Een week na mijn terugkomst uit India…

Het was een week vol werk, heen en weer gehol en slecht weer. Terug in evenwicht komen ging verbazend goed.

India was: fantastisch, geweldig, onthutsend, frivool, kleurrijk, vrolijk, warm, vuil, vriendelijk, gul, corrupt, …

Geen enkel land is perfect, ook mijn geboorteland niet. Maar het neemt niet weg dat ik toch verliefd ben op India, en liefde is nemen wat er geboden wordt, ook het minder goede. Aanvaard ik alles? Uiteraard niet, maar ik neem het beste met me mee.

Wat maakte deze reis zo speciaal?

Het was onze eerste reis als gezin. Omdat deze vakantie in het teken van de kinderen stond, hebben we op voorhand geen planning gemaakt. We hadden beslist dat zij mee het ritme zouden bepalen en dus mee de uitstappen mochten kiezen. Voor mij heel spannend want de mensen die me kennen weten heel goed dat ik ‘miss organisatie’ ben. Alles moet voor mij in de puntjes voorbereid worden anders werkt het niet, zo heb ik jaren alles onder controle kunnen houden.

Bij aankomst op de luchthaven van Zaventem kregen we te horen dat Aviapartner, de bagageafhandelaar, staakte. Onze reis begon al met een eerste obstakel. We slaagden erin om de kinderen gerust te stellen en checkten in. De heenreis verliep voor de rest goed, buiten het feit dat de administratie rond de bagage spaak liep. Het vliegtuig nemen was voor mijn twee jongste kinderen nieuw. Het feit dat ik tussen hen in zat, maakte dat ze zich toch wat veiliger voelden. Die nabijheid, die had ik al even niet meer kunnen ervaren op deze manier door mijn identiteitscrisis.

Toen we toekwamen in Chennai, werd ons geduld alweer op de proef gesteld bij migratie. De machine voor de vingerafdrukken werkte meer niet dan wel waardoor de rij niet bepaald korter werd. In de warme ruimte en met onze handbagage aan onze voeten, babbelden we met een reisleidster. Op die manier konden we de tijd doden. Na migratie moesten we opnieuw wachten om aangifte te doen van onze verloren bagage. De kinderen ploften zich op de stoelen en wij probeerden om de procedure sneller te laten verlopen, waarin we niet echt slaagden. Een uur later konden we pas buiten wandelen. Gelukkig stonden onze vrienden ons met veel geduld op te wachten. Bloemenkransen werden bovengehaald en om onze halzen gelegd. Een mooiere ontvangst konden we ons niet bedenken. De kinderen glunderden en voelden zich direct welkom en op hun gemak gesteld.

We vertrokken met de jeep naar het huis van onze goede vriendin Nandhini. Onderweg stopten we om te lunchen en de kinderen maken kennis met het eerste typische Indische gerecht ter plaatse: dosa. Ze vonden het lekker en aten voor het eerst met hun handen. Een onvergetelijke ervaring rijker vervolgden we onze weg. Bij aankomst aan de grote poort, stonden enkele dames ons op te wachten. Met een olielampje en kleurrijke poeders heetten ze ons welkom: we werden met dit rode en gele poeder gezegend. Wat een warm gebaar alweer!

We installeerden ons en gingen rusten, want we hadden tijdens de nacht in het vliegtuig amper geslapen.

Na enkele uurtjes begaven we ons naar het shopping centrum. Ik vergaapte me aan de pracht en praal van de winkels: Chennai is niet meer zo verschillend van mijn Vlaamse hometown Aarschot. We kochten spullen om de eerste dagen door te komen, omdat onze bagage in België was achtergebleven.

We praatten bij het avondmaal over de volgende dag. Die beloofde emotioneel een uitdaging te worden voor mij: een bezoek aan het graf van Father Suresh die zogezegd door covid overleed in 2021. Mijn maag kromp in elkaar, mijn darmen drukten samen, het verdriet was nog heel voelbaar. En de kinderen? Die wilden graag mee. Ze kregen de keuze en namen de opportuniteit aan. Ik was blij met hun keuze. Want deze grote meneer, die verdiende onze zegen, voor de inzet die hij had om onaanraakbaren onderwijs te bieden. Nu 20 jaar later, is er een generatie dalits opgeleid, zij werken vaak in betere omstandigheden en kunnen zo uit de armoede klimmen. Een mooi project dat me nauw aan het hart ligt, want diep vanbinnen voel ik: ik ben dalit* van origine.

*Dalit: Het Indische kastensysteem is officieel afgeschaft. Het is een sociale indeling van de bevolking waarbij de dalits tot de kastenlozen behoren, met andere woorden: ze hebben minder rechten of bijna geen ten opzichte van de bevolkingsgroepen die hoger dan hen ingedeeld worden. Ze worden dus niet opgenomen in de sociale bevolkingsstructuur.