Woensdag, 21 augustus 2024, 10.20u

Allerliefste dochter,

Met tranen in de ogen schrijf ik deze tekst, ontroerd door zoveel liefde, connectie maar ook deels bedwelmd door pijn, de pijn van het loslaten.

Nooit had ik gedacht in 2008, dat jij, mijn lieve verlegen dochter, op je zestiende je vleugels zou uitslaan. Sinds 2023 bereid je jouw project voor, want het was volledig jouw keuze om naar het buitenland te vertrekken. Het project Expédis wordt in jouw middelbare school ondersteund: studenten van het vijfde jaar krijgen de kans om een periode van het schooljaar in het buitenland te volbrengen. De Waalse gemeenschap schrijft wel een aantal regels voor die je moet respecteren. Maar toch, je hebt minutieus deze administratie met je papa opgevolgd. Ik was er vooral voor de emotionele ondersteuning en de materiële zaken. Het oppeppen als het wat moeilijk ging kwam meestal bij mij terecht en ik heb die taak met veel overgave uitgevoerd.

De dag dat je zei dat je dit uitwisselingsproject zag zitten, was ik trots, verward maar ook oprecht blij voor jou. Deze keuze is niet evident, en jouw volhardingsvermogen heeft dit mogelijk gemaakt. Ik vond het zo geweldig om je te zien groeien, zelfs al in de fase van de voorbereiding.

De tijd is inderdaad voorbij gevlogen. Vorig weekend had ik al last van stress, eigenlijk begon het al een week geleden. Mijn lichaam functioneerde niet op volle kracht zoals gewoonlijk. Tijdens de wandelingen met de hond liet ik mijn tranen de vrije loop. Ook gisteren vond ik het heel lastig, maar ik heb je altijd ten volle gesteund, en ik ben je blijven aanmoedigen dat je ervoor moest gaan.

Vanmorgen was mijn lichaam een beetje een wrak: verschillende keren naar het toilet moeten gaan, zeer licht geslapen, stekende buikpijn en bij thuiskomst een vieze smaak in mijn mond. Allemaal tekenen dat mijn lichaam moet wennen aan de nieuwe situatie: 3 maanden zonder jou aan mijn zijde doorbrengen. Het is een uitdaging voor iedereen maar vooral voor mij als mama. Ik ervaarde dit loslaten (je vertrek) als een soort tweede bevalling: de buikpijn waren de weeën, het doorknippen van de navelstreng is mijn lichaam toelaten je los te laten en de nageboorte werd door mijn lichaam ervaren als die rare smaak in mijn mond. Nogmaals komt het besef boven dat iemand (tijdelijk) verlaten geen sinecure is. Wat deed het met jou, al die keren dat ik naar mijn geboorteland vertrok om mijn roots te leren kennen? Hoe reageerde jouw lichaam op dat afscheid? En toch, toch ben ik ervan overtuigd dat leren loslaten, vertrekken en ergens aankomen nu eenmaal deel uitmaakt van het leven. Het maakt deel uit van die open kijk op de wereld, maar ook van de zoektocht naar jezelf. Ik heb zelf die stappen maar concreet kunnen voelen en benoemen sinds ik mijn familie in India zoek. En jij, jij doet maar eventjes op je 16e! Ik vind het écht chapeau dat je dit aandurft, en ook effectief doet. 

Ik hoop vooral dat je de tijd van je leven gaat hebben, dat je veel mag leren, ook over jezelf, en dat je een boost mag ervaren als het aankomt op zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Want zoals ik je al eerder schreef: “Life begins at the end of your comfort zone” – Neale Donald Walsch en uiteraard ook: “What we learn with pleasure we never forget” – Alfred Mercier.

Van je liefste en enige mama die er altijd voor je zal zijn,

An Sheela