34. Belgische ambassade – 28/2/2024
Vanmorgen was ik al vroeg wakker. Om 11u staat het bezoek aan de Belgische ambassade op het programma. Ik maak me rustig klaar, neem het ontbijt, check of ik alle documentatie meeheb en bel dan naar de receptie om een taxi te reserveren.
Stipt om 10u sta ik beneden. Ik informeer naar mijn taxi maar die is er blijkbaar nog niet. De hotelbediende contacteert een taxi en 10min later kan ik vertrekken. Onderweg doe ik een kort babbeltje met de chauffeur.
Aan de ambassade word ik direct binnen geleid. Het personeel is bijzonder vriendelijk en ik wacht in de zetel waar ik uitzicht heb op de portretten van Koning Philippe en Koningin Mathilde.
Om 11u word ik binnengeleid in het bureau van de ambassadeur. De consul komt er ook bij zitten. Met hem had ik voordien een online gesprek om de reden van mijn bezoek toe te lichten.
Het gesprek verloopt vlot. Ik leg de stappen van mijn zoektocht uit en toon enkele foto’s om het geheel kracht bij te zetten. Ook de theorie van de 3 A’s licht ik toe: afstand – adoptie – autonomie* (voetnoot onderaan). Je kan als geadopteerde ten volle in je eigen schoenen gaan staan als je het verhaal van je afstand en je adoptie kan omarmen. Voor mij zijn deze 3 woorden een enorme houvast. Verder vertel ik hen dat ik al bij CARA (Central Adoption Authorities) langs geweest was, om mijn zoektocht officieel te laten registreren. Ik voeg toe dat een nieuwe afspraak voor mijn vertrek naar Kolkata geen kwaad kan, gewoon om aan te geven dat ik mijn zoektocht niet loslaat en ook omdat ik de impact van adoptie wens te verduidelijken. Verder hebben we het over thema’s als: ontworteling, identiteitscrisis die vaak op latere leeftijd voorkomt, hoe lastig het is om te connecteren met een cultuur die je niet kent, verlies van erfgoedtaal, lotgenotencontact, enz. Ik heb het gevoel dat de ambassade mijn boodschap begrepen heeft. Ze kunnen helaas geen zoektochten apart begeleiden, dat is niet hun rol. Maar ik ben wel al opgelucht dat ze naar mijn verhaal wilden luisteren, zodat zoektochten in India beter begrepen kunnen worden naar de toekomst. Het is misschien een druppel op een hete plaat, maar alle stapjes, hoe klein ook, zijn zinvol voor mij. Ik groei nog steeds als persoon en beleef deze uitdaging als een mini-overwinning. Ik kom steeds dichter bij mezelf en hoop op een dag effectief op een punt te komen dat ik mezelf volledig genoeg mag voelen om dit alles te omarmen.
Ik bied de ambassadeur nog een cadeau aan voordat ik het gebouw verlaat. Het boek ‘Voorbij transnationale adoptie’ zal hét naslagwerk blijven waar altijd naar verwezen kan worden in de toekomst. Het is een kwestie van de vinger bij de pols te houden. De consul begeleidt me naar de uitgang en belooft dat we met elkaar in contact blijven. Ik ben opgelucht en kijk terug op een goed gesprek.
Ik wandel buiten en laat een autoriksja stoppen. Bij het instappen sla ik mijn voet om. Is dit een bericht van het universum dat ik mijn ritme nog meer moet vertragen? In mijn hotel vraag ik om ijs. Ik zal voor enkele uren gekluisterd zijn aan mijn bed in de hoop dat de zwelling afneemt. Alles is een kwestie van tijd: mijn verzwikte voet maar ook mijn zoektocht, en ook al heb ik liever direct resultaat, het integreren van elke stap is nodig om tot diepere bewustwording te komen. Dit is hoe ik het ervaar en zoals ik al tegen een vriendin zei: ik ga misschien traag vooruit, maar ik ben trots op wie ik ondertussen geworden ben. Ik ben fier dat ik me een Bihari mag noemen, I’m an Indian Queen.
