordt de warmte ondraaglijk, de plek waar ik vorig jaar een brandplek heb opgelopen toen ik mijn brood niet op de correcte manier uit de oven had gehaald. Wat gebeurt er hier? Een tweede man begint mantra’s op te dreunen en de derde slaat op een gong. Het lijkt alsof ik in trance ga, algauw krijg ik niets meer gezegd. Ik begin te zweven.

Mijn moeder en ik zijn onderweg. Ik zie een paardenkop op en neer bewegen en hoor het dof geluid van de hoeven die op het zand neerkomen. Ik lig in de armen van mijn moeder en kan net piepen over haar arm. Ik vang een glimp op van water en in de verte zie ik de schoorsteenpijp in het landschap, zo eentje van een baksteenfabriek. Ik wieg mee met het ritme van de kar. Mijn moeder fluistert in mijn oor dat ze van me houdt. Ik kruip dicht tegen haar aan. En voordat ik het weet vallen mijn ogen dicht.  In mijn droom zie ik mijn vader, al dansend in de laadbak van een vrachtwagen, hevig roepend op het ritme van de chhath puja muziek. Plots kantelt het voertuig. De muziek stopt abrupt en mijn ogen zoeken angstig naar mijn vader. Er komt geen beweging. Het beeld vervaagt en ik word wakker. Ik huil en mijn moeder sust me. Haar stem heeft een kalmerende werking op mijn ganse systeem. Mijn blik gaat naar het meisje naast haar. Ze lijkt op me.

Anty, Anty! Waarom huil je zo? Ik probeer haar zo dicht mogelijk tegen me aan te drukken en fluister haar toe dat ik van haar houd en dat ze veilig is bij mij. Gelukkig stopt ze snel en valt ze in slaap. Laksmi, zit naast me en speelt met een houten stokje. Ik houd haar nauwlettend in het oog. Een blanke man komt plots voorbij, op een fiets. Hij wiebelt en passeert rakelings langs het paard. Ik schrik en ben opgelucht als ik zie dat hij verder fietst. Een blanke man? Wat doet die hier? Enkele kilometers verderop stoppen we, ik verlaat de kar en ga met de kindjes even de bosjes in. Als ik terugkom, staat de blanke man naar me te kijken. Ik voel me ongemakkelijk. In het gebrekkig Hindi spreekt hij me aan: “Ben je alleen op stap, met 2 kinderen?”. Ik draai me om, en zonder hem een blik te gunnen stap ik kordaat terug naar de kar. Ik voel dat er iemand aan mijn arm trekt. Hij vervolgt: “Ik kan je helpen, ik kan je beschermen.” Ik barst in tranen uit. Het is me allemaal te veel. Ik leg hem uit dat ik op de vlucht ben. Ik wil mijn kindjes redden.

Die mooie dame, met een groene saree en geel geborduurd trekt mijn aandacht. Ze zit op een kar, getrokken door een paard. Terwijl ik haar aankijk, kom ik even te dicht tegen het paard. Ik trek met een ruk aan mijn stuur en kan het dier maar net ontwijken. Ik fiets verder, en 2 km verder besluit ik te stoppen om iets te drinken. Ik installeer me aan een theestalletje en geniet van deze heerlijke drank. Ik zie het paard met de kar aankomen en de reizigers stappen behoedzaam uit. De dame met de groene saree draagt een baby in de ene arm en een meisje aan de hand van de andere arm. Ze verdwijnt uit het zicht. Ik drink mijn thee op en ga nieuwsgierig kijken. Waar is ze naartoe? Plots verschijnt ze weer. Wat is ze mooi… Zou ik haar aanspreken? Ik waag het erop…

Anty  – 1

Om persoonlijke redenen schreef ik deze keer een verhaal, gebaseerd op waar gebeurde feiten en fictie.

Anty opent één oog, en dan het andere. Muziek dringt haar oren binnen. Ze wrijft in haar beide ogen en schudt met haar hoofd. Ze rekt zich uit. Eigenlijk heeft ze niet veel zin om op te staan tot het haar doordringt dat ze een afspraak heeft. Ze hijst zich uit bed, verfrist zich, en kleedt zich aan.

