Namaste lieve volgers,

Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie (blijvende) interesse in mijn avonturen. Het heeft wat tijd gevraagd maar mijn reisverslag staat online. Joepie!

Mijn laatste reis heeft misschien niet geleid tot het gewenste resultaat: mijn biologische ouders vinden. Maar ik heb wél kunnen reizen door mijn geboortestreek en dit op een veilige gemoedelijke manier. Dankzij mijn vriendelijke gids en de chauffeur heb ik het platteland van Muzaffarpur bewonderd, van de typische gerechten kunnen proeven en ook de manier van samenleven kunnen ontdekken. Het blijft een streek met veel analfabetisme, dit heeft een serieuze impact op de levensvisie van de dorpelingen. Het lijkt alsof de tijd er heeft stilgestaan. Velen leven nog volgens de standaarden van het kastensysteem, iets wat voor ons westerlingen als onbegrijpelijke levenswijze wordt gezien. En toch is het nergens in de wereld perfect of ideaal. Het maakt wel dat mijn zoektocht op dit niveau een serieuze uitdaging is. Toch laat ik me niet ontmoedigen. Ik vier mijn leven en voel dat mijn project in India nog niet afgerond is. Never Give Up, I am unstoppable.

Deze krachtige songs van Sia werden ook door mijn gids ingefluisterd. Hij heeft mijn reisverslag (in het Engels) op zijn blog gepubliceerd. Het verslag bestaat uit zijn woorden, de mijne zullen, als de tijd rijp is, op deze blog verschijnen.

Veel leesplezier!

https://bkrishnaachef.blogspot.com/2024/11/shila-searching-her-indian-roots-never.html

Dankzij mijn gids kon ik veilig rondreizen in mijn geboortestreek.

Sinds mijn terugkeer uit India informeren velen hoe het met me gaat. Ik had de voorbije week veel tijd nodig om te wennen aan het Belgische ritme. Ik wilde terug connecteren met mijn kinderen en manlief. Ik had eveneens tijd nodig om te accepteren dat mijn zoektocht voorlopig nog niet geleid heeft tot het terugvinden van mijn familieleden. Maar ik heb veel andere dingen in de plaats gekregen: nieuwe vriendschappen, nieuwe informatie over de geschiedenis van de streek, over de eetgewoontes en over de religieuze issues die er nog steeds zijn en het leven de van mensen daar enorm beïnvloeden. En toch heb ik nog steeds een droom… of eerder: heb ik gedroomd…?

Vannacht had ik een droom.

In het kader van de zoektocht naar mijn roots/familie bezocht ik een organisatie in Vlaanderen. Ik kwam binnen in een grote hal: donkere deuren en een hoge lichtgroene muur met een wit plafond.

Via de deur links kwam ik binnen in een soort van ontvangstruimte. Ik moest eerst door een smalle zwarte gang en via een plooideur bereikte ik een salon. Er stond enkel een rechthoekige donkere salontafel met enorme schuiven aan elke kan. Ik ging op de grond zitten en trok zo’n schuif open. Ik tuimelde erin en kwam uit in een prachtig groene omgeving, waar vogeltjes vrolijk floten. Ik kon me moeilijk oriënteren en  zag in de verte een man op het veld werken. Hij zwaaide met een sikkel in de lucht en kapte er de rijstplanten mee. Hij legde deze rijstplanten in hoopjes naast elkaar. Aan de andere kant zag ik donkere wolken, alsof een onweer op ons af zou komen. Ik rende naar de man en wilde hem inlichten over de moessonregens, en dat hij zich in veiligheid moest brengen. Als ik mijn benen in beweging wil brengen, is hij verdwenen. Ik draai op mezelf, maak een tollende beweging en val neer in het frisgroene gras. Plots schrik ik wakker en bevind me naast de salontafel. Wie was deze man? Mijn vader? Een vriend? Een wijze man?

