18. Even helemaal weg…

Na een half jaar van drukke (emotionele) dagen, ben ik met mijn echtgenoot een weekje naar Kroatië getrokken.

Vlak voor ons vertrek stond er nog een heus tuinfeest bij vrienden op het programma. En ook al dacht ik, nu kan ik even mijn verstand op nul zetten: toch loert het thema adoptie altijd om de hoek. Zelfs op het tuinfeest kwam het thema aan bod toen ik een adoptievader ontmoette met zijn Chinese dochter. En ja, ik zit in een fase dat ik adoptie niet helemaal kan wegdenken. Elke dag sta ik ermee op en ga ik ermee slapen. Dus zal ik het misschien ook aantrekken, wie weet. Een vriendin stelde het zo: “An Sheela, jij ademt adoptie.”

De laatste weken van het schooljaar waren intens. Ik werkte mee aan het overleg op Vlaams niveau om de toekomst van adoptie mee richting te geven. De vergaderingen en overlegmomenten waren intensief en vergden wel wat voorbereiding. Mensen die mijn blog lezen, en nog iets willen meegeven voor de toekomst over (na)zorg voor afstandsouders, geadopteerden en adoptieouders mogen me altijd een berichtje sturen.

Verder wil ik hier nog even stilstaan over hoe ik na 6 maanden tegenover mijn adoptie aankijk. Sinds mijn laatste reis naar India, heb ik mijn hart vaak voelen bonzen in mijn keel, of brak het zweet mij uit, op momenten dat ik werd getriggerd als bijvoorbeeld ik naar een Indische film keek. Maar de wil en de kracht om iets positiefs te vinden in een film over prostitutiehandel in India, doen me inzien dat ik best wel weer wat stappen heb ‘overwonnen’ in de zoektocht naar mezelf. Waar ik vroegen tranen met tuiten zou gehuild hebben, en niet weten waar die vandaan kwamen, kan ik nu beter mijn vinger leggen op de dieperliggende redenen van deze lichamelijke reactie. Mijn connectie met mijn geboorteland zit ingebakken in mijn genen. Vroeger zei een zekere pater Delooz (oprichter van het adoptiebureau De Vreugdezaaiers): “Kinderen zijn zoals ze gebakken zijn”. Los van het feit dat deze uitspraak respect uitstraalt of niet, denk ik dat elk levend wezen wel degelijk op bepaalde manieren reageert, en daarin hebben genen en impact van de omgeving effect. Hoewel de invloed van de genen in mijn ogen primeert.

Mijn hart maakte ook sprongetjes telkens ik met vrienden of kennissen een Indisch restaurant binnenstapte. Elke nieuwe ontmoeting ging ik aan met nieuwsgierigheid. En verdriet dat ik vorig jaar niet overzag, begon te verminderen. Ik ben heel diep gegaan, zeker na het overlijden van mijn bestie Anne-Michèle. Maar ik kreeg de kans om dit verdriet de bekijken tijdens een opstellingensessie. Sommige mensen bekijken deze sessies met lede ogen, maar ik heb de impact van deze sessie toegelaten, en tot op de dag van vandaag ben ik daar nog altijd heel enthousiast over. Het heeft me meer gebracht dan ooit. Mijn psychologisch evenwicht vond ik niet alleen terug dankzij die sessies, maar ook dankzij massagesessies, wandeltochten en een geadopteerde therapeute. Enkel bij haar voelde ik me volstrekt veilig en kon ik mijn ziel openleggen omdat ik wist dat zij meer dan wie ook, begrijpt wat geadopteerd zijn betekent.

In juni bracht ik ook een bezoek aan het Federaal Parlement, waar de volksvertegenwoordigers unaniem gestemd hebben tegen illegale adopties heeft me tot in mijn ziel geraakt. De uren en zelfs dagen die ik besteedde aan de voorbereiding van deze belangrijke resolutie, mondden uit in een hoogdag. Het feit dat Etienne (ooievader) en zijn vrouw Viviane er waren, gaf me een beetje rust. Maar ik miste mijn bestie Anne-Michèle enorm hard. Toch blijf ik dankbaar voor wat ze me bracht en me nog steeds geeft, ook nu ze er niet meer is. Tranen stroomden over mijn wangen toen de uitslag van de stemming op het bord verscheen. Mijn darmen krompen ineen. Een mix van verdriet, erkenning en blijdschap overspoelden me. De dagen erna, moest ik letterlijk bekomen van de emoties. Maar verschillende mensen stonden klaar om me op te vangen. Ik was niet alleen.

De weken erop heb ik mijn schooljaar afgerond, en keek ik reikhalzend uit naar vakantie. Ik telde de dagen af naar mijn reis naar Kroatië. De eerste keer in 3 jaar ging ik alleen met mijn man op verlof. In het vliegtuig keek ik uit het raampje, en zei ik stilletjes bij mezelf: Hallo Anne-Michèle, nu ben ik even dichter bij jou, zwevend in de lucht. Ik moest terugdenken aan het boekje dat Saartje me aanraadde: Het sprookje van de dood. Dat boek heeft me ergens rust gebracht. Want de dood is geen eindpunt, het is het begin van iets nieuws. Op dit moment is dat de enige gedachte die me een beetje troost kan brengen.

In Kroatië maakte ik tijd voor mijn man, maar ook tijd om de omgeving te ontdekken:

De kust is adembenemend, met de baaitjes die tussen rotspartijen verscholen liggen. Het heeft iets idyllisch. We wandelen in 32 graden, een beproeving voor het lichaam dat niet gewend is om in deze temperaturen te functioneren. Porec is prachtig en we chillen op een terras met uitzicht op de Adriatische Zee. Wat mis ik? Wat vervult me met vreugde? Hoe vind ik die balans tussen hoogtes en laagtes? Even stilstaan bij mezelf… Even helemaal weg…

We genieten, niets moet, we hebben geen uitgestippeld programma maar zijn ook niet het soort mensen dat 5 dagen naast een zwembad ligt te bakken in de zon. Op 7 juli plannen we toch een uitstap naar het binnenland. Toeristen uit verschillende hotels nemen deel. We spreken Frans of Engels en komen zo in contact met vriendelijke mensen. Twee dames stelen de aandacht. Ze komen van de UK en springen zowaar een gat in de lucht als ze horen dat Boris Johnson zijn ontslag indient. Dit is het moment waarop we beginnen te praten en uiteindelijk komt uit dat de ene dame een adoptiemoeder is. Ik ben perplex. Elke ontmoeting gebeurt met een reden, en dit is er eentje die ik niet had zien aankomen. Misschien ben ik dan toch niet helemaal weggeweest…