Na mijn laatste reis, had ik tijd nodig om te bekomen. Tijd heelt, brengt raad en bepaalt het ritme. Hier volgt mijn tekst over wat er gebeurd is tijdens de laatste dagen voor mijn terugkomst naar België.

Mijn eerste week in India was een fantastische week. Vooral om daar met mijn zoon te zijn, bracht me een ander soort evenwicht dan ik voordien heb kunnen ervaren. Mijn moedergevoel werd uitvergroot, maar ook mijn kwetsbaarheid werd voor hem heel zichtbaar en tastbaar.

Op het einde van die eerste week, ontmoette ik een persoon die me doorverwees naar een politicus in Muzaffarpur en hij regelde een afspraak met hem. De volgende dag zijn we naar de ‘mukhajee’ gereden. Ik had me voorbereid op een random gesprek waarin ik hem zou uitleggen waarom ik mijn moeder zoek en wat de impact van adoptie is. Als we toekwamen, werden we ontvangen door een legertje van 5 mannen. Verbaasd maar ook een beetje onzeker stapte ik met mijn zoon en een vriend op hen toe. We kregen stoelen aangeboden. Al snel begon er een man rond te bellen. Hij beweerde me te herkennen op mijn pasfoto.  Een familie in het dorp zou door omstandigheden een zus verloren hebben in de periode dat ik verdwenen was. Voordat ik er erg in had, stonden er 5 extra mannen om ons heen. Ze kwamen toe, telkens met een interval van 10 à 15 minuten. Ik wist helemaal niet wat ik moest voelen, denken laat staan doen. Ook mijn zoon beleefde de situatie in totale verwarring. De familie nodigde me uit om met hen chhath puja te vieren, hét hindoe-ritueel van het jaar in Bihar. Omdat mijn emoties de bovenhand namen, stemde ik eerst toe, maar gaf wel aan dat een overnachting niet mogelijk zou zijn. Dit ritueel duurt normaal 3 dagen. Na de 5 mannen, kwam er ook nog een oud vrouwtje het gezelschap vergroten. Ze keek heel onwetend en ik ervaarde amper emotie bij haar, net als bij de rest van de familieleden trouwens. Nadien, toen het ijs wat gebroken was, beweerde ze dat ze voor mij zou gezorgd hebben toen ik een peuter was. Het drong allemaal niet zo goed door en ik liet me leiden door de positieve vibes die er toen in de lucht hingen: een Indische familie die me herkende én me ook nog wilde opnemen in hun midden! Dat was voor mij een ongelooflijke ervaring.

We werden meegenomen naar een mooi huis, en kregen eten voorgeschoteld alsook flessen water. We werden letterlijk op handen gedragen. Na de maaltijd was het tijd om even tot rust te komen. Een kamertje was voor ons vrijgemaakt en we begonnen de situatie te analyseren. Ik vroeg aan een vriend van de Indische familie om een stamboom te tekenen. De namen van de familieleden kwamen vlot tevoorschijn maar met de leeftijden werd er letterlijk gegoocheld. Mijn zoon vestigde mijn aandacht hierop en ik begon te twijfelen. Uit het verhaal van deze familie bleek dat mijn ouders al gestorven waren. Ik wilde en kon dit nog niet als waar aannemen. Uiteindelijk besloten we terug naar Patna te keren en de volgende dag terug te komen voor het ritueel.

Onderweg naar Patna kromp ik ineen, mijn zoon had de grootste moeite om me uit mijn verdriet te halen. Ik voelde me schuldig naar hem toe, maar ook compleet verloren. Wat moest ik denken van deze situatie? Ik belde een vriendin op in België die naar me luisterde zonder oordeel.  Het deed me veel deugd. Als we de brug over de Ganges over reden, zei ik tegen mijn zoon: “Lieve jongen, in deze zoektocht ben ik van niks zeker, maar waarvan ik wel zeker ben, is dat jij mijn zoon bent, en dat ik onmetelijk veel van je hou.” Deze woorden geven me zelfs de dag van vandaag nog kippenvel. Want die Ganges-rivier is mijn moeder overgestoken om mij af te geven in het kindertehuis van Patna. De symboliek, de pijn maar ook het mooie van liefde kan zo betekenisvol zijn. ’s Avonds besliste ik om de gebeurtenissen even op te bergen, en te genieten van het avondmaal en het gezelschap van mijn vrienden.