Ondertussen kwamen er enkele vrouwen binnen. Ze waren de plooideur aan het meten en ze praatten over de kleur en de print. Ik opende een nieuwe schuif en wilde er weer vallen maar ik werd tegengehouden door één van de vrouwen. Ze vroeg wat ik deed en waarom ik in de schuif wilde springen. Ik vertelde mijn verhaal, mijn verhaal om in 2 landen te leven en de waarheid van mijn verleden niet te kennen. Ze vertelde dat er vroeger in hun centrum veel kindjes uit India langskwamen, en dat ze nog een aantal dossiers in hun archief hadden. Ik vroeg of ze toevallig iets van mij wist, of er nog ergens papieren over mij beschikbaar waren. Ze vertelde dat zij geen toegang had tot deze documentatie maar dat ze dit moest vragen aan de voorzitter van de organisatie. Ze beloofde me om te informeren en begeleidde me naar buiten. Ik wandelde het hoekje om en kwam terug terecht voor de ingang. Dapper stapte ik weer binnen, en zag een gigantische ladder in de torenhoge hal. Ik begon de ladder te beklimmen want bovenaan zag ik ergens een klein kastje hangen. Wat zat erin? Ik ging hoger en hoger, tot op een bepaald moment de ladder loskwam van de muur. Ik schreeuwde en was doodsbenauwd om te vallen.

De ladder zweefde heen en weer en ik had alle moeite om in evenwicht te blijven. Net op het moment dat ik viel, werd ik opgevangen door een andere vrouw. Ze droeg me naar de ruimte met de salontafel en suste me: alles is ok, je bent er nog. Ik vroeg wat hun organisatie voor de rest deed. Ze fluisterde me in dat de organisatie vroeger mee adopties realiseerde, maar dat kindjes vaak verdwenen of dat zij gestolen kinderen een thuis schonken. Ik was verbluft en wilde de ruimte uit rennen. Ze voegde toe dat deze praktijken niet meer gebeurden sinds 10 jaar, en dat ze de organisatie een nieuwe functie hadden gegeven: mensen in nood helpen. Ik zei haar dat ik in nood was, dat ik droomde van de waarheid van mijn verleden maar dat er overal obstakels op mijn weg lagen. Ze sprak me zacht toe en zei: we plaatsen nu een kleurrijke nieuwe plooideur, eentje van nieuwe hoop en nieuwe mogelijkheden. Panikeer niet en blijf geloven in jezelf, de deur opent nieuwe wegen. Misschien was je gestolen, misschien ook niet. Het zal misschien een onbeantwoorde vraag blijven, misschien ook niet.

Ik verliet het gebouw, en begaf me tussen de velden. Hier kon ik tot rust komen. Ik huilde, het verdriet van niet vinden, het verdriet van misschien een gestolen kind te zijn, het verdriet van afgestaan zijn kwamen naar buiten. Een collega kwam toevallig voorbij en was zelf ontdaan door de situatie. Ze troostte me, maar ik besefte dat ik alleen maar de zaken zou kunnen aanvaarden als ik mijn onderbewustzijn de kans zou geven om volledig open kaart te spelen. Opgekropte emoties moesten naar buiten komen.

En laat het nu dat zijn waarmee vele geadopteerden worstelen. We are human, we have to respect our own rhythm. It takes time, a lifetime to find inner peace and balance.

*Adoptionawarenessmonth *November *

In memoriam: Seena, who suddenly passed away the day before Adoptee Remembrance Day.

Vanmorgen bereikte ik Patna om 10.05u. Bij het turen uit het vliegtuigraam zie ik de Ganges opduiken. Mijn ooglid trilt oncontroleerbaar tijdens enkele seconden. Van zodra de wielen de grond raken bij de landing, wellen tranen automatisch op. Toch rollen ze deze keer niet over mijn wangen want ik richt me tot mijn innerlijk kind: het is ok, we zijn terug ‘thuis’. Het is een speciaal moment als ik het trapje van het vliegtuig afdaal, en letterlijk voet aan de grond zet. Ik maak een vreugdesprongetje en trek een foto van het vliegtuig. Vistara Airlines, you did a good job!

Na het recupereren van mijn bagage vind ik mijn vriend tussen het volk aan de uitgang. Hij begeleidt me naar de 14 jarige bolide van zijn vader. Mijn valies en mijn handbagage wordt op de achterbank gepropt. Ik kruip vooraan naast de kersverse chauffeur. Het is een plezier om te zien wat hij op de laatste 2 jaar geleerd heeft: een rijbewijs voor de auto én voor de moto. Yeah, baby, let’s even blend in more!

Honderd meter voor de poort valt de wagen stil. Problemen met het koelsysteem. Ik heb een déjà-vu sinds de laatste keer, toen hebben mijn zoon en ik de auto naar de kant van de weg moeten duwen. Mijn zoon spreekt er nog over. Deze keer heb ik niet mee moeten duwen, maar een andere wagen is ons komen oppikken. Ik wilde graag die 100 meter wandelen maar mijn chauffeur wilde niet. Een nieuwe wagen pikte ons op. Dit is India, ik voel me meteen thuis.

