4. Een bijzonder weekend (6 februari 2022)

Een bijzonder weekend, met bijzondere ontmoetingen.

Een pijnlijk weekend met slecht nieuws.

Een weekend met hoogtes en laagtes, maar wel eentje van hoop.

Vrijdag sloeg de bom in. Mijn hartsvriendin Anne-Michèle heeft sinds 1,5 jaar kanker, en ze vecht als een leeuwin. Morgen krijgt ze de behandeling van de laatste kans. Het grijpt met bij de keel, maar ik zet moedig door, voor haar. Ook omdat zij zo dapper blijft strijden, wil ik niet onderdoen. Zij is mijn grote voorbeeld. Ik heb de eer om haar ganse proces van dichtbij te volgen, en ik neem mijn rol naar behoren op, dat weet ik van mezelf. Maar zij steunt me ook ten volle in mijn zoektocht en ook in mijn actie tegen illegale adoptie.

Die dubbele impact, wederzijdse steun, die ervaren we als heel hecht en oprecht. Tot nu toe heb ik steeds geprobeerd om dialogen aan te gaan met mensen, in alle eerlijkheid, door de aanmoediging van haar, maar ook door Iris die zicht vastbijt in mijn dossier. Anne-Michèle heeft me deels ook gemaakt tot wie ik vandaag ben. Ik ben haar daar zo ontzettend dankbaar voor. Woorden drukken amper uit welke grootsheid van daden zij op haar winners-lijst heeft staan. Niet in de vorm van medailles, wel in de vorm van oprechtheid, overtuiging en diep geloof in elkaar. Mijn hart puilt over van vriendschap voor haar, en in de moeilijke dagen die nog zullen komen, zal mijn hart die liefde blijven uitdragen.

Wat mijn zoektocht betreft, dat is een serieuze Sherlock Holmes soap aan het worden. Ik ga met mensen in gesprek, mensen die veel over India weten, mensen die stuk voor stuk hun verhalen delen waarvan ik niet verwacht dat ze die tegen mij zouden vertellen. Ik ben soms verbaasd dat geadopteerden, adoptieouders, India-liefhebbers oprecht vanuit hun ervaringen spreken en de zaken ook benoemen zonder twijfel.

Dat is voor mij een totaal nieuw gegeven, want ik dacht steeds dat veel mensen vanuit angst of onwetendheid hun mond zouden houden. Wel, dat kan ik ten stelligste ontkennen en dat maakt mijn zoektocht zo interessant en verrijkend. Elk gesprek brengt weer nieuwe details aan het licht, waardoor ik mijn geschiedenis beter kan reconstrueren. De laatste week was er één van heel veel nieuwe elementen.

Ik ga binnenkort terug in gesprek met de adoptiedienst, met het afstammingscentrum en met de familie die ik in mijn geboortestad goed ken. Deze familie heb ik in 2003 ontmoet, toen ik voor het eerst naar India terugkeerde. Ik wil meer leren hoe de omgeving waarvan ik kom er écht uitziet, wat de gewoontes zijn van de plaatselijke stammen rondom de stad en welke waardes de mensen erop na houden. Patna is één van de armste steden van India. Buiten de stad wonen er nog stammen in eenvoudige dorpjes waar de oude gebruiken nog gangbaar zijn: landbouw, kleine huisjes, heel gelovige bewoners. In het kastensysteem behoren deze stammen tot de allerlaagsten. Eigenlijk behoren ze niet meer toe aan een kaste, ze zijn kastenloos ofwel paria’s, ook wel onaanraakbaren genoemd. Deze mensen blijven in de Indische maatschappij achteruitgesteld omdat ze minder van tel zijn dan de hogere kasten. Misschien ben ik wel van één van deze stammen afkomstig…

Mijn reisprogramma is totaal nog niet klaar, maar ik ben vastberaden om naar het kindertehuis terug te keren, daar heb ik immers een aantal maanden van mijn leven doorgebracht, daar werd ik gevoed, ververst en misschien zelfs ook gedoopt, wie weet. Of ik daar effectief geboren ben, in dat gebouw, dat betwijfel ik. Dus heb ik met Iris al tal van ziekenhuizen opgezocht waar materniteitsafdelingen te vinden zijn. Ik zal er dan ook een aantal van uitselecteren om ter plekke te gaan kijken en te informeren of ik daar eventueel in een register vermeld sta. Uiteraard is er geen zekerheid van uitkomst, maar als ik het niet probeer, weet ik het zeker niet. Ook het bezoek aan het stadhuis staat eveneens op mijn to-do list.

De familie in Patna was heel blij toen ik mijn reis aankondigde. Ze zijn al aardig in de weer om het mij en Iris zo aangenaam mogelijk te maken. Toen ik hen zei dat ik toch een hotel verkies om te overnachten, vonden ze dat heel jammer. Toch geef ik niet toe, want de zoektocht zal al heel wat energie vergen, en die rust ’s avonds zal ik nodig hebben om te bekomen.

Maar het is wel een leuk vooruitzicht dat ik met hen de staat Bihar kan bezoeken, dat gebeurt best in hun gezelschap omdat zij de streek goed kennen.

Maar heel deze voorbereiding knaagt ook. Want wat als er met mijn beste vriendin iets gebeurt als ik in India ben? Ik heb haar de vraag gesteld waarvan ik het antwoord al deels wist. Mijn verwachting werd bevestigd. Tranen rolden over onze wangen, van erkenning, van opluchting maar ook écht van verdriet want we weten diep vanbinnen dat we elkaar op een dag moeten loslaten, maar elkaar vergeten doen we niet. Zij zal altijd naast mij zijn, ongeacht waarheen ik me begeef.

Moest je na het lezen van deze blog extra vragen hebben, stuur me dan zeker een persoonlijk bericht. Ik zal met plezier antwoorden.

Voel je je aangesproken door iets wat ik hier deel? Dan mag je ook steeds contact opnemen met één of meerdere van de onderstaande organisaties.

In deze blog mag ik verwijzen naar: het Afstammingscentrum, a-buddy en Ray of Hope

• www.afstammingscentrum.be  of info@afstammingscentrum.be
• www.a-buddy.be: a-buddy is er voor en met geadopteerden (chatplatform)
• www.rayofhope.be of info@rayofhope.be

Geschreven op 6 februari 2022.