10. Don’t give up

Vandaag schrijf ik deze blog met gemengde gevoelens. Mijn doorzettingsvermogen heeft even een dipje. Gelukkig zijn de mensen rondom mij ontzettend lief. Ze vangen mij op, en blijven doorgaan. Deze week was er eentje van veel spanning: de omgeving van het district Muzaffarpur ontdekken, veel voelen en een beetje hopen maar zeker niet wanhopen.

Maandag gingen we naar de zusters in Muzaffarpur. Bij hen voelde ik alsof ik thuiskwam. We werden hartelijk onthaald en kregen een heerlijke maaltijd geserveerd. De warme glimlach van de zusters daar raakte me. Hoewel ze me afraadden om te zoeken, voelde ik wel dat ze met me inzitten. Ik ben nog steeds hun dochter. Ik legde hen zo goed mogelijk uit hoe ik me voel en waarom ik deze zoektocht doe. Ik voel me al 40 jaar ‘onvolledig’ en dat zet me aan om niet op te geven.

We reden langs een plaatselijk dorpje, dat eventueel een link met mij kan hebben. Ik kreeg een vreemde smaak in mijn mond en ik werd op slag verliefd op het landschap: velden, veel groen, enkele hutjes afgewisseld met modernere huizen. Ik merkte dat Iris aangestaard werd. Ze voelde zich ongemakkelijk. Ik verduidelijkte haar dat dit gevoel mij 40 jaar achtervolgd heeft in België. Mensen die me aanspraken op mijn huidskleur was geen rariteit. Verderop reden we over een brug. We stopten even en mijn lichaam reageerde: trillende benen, mijn hartslag vloog de hoogte in. Wist mijn lichaam dat ik hier geweest ben, of beeldde ik me dit in?

Via een priester kwamen we in contact met een dame die mogelijk mijn moeder zou kunnen zijn, hoewel de naam niet 100% overeen kwam. Ik vond dit het proberen waard. We zetten een scène op: de dame in kwestie werd uitgenodigd op een neutrale plek, we gingen dus niet naar haar huis. Op die neutrale plek knoopte een lokale bewoner een gesprek aan met haar. We lokten haar met een smoes: ze zou een zak voeding krijgen. Ik passeer ‘per ongeluk’ en keek haar even aan. Ik merkte direct dat dit niet de dame was die we zochten. Ze vertrok even later met een zak rijst op haar hoofd. Dankzij mij had ze toch eten voor enkele dagen.

De moed zakte even in mijn schoenen, ook al weet ik dat een direct resultaat niet voor de hand ligt. Ik ging slapen, met gemengde gevoelens. Morgen is er weer een nieuwe dag. Don’t give up.