Ik krijg een lekker middagmaal voorgeschoteld. We eten samen de pikante versie van omelet met brood. Nadien kruip ik op de moto ik word naar een bevriend koppel gebracht. Wat een beleving: haren in de wind en rijden maar 😊. Ik ben al opgelucht dat een helm me beschermt. Blijkbaar krijg je een boete van 1000 roepies als je geen helm draagt. Ik ben meteen verkocht. Het is nogal contradictorisch want in België zou ik niet op een moto kruipen. Hier is het normaal. De dame die me gisteren halvelings voor gek verklaarde heeft gelijk: ik neem risico’s, maar deze risico’s voelen hier goed aan. Mijn chauffeur is voorzichtig en zet me veilig af. Hij haalt me nadien weer op en brengt me naar zijn huis.

Bij het koppel leer ik enorm veel over de geschiedenis van Bihar: het kastensysteem, hoe het christendom de regio heeft bereikt en hoe het systeem van het missionariswerk functioneerde. Voor dit koppel was het het christendom de enige godsdienst die hen uit de armoede kon helpen. Waarom? Omdat deze godsdienst geen verschil maakt tussen de kasten. Iedereen is immers gelijk in het christendom. Ik luister geboeid en ik noteer de belangrijkste elementen. Ik ben benieuwd om meer te lezen over de achtergrond van Bihar, maar life getuigenissen zijn zo waardevol, soms is het zelfs interessanter om naar mensen te luisteren dan alleen maar boeken te lezen. Ze bieden me ook enkele typische Bihari snacks aan zoals puffed rice en badam. Ik bedien me de ganse namiddag met kleine hapjes en nip van de overheerlijke homemade masala chai. De ontmoeting is warm en het koppel vindt het jammer dat ik niet kan blijven voor het avondeten. Het zal voor een volgende keer zijn. Wat neem ik mee van dit bezoek? De beleving van toen ze jong waren, het schoolleven, de godsdienstbeleving, en de geschiedenis van de streek. Ik ben blij met deze achtergrond en beslis om zoveel mogelijk te leren van de omgeving en van wat de mensen me aanbieden. Benieuwd naar meer? Ik ook!

Blijf me zeker volgen!

Patna airport

Op 19 oktober 2024 stap ik het vliegtuig op naar het mooie India. De zoektocht naar mijn biologische moeder gaat voort. Ik blijf geloven in een uitkomst. Ik laat me meedijnen op het ritme van de gebeurtenissen, probeer soms te vertragen om de zaken goed te bekijken vanop een afstand, en af te tasten met mensen die er wel degelijk iets van kennen. Zoeken in India is en blijft een uitdaging. Ik ben benieuwd wat deze reis voor me in petto heeft.

Muzaffarpur: here I come!

Vanmorgen was ik al vroeg wakker. Om 11u staat het bezoek aan de Belgische ambassade op het programma. Ik maak me rustig klaar, neem het ontbijt, check of ik alle documentatie meeheb en bel dan naar de receptie om een taxi te reserveren.

Stipt om 10u sta ik beneden. Ik informeer naar mijn taxi maar die is er blijkbaar nog niet. De hotelbediende contacteert een taxi en 10min later kan ik vertrekken. Onderweg doe ik een kort babbeltje met de chauffeur. 

Aan de ambassade word ik direct binnen geleid. Het personeel is bijzonder vriendelijk en ik wacht in de zetel waar ik uitzicht heb op de portretten van Koning Philippe en Koningin Mathilde. 

Om 11u word ik binnengeleid in het bureau van de ambassadeur. De consul komt er ook bij zitten. Met hem had ik voordien een online gesprek om de reden van mijn bezoek toe te lichten.

