5. Een speciale droom

Deze tekst draag ik op aan mijn beste vriendin, Anne-Michèle, die recent het leven heeft verlaten na haar gevecht tegen kanker.

Liefste Mimi, mijn BFF,

Na een woelige nacht, werd ik vanmorgen wakker, badend in het zweet.

Wat een speciale droom heb ik gehad.

Mijn collega Laura had me meegenomen naar Rome, om mijn gedachten te verzetten na jouw dood, Mimi. Haar gezin en mijn gezin stapten op het vliegtuig. De luchthaven was een gebouw met veel verdiepingen en muren die uitstaken. Het had een Ensor-achtig gehalte. Het leek alsof ik zweefde door het gebouw, een bizarre gewaarwording.

Het vliegtuig had vertraging. Geen pretje als je weet dat Laura haar jongste baby nog maar enkele maanden is. Maar we zijn uiteindelijk veilig toegekomen in een enorm vakantiepark met veel mensen. We kwamen terecht in een appartementsblok met glazen trappen. Ons appartement was ruim, maar ook hier waren veel trappen verwerkt tussen de verschillende leefruimtes.

Ik betrad de ene ruimte na de andere en de kinderen installeerden zich. Nadien besloten we buiten te gaan. We begaven ons tussen de mensen. Ik voelde de druk van de mensen om mij heen, alleen kon ik niet bepalen welke druk precies. We gingen iets eten in een restaurant en daarna zetten we de ontdekking van de omgeving verder. De indeling van het park was heel divers: een strand dat je via trappen kon bereiken, maar waar tussenniveaus ervoor zorgden dat de toeristen konden chillen rond een jacuzzi of een saunahuisje. Verder naar beneden splitste de trap en konden we kiezen om verder naar het strand te wandelen of terug te keren naar de hoofdweg van het park.

Ik verloor de tijd uit het oog en we gingen iets drinken. We zetten zelfs een stapje op de dansvloer. Daarna ging iedereen slapen. Ik wenste Laura een goede nacht. Maar ze nodigde me nog even uit om een kijkje te nemen in haar appartement. Het is alsof een nieuwe wereld voor me openging. In haar interieur waren enorm veel aquariums. Brede, lange, hoge, grote en kleine modellen smukten het appartement op. Ik was in volle bewondering voor zoveel moois, want ik weet dat ook jij, Mimi, weg was van vissen in je decoratie. Bij jou ging het wel om decoratieve niet levende vissen omdat je een aquarium onderhouden te veel werk vond. Ik vertrok met een licht en tevreden gevoel, klaar om een rustige nacht tegemoet te gaan. Maar niets was minder waar: ik stond voor mijn appartement, en wierp nog snel een licht op de deur van Laura’s flatje. Het leek alsof die deur plots openging en haar appartement groeide naast mijn glazen trap. Het appartement zette zich uit in de hoogte, en er kwamen nog extra aquariums bij, alles baadde in enorm veel licht. Was jij dat, Mimi? Heeft jouw ziel mij verlicht op dat moment? Ik genoot van het moment en nam alles in mij op: jouw kracht, jouw licht, jouw geloof in mij. Het engelengezang ebde weg, alsook de lichtflits zwakte af. Nu was ik klaar om naar mijn kamer te gaan. Ik opende de deur en botste op een ruimte gevuld met dieren. Er was een dikke tak met enorm veel zijtakken. Op elke zijtak sliep een babykatje. Wat is dit nu weer? Lieve pluizige katjes in alle kleuren: ros, zwart, gestreept, wit, gemengd, … Ik durfde ze amper aan te raken, want mijn armen werden door jou geleid, Mimi. En omdat jij katten haatte, kreeg ik me niet overhaald om een diertje te strelen. Ik liet de gigantische binnenboom voor wat het was en slaagde er eindelijk in om in mijn bed te kruipen. Toch kon ik de slaap niet vatten en ging terug naar de keuken voor een glas water. De binnenboom was verdwenen maar nu was mijn appartement gevuld met honden. Allemaal honden die kriskras door elkaar liepen. Ze maakten geen geluid, ze blaften niet maar hun ogen staarden in het niets. Ik streelde enkele koppen en vond het zo sneu voor hen om in een appartement opgesloten te zitten. Ik opende de deur en ze liepen stuk voor stuk de vrijheid tegemoet. Met een opgelucht gevoel dook ik terug onder de lakens en jawel, ik viel in slaap.