Beneden geniet Anty van een lekker ontbijt: idli met een groentensaus. Er is geen vlees momenteel door het festival dat dit voedingsmiddel bant voor enkele dagen. Ze nipt van een chai masala, de typische Indische thee. Anty poetst nadien grondig haar tanden, en met een frisse muntsmaak in haar mond begeeft ze zich naar haar gehuurde auto. Anty installeert zich comfortabel in de auto, tegelijkertijd heeft ze zin om weg te duiken en zich één te maken met de mini-beestjes die zich aan haar voeten in stoet van het ene tapijt naar het andere bewegen. Plots rinkelt haar telefoon. De persoon aan de andere kant van de lijn spoort haar aan om vaart te maken, want de meeting wordt geen tweede keer georganiseerd. Een vieze smaak maakt zich meester van haar mond, van de muntsmaak is niet meer te vinden. Ze slikt en hoopt op die manier een meer neutrale smaak te verkrijgen. Het lukt haar amper. Ze focust dan maar op iets anders: de omgeving. Ze tuurt uit het raam en ziet het landschap aan haar voorbijflitsen. De groene alluviale vlakte van de heilige rivier doet haar wegdromen. Wegdromen naar haar verleden.

Heerlijk vertoevend in de zachte armen van mijn moeder wordt mijn gezicht door haar geliefkoosd. Ik voel me geborgen dicht bij haar borst. Hevig spartelend probeer ik mijn mond naar haar borst te bewegen, als ik haar tepel vind, zuig ik met grote halen haar moedermelk binnen. Ik voel me voldaan, en val in slaap in haar schoot. Vredig slaap ik en merk ik niet dat ze me op een rieten matje op de grond legt.

Wat moet ik in hemelsnaam beginnen? De kloppende hoofdpijn maakt me gek. Ik ga naar het toilet en vervang de doeken die het bloeden moeten opvangen. De pijn in mijn onderstreek is niet te harden. De gevolgen van de bevalling zijn nog te voelen. Mijn dochtertje is gisteren ter wereld gekomen. Waarom een dochter? Tijdens heel mijn zwangerschap heb ik stress ervaren omdat ik zo hard om een zoon gebeden heb. Toch ben ik met mijn prinsesje verbonden, ze is zo mooi, zo volmaakt. Ze is mijn wondertje, mijn alles. Hoewel de vader niet blij was met deze zwangerschap, heb ik me hevig verzet om haar te kunnen houden. Ik leef ondergedoken bij een vriendin, enkele dorpen verderop. Zij beschermt mij en mijn lieve Anty. Ik ga terug naar de hut en nestel me naast Anty op het matje. Veel tijd om te rusten is er niet. Ik bind haar met het uiterste stuk van mijn sari vast op mijn rug en ga gebukt onder de pijn naar de waterput. Het zweet loopt over mijn gezicht, van de inspanning wankel ik maar kan ik me nog net rechthouden.

Verschillende dagen gaan voorbij, en ik probeer me te focussen op de zorgen voor mijn Anty. Ze groeit traag maar haar donkere ogen stralen. Op een dag merk ik dat ze probeert te lachen. Ik kraai met haar van plezier. Mijn verbinding met haar is hecht, en wordt hechter met de dag. Wat als ik met haar zou vluchten?

Met een ruk wordt Anty naar het heden gekatapulteerd. Ze wordt in haar stoel gesmakt na een bruuske rembeweging van de chauffeur. Haar hart maakt een salto en bonst nog na van de schrik. Angstig kijkt ze door de voorruit en ziet dat een motorrijder op de grond ligt. Er wordt veel geroepen en getierd in een taal die ze niet kent. De omstaanders tillen de motorrijder recht, en na wat schoudergeklop stapt hij weer op zijn tweewieler en vertrekt. De chauffeur rijdt verder tot er een groot wit gebouw opdoemt, omgeven door palm- en litchibomen. Enkele mannen naast een grote zwarte jeep staan ons op te wachten.

Wordt vervolgd.

1 2 3 4