15. In volle bloei

18 mei 2022

Na een speciale dinsdag, heb ik nood om wat gedachten en gevoelens op papier te zetten. Hoe gaat het nu met mezelf?

Vandaag sta ik even stil. Gewoon, even ervoor zorgen dat niks moet. Vanmorgen ben ik opgestaan met tranen in mijn ogen en met een knoop in mijn maag. Ik heb de kinderen gewekt en heb hen één voor één aangesproken, geëmotioneerd en dankbaar. Waarom?

Als ik op het laatste jaar terugblik, was het een aartsmoeilijk jaar, met emoties die soms hoog opliepen. Ik voelde diep van binnen dat er iets gebroken was, iets dat ik al heel mijn leven meedraag. De ziekte van mijn vriendin daarbovenop, maakte dat ik uit mijn evenwicht geraakte. Maar ik vocht samen met haar als een leeuwin zodat ze zo lang mogelijk zou kunnen leven. We vonden troost bij elkaar en het was als het ware een verlichting om elkaar te steunen en te boosten, elk in onze moeilijke situatie.

Mijn adoptie, mijn verlangen om mijn familie te vinden en vooral mezelf ontaardde in een ware zoektocht waarvan ik dit jaar fase 1 mocht beleven in India.

Als ik er nu vanop een afstand naar kijk, had ik die periode nodig om stukken van mijn verhaal aan te vullen. Het verlies van Anne-Michèle hakte serieus in op mijn zelfvertrouwen, dat zelfvertrouwen dat al heel mijn leven op een laag pitje staat. Alle uren en tijd die ik besteedde aan mijn adoptieprojecten en aan de steun van Anne-Michèle slorpten massa’s energie op. En ook al had ik dat niet door, ik bleef doorgaan. En ik bleef torenhoge verwachtingen scheppen naar mijn omgeving toe, als het ware: Omgeving, pas je aan mij aan want ik ben het zat… Ik ben het beu om me aan te passen omdat ik al heel mijn leven een kameleon ben. Ik heb het gehad met iedereen tevredenstellen.

Maar vandaag kan ik terugkijken met begrip. Ik had het moeilijk maar mijn reis naar India heeft me grotendeels terug in evenwicht gebracht. En dat komt door het feit dat ik mijn mentaal functioneren heb kunnen combineren met mijn lichamelijke signalen. Die lichamelijke signalen leren begrijpen, dat ben ik pas beginnen doen sinds het laatste jaar. Het moment aan de Gandak-rivier en de ontmoeting met Lucky hebben me heel veel gebracht. Ik heb als het ware een stukje van Muzaffarpur kunnen integreren in mijn binnenste. En op de dag van vandaag kan ik echt wel zeggen dat dit voor mijn identiteit een openbaring is.

Ik heb mijn kinderen vanmorgen dan ook bedankt voor hun geduld en begrip. Welk effect hebben mijn gevoelens en onzekerheden op hen? Hoe moet het voor hen zijn om kind te zijn van een geadopteerde moeder die op zoek is naar zichzelf? Mijn emotionele toestand vanmorgen heeft me wel doen beseffen hoe belangrijk mijn kinderen zijn voor mij en hoezeer ik hen wil behoeden van het leed dat ik moet doorstaan.

Gisteren was ik aanwezig in het Federaal Parlement, in het gezelschap van een aantal adoptiebelangengroepen en mijn ‘ooievader’. Etienne heeft me in 1981 naar België gebracht en ook al is het voor ons beiden moeilijk om te slikken dat ik slachtoffer ben van een adoptie met serieuze hiaten, toch heeft het weerzien ons gisteren dichter bij elkaar gebracht. Daarom, Etienne, een dikke dank je wel voor je steun en luisterend oor. Je hebt me naar België gebracht, in onwetendheid over het feit dat mijn adoptiepapieren niet waarheidsgetrouw zijn, toch stond je er gisteren, even geëmotioneerd als alle aanwezige geadopteerden, om hen en mij te steunen tijdens de stemming van de resolutie tegen illegale adopties. Ook dit moment was er eentje dat ik me nooit hebben durven voorstellen, of voor mogelijk had gehouden.

Etienne (de dag na het voorstellen van de resolutie tegen illegale adopties in het de Kamer van Volksvertegenwoordigers):

Ik besef nog niet goed het immens geschenk dat ik gekregen heb met de uitnodiging om aanwezig te zijn op de zitting van de Kamer der Vertegenwoordigers. Ik ben bijzonder trots op jullie allen.

Het is gelukt.

De effecten hiervan zullen nog veel tijd eisen maar het is zo dat het moet beginnen.

Als vader van een geadopteerd meisje in 75, begeleider voor de Vreugdezaaiers gedurende enkele jaren en vertaler van de boek van Pater Delooz moet ik erkennen dat ik jullie als getuige nog heel veel informatie kan (en moet) bezorgen.

Tezamen met An Sheela zal ik zien hoe wij dat kunnen bereiken.

Nog bedankt!

De woorden van Etienne raken me diep. Het vertrouwen in elkaar groeit momenteel met de dag. Vandaag voel ik het ook voor de eerste keer effectief: ik ben in volle bloei.