16. Getuigenis

Beste lezers en lezeressen,

Vandaag heb ik ervoor gekozen om mijn “ooievader” Etienne aan het woord te laten. Etienne heeft me in 1981 vanuit Kolkata naar België gebracht.

Ik denk dat het interessant is om zijn ervaring ook met u te delen. Iedereen is vrij om zijn gevoelens te uiten, en aangezien hij ondertussen een speciale plaats in mijn leven inneemt, wil ik hem de kans geven om zijn woorden via mijn blog de wereld in te sturen. Ik ontmoette Etienne in januari van dit jaar. Vandaag, 5 maanden later, ben ik blij dat ik bij hem durfde aanbellen…

Namaste,

Het begin van het jaar

Een dag als alle andere.

De telefoon gaat en het is Viviane die ernaartoe snelt zoals gewoonlijk.

Ik hoor niets, maar aan haar gezicht te zien, besef ik dat er iets ongewoons aan de hand is.

“Het is iemand die vraagt of je kinderen uit Calcutta hebt meegebracht in 1981” en ze geeft me de telefoon.

De dame aan de andere kant van de lijn legt uit dat haar naam Charmain is en dat zij de namen van de andere vier kinderen die met haar naar België kwamen, kent. Ze voegde eraan toe dat ze op zoek was naar haar biologische ouders en vroeg of we meer informatie hadden.

Zij legde uit dat zij niet langer de naam Charmain droeg en dat zij nu An Sheela heet, een combinatie van de naam die zij in België had gekregen en de naam die ze van haar biologische moeder kreeg.

Omdat dit een beetje ingewikkeld is, zal ze in de familie “Opa’s vriendin” worden!

In feite heeft ze zojuist niet één maar twee metgezellen gevonden, want Viviane was mee op die bewuste reis en ze kon haar oren niet geloven.

Hoewel ik contact heb gehouden met twee andere geadopteerden, is dit de eerste keer dat ik zo’n telefoontje kreeg waarop ik altijd had gehoopt.

We praatten een tijdje en spraken af haar zo snel mogelijk te ontmoeten.

Intussen vernam ik, als gedreven speurneus, dat zij heldhaftig zorgde voor haar vriendin Anne-Michèle Lahaye die aan een ongeneeslijke ziekte leed; hierdoor kon zij niet alleen koning Filip ontmoeten, maar kon ze hem ook uitleggen dat zij zich bezighoudt met het probleem van de illegale adopties.

Enkele dagen later kwam zij bij ons aan en leerden wij haar kennen; wat ons vanaf de eerste minuten opviel was haar permanente glimlach, haar dynamiek en haar vreugde om ons te ontmoeten.

Viviane legde aan de hele familie uit dat “de vriendin” STRALEND is!

Een paar dagen later, ruimde ik mijn foto’s op en vond de groep van vijf.

Ik stuurde ze naar haar en ze huilde, ook al was dat niet de bedoeling.

Ik stelde voor dat we zouden proberen mijn vriend Mon te ontmoeten, die ook drie Indiase kinderen heeft geadopteerd en die veel meer heeft gereisd dan wij voor de Vreugdezaaiers; hij zou haar waarschijnlijk veel meer informatie kunnen geven dan wij hebben.

Wij ontmoetten elkaar spoedig bij hem thuis, maar deze keer met Iris, de vriendin van An Sheela met wie zij naar India zou gaan.

Mon was inderdaad een onuitputtelijke bron van informatie en wist zoveel abnormale dingen dat hij heeft besloten de banden met de Vreugdezaaiers te verbreken, ook al was hij één van de meest actieve medewerkers. 

Iris deelde mij discreet mee dat Anne-Michèle haar laatste dagen beleefde en dat dit An Sheela heel hard trof, ik niet wist wat ik moest doen, en nam wat afstand met het gevaar dat ik haar pijn zou vergroten.

Nog steeds op zoek naar informatie, probeerde ik een ontmoeting te organiseren met de verantwoordelijke van de Vreugdezaaiers, met wie ik altijd een zeer goede en vriendschappelijke relatie had gehad; haar weigering om mij te ontmoeten versterkte alleen maar mijn idee: “Eén ding is duidelijk, het is verdacht”.

Mon, van haar weigering op de hoogte gebracht, bevestigde mijn gevoel.

Tijdens An Sheela’s reis naar India keek ik elke dag uit naar een bericht op haar blog en besefte ik de ups en downs van zo’n onderneming.

Ik volgde op dezelfde manier de publicaties van haar vriendin Renate in Korea.

Hoe moeilijk is het toch allemaal voor beide betrokken partijen.

Intussen publiceerde ik foto’s op de website “Kinderen van Shishu Bhavan” en begon wat informatie te publiceren onder de titel: “Ik heb ook een droom”, de droom dat al deze geadopteerden toegang zouden kunnen krijgen tot alle informatie over hun afkomst en daar veranderde in een paar weken alles: een non die niets wilde prijsgeven om de biologische moeders te beschermen, spraken sommigen plots van een radicaal andere houding en het e-mailadres van de zuster bleek bekend te zijn en op aanvraag beschikbaar te zijn.

An Sheela informeerde ons over een nieuwe zitting in de Kamer van Volksvertegenwoordigers en nodigde me uit om aanwezig te zijn.

Ik was er ruim op tijd en vond mezelf te lang alleen op de toeschouwerstribune en dan opeens was het een invasie en realiseerde ik me pas langzaam dat ik niet alleen omringd was door Indiase vrouwen, maar ook door 3 Guatemalteekse dames, een Koreaanse en een heer uit Sri Lanka!

Naarmate de sessie vorderde, zag ik hen glimlachen, hun tranen van vreugde, omhelzingen en handdrukken.

Toen senator Michel De Maegd het woord nam, stond iedereen op om zijn vastberadenheid te tonen met het risico de zaal te worden uitgezet.

Ik was zo ontroerd dat An Sheela me op de schouder klopte terwijl ik haar eigenlijk zou moeten feliciteren.

Wat een ongewoon karakter!

Het wetsvoorstel dat illegale adopties erkent, werd aangenomen.

En ik werd bedankt dat ik er was terwijl ik degene was die een groot geschenk heb gekregen.

Ik zal deze dag en jouw vreugde nooit vergeten.

Ik dank God dat ik An Sheela heb ontmoet en ik hoop dat we samen nog een lange weg zullen kunnen afleggen.

Dikke zoenen,

Etienne

22 mei 2022