Het gesprek verloopt vlot. Ik leg de stappen van mijn zoektocht uit en toon enkele foto’s om het geheel kracht bij te zetten. Ook de theorie van de 3 A’s licht ik toe: afstand – adoptie – autonomie* (voetnoot onderaan). Je kan als geadopteerde ten volle in je eigen schoenen gaan staan als je het verhaal van je afstand en je adoptie kan omarmen. Voor mij zijn deze 3 woorden een enorme houvast. Verder vertel ik hen dat ik al bij CARA (Central Adoption Authorities) langs geweest was, om mijn zoektocht officieel te laten registreren. Ik voeg toe dat een nieuwe afspraak voor mijn vertrek naar Kolkata geen kwaad kan, gewoon om aan te geven dat ik mijn zoektocht niet loslaat en ook omdat ik de impact van adoptie wens te verduidelijken. Verder hebben we het over thema’s als: ontworteling, identiteitscrisis die vaak op latere leeftijd voorkomt, hoe lastig het is om te connecteren met een cultuur die je niet kent, verlies van erfgoedtaal, lotgenotencontact, enz. Ik heb het gevoel dat de ambassade mijn boodschap begrepen heeft. Ze kunnen helaas geen zoektochten apart begeleiden, dat is niet hun rol. Maar ik ben wel al opgelucht dat ze naar mijn verhaal wilden luisteren, zodat zoektochten in India beter begrepen kunnen worden naar de toekomst. Het is misschien een druppel op een hete plaat, maar alle stapjes, hoe klein ook, zijn zinvol voor mij. Ik groei nog steeds als persoon en beleef deze uitdaging als een mini-overwinning. Ik kom steeds dichter bij mezelf en hoop op een dag effectief op een punt te komen dat ik mezelf volledig genoeg mag voelen om dit alles te omarmen.

Ik bied de ambassadeur nog een cadeau aan voordat ik het gebouw verlaat. Het boek ‘Voorbij transnationale adoptie’ zal hét naslagwerk blijven waar altijd naar verwezen kan worden in de toekomst. Het is een kwestie van de vinger bij de pols te houden. De consul begeleidt me naar de uitgang en belooft dat we met elkaar in contact blijven. Ik ben opgelucht en kijk terug op een goed gesprek.

Ik wandel buiten en laat een autoriksja stoppen. Bij het instappen sla ik mijn voet om. Is dit een bericht van het universum dat ik mijn ritme nog meer moet vertragen? In mijn hotel vraag ik om ijs. Ik zal voor enkele uren gekluisterd zijn aan mijn bed in de hoop dat de zwelling afneemt. Alles is een kwestie van tijd: mijn verzwikte voet maar ook mijn zoektocht, en ook al heb ik liever direct resultaat, het integreren van elke stap is nodig om tot diepere bewustwording te komen. Dit is hoe ik het ervaar en zoals ik al tegen een vriendin zei: ik ga misschien traag vooruit, maar ik ben trots op wie ik ondertussen geworden ben. Ik ben fier dat ik me een Bihari mag noemen, I’m an Indian Queen. 

Alvast dank aan alles personen die me ten volle steunen, die me mee gemaakt hebben tot de persoon die ik vandaag ben. 

*Afstand – adoptie – autonomie: deze theorie werd uitgewerkt door Hilbrand Westra, geadopteerd uit Zuid-Korea, Sr Coach in adoptie en specialist in het systemisch bewustzijn  (https://alfa-omnia.com/hilbrand-westra/)

Mijn beleving in de hoofdstad

Het hotel telt 3 sterren en is simpel maar correct. Ik slaap in een tweepersoonsbed en plooi het deken dubbel over mij want de nachten zijn best wel fris. Gisterenavond had ik last om in slaap te vallen door het gehuil van enkele straathonden.

De hotelbediening is hier vriendelijk. Ik val hen regelmatig lastig om het ontbijt te bestellen of om wc-papier bij te vragen (de wc-rolletjes zijn hier best wel klein). Er is geen restaurant verbonden aan dit hotel maar ze voorzien wel 24/24u levering van eten en drank. Het is een andere manier dan ik gewend ben maar ik pas me aan. 

Vanmorgen wordt ik gewekt door duivengekir en gezang van een vogelsoort die ik niet ken. Ik ga naar de badkamer en heb voor een keertje warm water: halleluja! Ik besluit mijn haar te wassen boven de grote ton. De douche geeft alleen maar koud water, dus die laat ik voor wat het is. 

Ik bestel een omelet met brood en een thermos masala chai (thee). Het geeft mijn droge keel wat soelaas. Vandaag ga ik op zoek naar extra keelpastilles en fysiologisch water om mijn neus vrij te maken. 

Ik merk dat mijn lichaam rust vraagt, ik besluit om een mijn dagboek aan te vullen en blijf deze voormiddag binnen. De buikpijn die opkomt houdt me tegen om direct op pad te gaan.