Dit kunstwerk hing aan de muur in de ambassade: mijn echte gezicht zat ook verstopt, jarenlang, maar nu kan ik alleen maar trots zijn op wie ik geworden ben en nog zal worden. Persoonlijke groei geeft kracht. Die kracht houd ik vast.
Alvast dank aan alles personen die me ten volle steunen, die me mee gemaakt hebben tot de persoon die ik vandaag ben.
*Afstand – adoptie – autonomie: deze theorie werd uitgewerkt door Hilbrand Westra, geadopteerd uit Zuid-Korea, Sr Coach in adoptie en specialist in het systemisch bewustzijn (https://alfa-omnia.com/hilbrand-westra/)
NL 
FR
Bonjour An Sheela,
J’ose espérer que ton entorse te fait moins souffrir et ne t’oblige pas à rester cloîtrée dans une chambre d’hôtel.
Lorsque Viviane et moi, t’avons ramenée de Calcutta à Zaventem, nous étions loin de nous imaginer que 42 plus tard, la petite fille que nous avons tenue dans nos bras, nourrie, lavée , etc retournerait en Inde à plusieurs reprises à la recherche de ses parents biologiques.
Pour arriver à ses fins, elle est prête à renverser des montagnes de bureaucratie.
Cette éventualité, nous, les parents adoptants ne pouvions l’imaginer.
Pour diverses raisons, nous voulions adopter un enfant; en réalité, cet enfant qui n’avait rien demandé devait adopter des gens qu’elle n’avait jamais vu.
Si pour certains , cela ne s’est pas passé trop mal, pour d’autres cela a été beaucoup plus difficile.
Ayant obtenu satisfaction grâce au Père Delooz, il me semblait donc tout à fait normal de l’aider en posant ma candidature pour aller chercher d’autres enfants.
Il y a quelques mois, une adoptée m’a asséné un coup de massue en me disant gentiment que je ne devais pas me sentir coupable!
Cette phrase signifiait pour moi juste le contraire.
Coupable de quoi? D’avoir adopter Maina ou d’avoir ramené des enfants à plusieurs reprises?
Si je suis coupable, alors ses parents belges et les 3000 autres qui ont adopté quelques 5000 enfants via Les Semeurs de Joie le sont aussi.
Ils apprécient et j’aimerais entendre leur avis actuel..
Ce n’était pas notre rôle de vérifier et mis à part un passeport, un certificat médical et un visa en bonne et due forme, je n’ai jamais eu un dossier en main.
Et pourtant à deux reprises, j’aurais pu me poser des questions concernant la régularité de ces adoptions.
A mon premier voyage, le consul Alsteens me déclare que les dossiers de la soeur Godelieve, c’est du n’importe quoi.
Plus tard on me demandera de ne pas envoyer une photo à la famille K car l’enfant est décédé entretemps et que l’on va lui envoyer un autre avec le même dossier.
Cela me heurte aujourd’hui mais ce n’était pas le cas à l’époque, je le confesse.
Aujourd’hui, un point supplémentaire me fâche et pourtant il n’est jamais abordé: Pourquoi toutes ces institutions religieuses ont -elles éprouvé le besoin de déménager la plupart des enfants sur de grandes distances comme Madras à Calcutta. Ma seule réponse est le brouillage de pistes.
Adoptions internationales sans bavures? I
Impossible car l’enfer est pavé de bonnes intentions
Je te souhaite de réussir ce coup-ci.
Etienne
Bonjour An-Sheela,
Merci pour ce partage de ces moments fabuleux que tu es en train de vivre dans notre pays natal.
Ca ne doit pas être évident de cotôyer la pauvreté, la misère quand on sait que nous vivons dans la richesse, ici en Belgique.
Mais les habitants de ce pays sont tellement heureux de vivre qu’ils en oublient presque pour la plupart les conditions dans lesquelles ils vivent.
Je te souhaite un très bon séjour et espère que tu nous partageras encore tes découvertes. J’adore ta façon d’écrire ton récit de voyage.
Amitiés,
Odile