De volgende dag gingen we op bezoek bij de onze vriend die de tip naar de Mukhajee gaf. Tijdens het gesprek belde de ‘mukhajee’ me op. Ik gaf het gesprek door aan mijn vriend en hij begreep dat de familie ervan overtuigd was dat ik hun verloren zus was. Er zat niets anders op dan een DNA-test te laten afnemen. Ik stemde toe en mijn vriend begeleidde me in de volgende dagen: de juiste DNA-test vinden, de familie overhalen om naar het laboratorium te komen, het kostenplaatje, … Heel mijn tweede week ging hieraan op omdat in de Indische cultuur afspraken vaak verplaatst worden, en omdat ik alle informatie die binnenkwam, wilde dubbelchecken… De dag voor mijn vertrek naar huis, konden we de familie ontvangen in Patna. De rit naar het laboratorium was onaangenaam, er werd amper iets gezegd. Op de terugweg werd er wel gepraat en bij het afscheid kwamen er zelfs tranen bij te pas. De anders zo serieuze mannen-cultuur, gaf nu blijk van enige gevoeligheid. Ik liet mijn emoties de vrije loop, niet wetende of ik deze familie ooit nog zou terugzien…

15 november 2022. Ik word wakker met een verstopte neus, droge keel en hoofdpijn. Gaan werken zit er vandaag niet in. Ik voel me echt niet lekker in mijn vel, en dat overkomt me niet vaak. De microben in mijn lijf zullen daar uiteraard wel een reden voor zijn. Toch is er ook onrust. De eerste keer sinds ik thuis ben van 2 weken India. Onrust, waarvoor eigenlijk?

Rond 8u krijg ik een mailtje binnen, uit India! Plots ben ik klaarwakker en zijn al mijn zinnen gezet op het lezen van de inhoud. Mijn hart bonst al gek en ook mijn keelpijn voel ik even niet meer. Mijn hoofd staat op ontploffen. De cijfers dansen voor mijn ogen. En mijn ogen gaan diagonaal over het document: siblings, analysis, DNA … Plots rusten mijn ogen op de woorden ‘An Jacobs and N. are related to each other as siblings’. Whouah! Mijn lichaam gaat in overdrive, en mijn darmen krimpen samen. Ik huil van geluk: Joepie! Ik heb mijn familie gevonden! Ik sluit mijn ogen, en laat me zweven in mijn wereldje, het zonovergoten India, Muzaffarpur, de litchi-bomen, de Gandak-rivier, … Mijn tranen stromen over mijn wangen…

Even later maakt een anti-climax zich van mij meester wanneer ik me verman en me verplicht het hele document rustig en aandachtig door te lezen. Ik bekijk zorgvuldig de cijfers, die zeggen me momenteel niet veel. Daarna kom ik bij de conclusie en ik lees ontzet de volledige zin: ‘This case was evaluated to provide evidence that An Jacobs and N. are related to each other as siblings’. Totale verwarring overspoelt me. Ik lees verder en kom tot het inzicht dat de DNA-test negatief is. Mijn euforie maakt plaats voor complete ontreddering. Mijn man is ondertussen thuisgekomen en ik deel met hem de informatie. Hij bevestigt dat er geen relatie is met de persoon die de DNA test in India heeft afgelegd. Mijn verdriet is niet te beschrijven. Toch haalt mijn liefste me uit de put. Van hem weet ik dat hij er altijd is en zal zijn voor mij. Zijn rationele kijk is hier even heel welkom. Ik sluit mijn computer af en ga naar beneden. Samen ontbijten we en ik eet mijn kom warme havermout leeg. Mijn kop thee drink ik met kleine slokjes. Mijn blik staart in de verte, in het niets. Ik moet denken aan mijn omslagfoto op Facebook. Ik, als kleine uk, pas in België, die angstig voor zich uit kijkt, compleet ontredderd en niet begrijpend wat er komen zal. Ook nu weet ik even niet wat de volgende stap zal zijn. Ik beslis om vandaag niets te doen. En om alles even te laten zijn…