23. Lucky II

Dinsdag 25 oktober 2022 – dag 4

Het was heel bijzonder om Diwali in India te kunnen vieren. Nooit had ik gedacht dat de verbinding met mijn land van herkomst zo hecht zou kunnen zijn. De olielampjes brengen sfeer in de huizen. We kregen de kans om Diwali te vieren met een Brahmaanse familie, zij behoren tot de hoogste kaste in de Indische gemeenschap. Ik geniet nog na van de puja (ritueel) die ik heb mogen aanschouwen. Ook vandaag is Diwali nog deels aanwezig, op de achtergrond blijven de vuurwerkpijlen knallen, waarschijnlijk voor de hele week en vooral ’s avonds. Phineas vraagt zich terecht af hoe het zit met de veiligheidsregels en komt tot de ontdekking dat die er niet zijn. We bijven dus op een veilige afstand maar genieten wel van het uitzicht op het balkon. Indische muziek en gezang maken de speciale sfeer compleet.

Vanmorgen zouden we om 8u vertrekken naar Patna City. Ons vertrek liep zoals gewoonlijk vertraging op, en dat kwam niet door ons. Gelukkig waren we toch nog in de voorziene tijdspanne op onze bestemming. We werden ontvangen door de hoofdzuster van het kindertehuis. We startten gezamenlijk de rondleiding. Het weerzien met Manju, een blinde dame die ik hier in 2003 al ontmoette, was emotioneel. Ze zong haar mooie welkomstlied, ik krijg telkens kippenvel en dat is nu niet anders. Ze is zo blij om me te horen en ik geef haar een dikke knuffel. Ik laat haar kennismaken met Phineas en om haar een idee te geven van zijn grootte laat ik haar voelen tot waar zijn weelderige haardos rijkt. Ze glimlacht breed, het is een vertederend moment. Manju’s blinde vriendin Kiran is even enthousiast. Soms heb je geen woorden nodig, de gevoelens spreken voor zich. We begroeten alle dames van de groep. Stuk voor stuk hebben ze een fysiek probleem. Hard om te zien, maar wel hartverwarmend om te voelen hoe deze patiënten ons benaderen met een onmetelijke dosis menselijkheid. Ondertussen verdwijnt de hoofdzuster zonder dat ik er erg in heb.

We begeven ons naar het andere deel van het gebouw, en Phineas maakt kennis met de kinderen. Deze gehandicapte kindjes krijgen de nodige zorgen, zoals fysiotherapie en worden gemotiveerd om bepaalde bewegingen te onderhouden. Een hyperkinetisch meisje mag niet wijken van de zijde van een zuster omdat ze anders wegloopt. We nemen de trap naar de eerste verdieping. Als ik de gang bereik, vang ik een glimp op van Lucky. Ze herkent me eerst niet, maar als ze dichterbij komt gaat alles plots vliegensvlug. Voordat ik het besef vallen we elkaar huilend in de armen. Ook hier zijn geen woorden nodig. Zes maanden geleden deelden we dezelfde diepe emoties, en vandaag kan ik alleen maar bevestigen dat de tijd de zaken niet verzacht. Mijn kindsdeel laat zich deze aandacht welgevallen en ook Lucky geniet van ons weerzien. Phineas bekijkt het tafereel vanop een afstand en vindt het eveneens een bijzonder moment. In de eetruimte groeten we ook alle andere volwassen patiënten, stuk voor stuk dames met een mentaal probleem. Ik stel Phineas voor. Ik stel hem voor aan Lucky. Ze omhelst hem en hij voelt zich geborgen en veilig. Vervolgens nestelt Lucky zich naast mij en met onze handen verstrengeld genieten we van zang en dans, gebracht door de vriendinnen van Lucky. Ik vraag haar discreet of ze iets van mijn moeder herinnert maar het antwoord is negatief. Ik probeer mijn verdriet weg te drukken en focus me op de aanwezigheid van Lucky, zij die mij als kind heeft gevoed in het kindertehuis en toen met me heeft gespeeld. Het blijft een connectie die ik voor de rest van mijn leven in mijn hart zal dragen ook al kan ze dat lege stukje in mijn hart niet opvullen.

Tijdens het middagmaal bedien ik mee de patiënten en ik zie hoe Lucky zich ontfermt over de patiënten die niet zelfstandig kunnen eten. Het zorgende in haar is er nog steeds. Dat wat ze als 13-jarige deed voor mij doet ze nu voor haar volwassen mede-groepsgenoten. Die vaststelling stemt me deels gerust. Ook al heb je mentale problemen, gevoelsmatig blijf je geconnecteerd met de mensen die van tel zijn. Ik houd dat vast en trek dit onbewust door naar mijn Indische familie: ook mijn moeder hier zal met mij geconnecteerd zijn, of ik haar zal vinden of niet.

Na het middagmaal vertrekken we, want Harry, mijn vriend en chauffeur wil naar de volgende stopplaats. In 7 haasten nemen we afscheid van de hoofdzuster, ik heb zelfs de tijd niet meer om mijn vragen te stellen. Ik neem me voor haar nog terug te bellen.

We bezoeken de Gurudwara Sikh-tempel. Op de terugweg laat Phineas vallen dat India toch niet alleen maar positief is. Bij de nabespreking geeft hij aan dat hij hier niet zou kunnen wonen. Ik zeg heel eerlijk dat ik geen moeite mee zou hebben om me in India te settlen, maar dat ik dat uiteraard niet zal doen omdat mijn gezin mijn prioriteit is en ik mijn job en vrienden in België heb. Ik stel hem gerust dat ik uiteraard zijn gevoel ook begrijp, omdat hij hier niet geboren is.

Ik doe nog een paar telefoontjes om mijn zoektocht toch nog onder de aandacht te houden. Het ritme is anders dan de vorige reis, en dat is omdat ik voel dat ik mijn zoon ook alle aandacht wil schenken die hij verdient.

Wordt vervolgd…