De volgende dag, na het ontbijt, wandelden mijn gezin en dat van Laura terug richting het park. We hadden zin om naar de zone te gaan waar diertjes leven. Onderweg, in de afdaling, loste Laura per ongeluk haar kinderwagen. De kinderwagen roetsjte de helling af maar niemand onderweg ving die op. Ik sloeg in paniek en rende erachter, maar mijn benen wilden niet helemaal mee. Eindelijk kwam ik beneden aan, en zag een dame een kinderwagen nemen, het kind eruit nemen en wegwandelen. Mijn hoofd kreeg een kortsluiting: Ging die dame het kind van mijn collega stelen? O my God! Dit kon ik niet laten gebeuren. Ik liep richting die dame, maar die was ondertussen verdwenen in de dierenzone. Hijgend kon ik haar even verder bij de kraag nemen en draaide ik haar om. De blonde dame keek me onthutst aan. De baby in haar armen was het hare, maar het gekleurde meisje aan haar hand gaf me een signaal. Een vreemd gevoel maakte zich van mij meester. Droomde ik, of zei mijn lichaam dat er hier iets niet klopte? Het signaal van het meisje zinderde door mijn ganse lijf: “Ik wil hier op dit moment niet zijn, deze dame heeft me meegenomen tegen mijn zin…”, straalde het meisje uit. Ik schudde de hand van het meisje en we hadden direct een connectie. Ik schatte dat ze ongeveer 7 jaar was. Ik won haar vertrouwen en zei haar dat ik geadopteerd ben en dat ik het gevoel had dat zij dat ook is. Mawanesha bevestigde mijn gevoel. Ze is geadopteerd uit India. Vandaar de connectie dus…

Ik onderhandelde met de blonde dame en mocht Mawanesha even meenemen naar de cafetaria om met haar te praten. Even verderop, koos ik met het meisje een tafeltje uit. We nipten van onze glazen en even, 2 seconden, sloot ik mijn ogen toen we onze glazen tegen elkaar tikten. Een wervelwind draaide plots om ons heen en lifte ons op. Als ik mijn ogen weer opende zat ik in het restaurant van de avond voordien. Mawanesha was verdwenen, en ik keek ongerust om mij heen. Tegenover mij zag ik een huilend koppel. Ik liep naar hen toe om hen te troosten en om hen te vragen of zij toevallig Mawanesha waren tegengekomen. Ze begonnen nog harder te snikken en hun kinderen ook. Hier was iets niet pluis… Ik vroeg door en de kortharige dame vertrouwde me toe: “Ons geadopteerd kindje is verdwenen en we hebben een oproep geplaatst. Maar veel mensen willen niet helpen, zij verwijten ons dat we in adoptie geloven en dat we voor een kind uit een ander land wilden zorgen. Ze schelden ons zelfs uit.”

Mijn lichaam wankelde, want mijn adoptieverhaal is ook niet gemakkelijk, en dat weet jij he Mimi. Ik suste het koppel en de kinderen en beloofde hun om mee te gaan zoeken. Mijn zoektocht naar Mawanesha duurde nog enkele uren. Uiteindelijk vond ik haar terug in de dierenzone, als een hoopje ellende. Ik nam haar in mijn armen en we knuffelden elkaar, zo lang totdat het begon te schemeren. Ze vertelde me dat ze zeven jaar is. Dat ze adoptieouders had die goed voor haar willen zorgen, maar waarmee ze geen volwaardige connectie had. Dat de blonde dame een tante is van haar en dat ze zo hard verlangde naar haar moeder uit India. Ik huilde met haar, diep verdriet kwam naar boven, en onze tranen van gemis vermengden zich tot dikke druppels. De rivier die zich vormde liep tot in India en werd één met de Ganges. We dreven in een bootje over deze heilige rivier. Het bootje raakte vast in één van de meanders en we stapten op het droge. Hand in hand wandelden we naar een klein dorpje verderop. We hadden enorme dorst en honger. De hutjes waren gebouwd rond een centraal pleintje. We wandelden over de aangestampte aarde en werden automatisch (door een speciale kracht?) naar één van deze hutjes geleid. Een oude dame met prachtig lang grijs haar, en zwarte mechen kwam naar ons toe. We vlogen elkaar in de armen. Ik rook haar, ik voelde haar, ik werd één met deze dame. Ook Mawanesha was deel van deze knuffel want zij is mijn innerlijk kind dat ik eindelijk kon loslaten.

Mijn liefste mama in India, ik hou van jou. Mijn liefste BFF, Mimi, ik hou van jou. Deze twee liefdes én de liefde van mijn man en kinderen, doen me beseffen dat verschillende vormen van liefde mij in evenwicht brengen. Liefde blijft, altijd.

PS: Mijn collega Laura had haar baby én haar kinderwagen teruggevonden, veilig en wel.