13. Landen (2)

Vervolg van blogtekst 12

In 2020 vertrok ik opnieuw met studenten naar het zuiden van India. Ik werd alweer enorm getriggerd door de verhalen van onrechtmatige behandeling ten opzichte van paria’s (onaanraakbaren). Hoe kon het toch dat het lijkt alsof mijn hart verscheurd werd bij het horen van dit onrecht? Was ik in het verleden zelf een paria, of in mijn vorig leven misschien? Heeft mijn lichaam het onrecht mee opgenomen en goed verstopt in mijn onderbewuste? Nandhini en Father Suresh hebben de grootste moeite gehad om me weer tot rede te brengen. Heel bizar, die onverklaarbare emotie.

De reis van dit jaar is van een andere aard. Dankzij mijn cursus van vorig jaar bij AFC – Nederland, heb ik leren luisteren naar mijn gevoelens, en ook geleerd hoe ik bepaalde heftige reacties kan benaderen en benoemen. Ik heb Iris zo goed mogelijk ingelicht van de signalen die mijn lichaam me geeft. Dankzij deze technieken, ben ik veel bewuster vertrokken naar India. Ik heb vanuit emotie gefunctioneerd, vanuit het hart. En Iris gaf me de juiste maat aan, zij zorgde voor de realistische visie en onze twee manieren van aanpak pasten harmonieus in elkaar. Mijn moment bij de brug uit mijn droom, dat was een heftig moment. Maar ook de ontmoeting met Lucky was zo intens, dat mijn lichaam het van me overnam. Het voordeel is wel, dat ik deze keer mijn emoties beter kon plaatsen. Ik kon alles veel beter begrijpen.

Ook het feit dat ik geen geboortedatum meer heb, dat mijn leeftijd niet klopt, dat mijn naam veranderd werd en de sporen naar mijn roots uitgewist werden door mij zoveel mogelijk te verplaatsen in mijn geboorteland, dat zindert nog steeds na. Op mijn zogezegd 41^ste (ik weet mijn exacte leeftijd niet meer), vragen moeten stellen over wie ik ben, hoe oud ik nu zou zijn en waar ik die 1,5 à 2 jaar overal in India heb gezeten, dat hakt in op mijn identiteit. En het is allemaal gemakkelijk gezegd: laat het los, wees gelukkig met wat je hebt, kijk vooruit in plaats van achteruit… Ik nodig deze personen uit om in mijn schoenen te gaan staan, en zoveel moeite te moeten doen om datgene te weten te komen dat voor zovelen evident is.  Deze keer wil ik de tijd nemen om de zaken wél te integreren en wél te begrijpen en benoemen, zodat ik mijn lichaam kan aanleren: het is OK, ik ben veilig bij mezelf. Want laat dat nu net het probleem zijn bij veel geadopteerden: veiligheid bij jezelf? Hoe zou je dat leren aanvaarden? Bij mij heeft nooit iemand daar een woord over gerept, tot vorig jaar bij AFC Nederland.

Toen ik terug thuiskwam zat ik met mijn hoofd nog in India en met mijn lichaam in België. Ik heb een dikke week tijd nodig gehad om effectief te landen. Landen heeft voor mij een dubbele betekenis: geboorteland en huidig land, maar het betekent ook balanceren tussen twee culturen. Land ik in de ene cultuur dan mis ik de andere, en omgekeerd. Die spreidstand, daarmee moeten internationaal geadopteerden leren leven, tot aan hun dood. En het is en blijft een lastige oefening. Deze keer wilde mijn innerlijk kind in India blijven maar mijn hersenen zeiden me: het is tijd om naar België terug te keren. Ik durf te opperen, dat ik met de tools die ik aanleerde, deze laatste week nog vrij goed heb kunnen overbruggen. India zinderde na: in mijn dromen, in mijn woorden, in mijn (soms harde) opmerkingen… En ook al heb ik mensen hiermee onbewust negatief of positief geraakt, toch heb ik het gevoel dat ik psychologisch rijker ben geworden. Ik voel me completer dankzij het bezoek aan het district Muzaffarpur. En ook al heb ik mijn moeder nog niet gevonden, dit puzzelstukje is van enorme waarde. Zelfs een goudmijn zou deze waarde niet kunnen dekken 😉.

Ik wil vooral de volgende mensen bedanken, vanuit het diepst van mijn hart voor hun onvoorwaardelijke steun en toeverlaat:

• Mijn echtgenoot en kinderen, om me te laten vertrekken
• Iris Neels, mijn reisgenoot en fantastische jeugdvriendin
• Renate, mijn blog-maatje, voor al haar raad, ook in de late uurtjes
• Mijn vrienden en volgers, voor hun enthousiasme en begrip

PS: Nu ik geen geboortedatum meer heb, en ik geen fan meer ben van 22 augustus waarop ik altijd hoopte dat mijn mama in India aan mij zou denken, ben ik op zoek naar een alternatief. Nu mijn verjaardag nog vieren voelt aan alsof ik mezelf iets voorlieg. Ik ben dus niet meer verbonden met deze datum. Welke tips hebben jullie of welke soort dag zou voor mij zinvol kunnen zijn? Plaats jullie ideeën zeker in de commentaren!