45. Nieuwe projecten

Donderdag, 24 april 2025

3 jaar geleden zette ik terug voet aan de grond in mijn geboortestreek. Het was een meer dan een simpele voetafdruk. Ik kon met toen niet inbeelden welk avontuur ik aan mezelf schonk.

Het was een beslissing van moed, van onzekerheid, van angst en van heel wat (onvervulbare) verwachtingen.

Wat gebeurde er met me toen ik bewust, terugkeerde naar het kindertehuis, de plaats waar mijn leven een radicale wending kreeg… (lees zeker mijn schrijfsels van april 2022).

Ik las vanmorgen een brief terug van een vroegere vriendin die me bedankte voor de blog en mijn communicatie rond (illegale) adopties en de psychologische impact hiervan. Het geeft me een warm gevoel om te beseffen dat toch enkele mensen mijn bijdrage in dit maatschappelijk te weinig aanvaard debat, erkennen en er zelf over beginnen nadenken. Die kleine zaadjes planten, daar doe ik het nog steeds voor, hoewel ik misschien de laatste tijd wat minder op de voorgrond treedt.

Vandaag had ik normaal gezien een afspraak met een vriendin uit de lagere school. Door omstandigheden ging deze afspraak niet door en heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken. Stoute schoenen? Nee, het is misschien eerder een overtuigde actie. Met mijn documenten in een groen hoesje, nu ik er plots bij stilsta is het de kleur van de hoop, duw ik de deur van het gemeentehuis open. De dame achter de balie vraagt me hoe ze me kan helpen. Ik spreek uit waarvoor ik kom en wordt naar een klein bureautje gestuurd. Een vriendelijke medewerkster roept me binnen. 

Ik doe mijn verhaal opnieuw en toon enkele documenten om mijn persoonlijke vraag te argumenteren. Ze checkt mijn gegevens in haar database en komt met de bevestiging: de procedure zou een maandje kunnen duren maar de vraag moet via het schepencollege passeren.

Het brengt een lichte spanning met zich mee: zo snel! Ik ben verbaasd. Ik had me voorbereid op een procedure van een jaar. Nu ja, er kunnen nog altijd wat drempels op de weg komen, maar die zal ik dan resoluut en veilig nemen.  Om 12.15u heb ik de officiële aanvraag via mail verstuurd… Mijn hart maakt enkele bokkesprongen. Spannend…

Wie weet over welke adoptiegerelateerde procedure ik het hier heb? Ben je nieuwsgierig naar de verdere details van deze bijzondere onderneming? Blijf me hier dan zeker volgen!

Ondertussen bereid ik ook mijn volgende reis voor, eentje dat exclusief zal zijn voor moeder en dochter. India, mijn relatie met jou laat me niet los. Deze keer kom ik met mijn lieve meid. Wat zal het voor haar betekenen om mijn geboortestreek te ontdekken? Ik voel het niet helemaal hetzelfde aan als met mijn oudste zoon in 2022. Toen heb ik hem eerder op sleeptouw genomen tijdens mijn zoektocht. Nu wens ik een volwaardig aangepaste reis voor Sumaya, eentje op haar ritme, eentje gebaseerd op haar noden. Ik wil er vooral voor zorgen dat haar gevoelens niet op de spits gedreven worden, ze functioneert anders dan haar oudere broer. Een nieuw waardevol avontuur komt eraan. Ik ben er helemaal klaar voor!

Ik zie mezelf als een toegewijde geadopteerde mama die haar eigen Indische mama nog niet heeft gevonden maar haar wel in haar hart draagt als een gemis waarvan de pijn stilletjes aan slijt. Die pijn zet zich beetje bij beetje om in een aanvaardingsmodus, waarbij mijn kinderen weer meer en meer plek mogen innemen in mijn leven. Ze zijn immers mijn alles, ze zijn mijn toekomst, dé toekomst.

Gemeentehuis Walhain (Waals-Brabant, België)