Ik rust goed uit en besluit rond 14u het hotel even te verlaten om een voor mij nieuwe uitdaging aan te gaan: de metro nemen. En het was wel degelijk een avontuur. Bij het binnenkomen werd mijn gerief gescand, daarna raakte ik niet wijs uit de metroverbindingen, veel zaken stonden in het Hindi aangeduid. De dame aan de security legde me uit dat er een app bestaat om de metrohaltes gemakkelijker te vinden. Ik heb die dadelijk op mijn telefoon geïnstalleerd, wat een verademing! Toch bleef het zoeken naar de connecterende metrolijnen. In de metrohalte New Delhi moest ik een nieuw ticket kopen, dat besefte ik pas toen ik met het huidige ticket niet door het poortje geraakte. Uiteindelijk stapte ik rond 15u uit aan de halte Kalaji Mandir, hier ligt de adembenemende Lotustempel, een pareltje in de drukke grootstad. Ik laat me mee leiden door de menigte en ben onder de indruk van het water rond de Lotustempel. Ook binnenin straalt de tempel rust uit. 

Na het buitengaan zet ik me even op een bank. Enkele Duitstalige toeristen richten me het woord en vragen met welke reden ik in India ben. We praten even en daarna scheiden onze wegen. Ik wandel nadien terug naar het metrostation. Ik kom met de supersnelle metro aan in Aerocity, dit is de modernste metrolijn van de stad. 

Voordat ik terugkeer naar mijn hotel stop ik bij een apotheek: ik koop neusspray, keelpastilles en een grote doos zakdoeken. Hopelijk kan ik met dit arsenaal de microben verdringen.

CARA

Het is voor mij een uitdaging om me alleen te verplaatsen op zo’n spannende dag als vandaag. Mijn hart bonst in mijn keel. Vandaag wil ik dat CARA (Central Adoption Resource Authority) mijn dossier eindelijk opneemt, en mijn zoektocht in India actief ondersteunt. Ik heb geen officiële afspraak in de wacht kunnen slepen, hoewel ik de Belgische ambassade hier op voorhand over inlichtte. Ik wacht niet op de bevestigingsmail en vertrek naar de Centrale Adoptie-autoriteiten van India.

Met de autoriksja kom ik toe, onderweg vragen we aan verschillende politieagenten waar de burelen van CARA zich precies bevinden, achter een gebouw van het leger doemt het paneel van CARA op.

Ik betaal de riksjachauffeur en begeef me richting de trappen. Op de eerste verdieping bereik ik een eerste bureau, een secretariaatsmedewerker doet een telefoontje nadat ik uitgelegd heb waarom ik kom. Een andere Indiër komt me halen en brengt me naar een bureau verderop in het gebouw. Onderweg passeren we een binnenplaats waar verschillende eekhoorns in de bomen rondwippen. De rest van de omgeving gaat aan me voorbij want ik wil maar één ding nu: aandacht vragen voor mijn zoektocht op overheidsniveau.

Ik mag plaatsnemen in een zetel en neem de omgeving goed in me op. Op de muur hangt een kader met in het midden het woord Family uit hout gesneden. In de kader vind ik foto’s terug met blanke en donkere kinderen, vermoedelijk van blanke gezinnen die Indiase kindjes adopteerden. Links van deze kader hangt een paneel met de woorden CARA, security, familie en hoop. Op een tafeltje naast me staat een groot glazen beeld met 2 zwanen en 1 kleine, alsof dit Chinees getinte kunstwerk het familiegevoel moet opwekken. Valse witte bloemen smukken het geheel op. Links van mij staan nog een salon en daarnaast zie ik de deur van de ‘section officer’ gevolgd door een deur met daarop het opschrift van de directeur. Recht voor me heb ik uitzicht op een bureau, hier zit de security wachter, hij houdt me nauwlettend in het oog. Boven het deurkader hangt een camera, ik zal me dus koest moeten houden en geen scène maken want alles is beveiligd. 

Een eerste overheidsmedewerkster komt bij me zitten. Ze vraagt vriendelijk naar mijn dossiernummer. Ik kijk haar niet begrijpend aan: ik heb geen dossiernummer, niemand heeft me hier ooit over gesproken, zelfs Ray of Hope niet, de Belgische adoptiedienst die me naar België bracht – bij deze dienst heb ik het gevoel dat ik het denkwerk zelf moet doen want alles is zo lang geleden dat ik de zoektocht beter opgeef.

Het duurt een minuut alvorens ik besef dat ik de verkeerde dame voor mijn neus heb. Zij begeleidt duidelijk dossiers om kinderen te adopteren. Ik bedank haar vriendelijk voor het aanbod en vraag haar wie ik wel kan spreken om mijn vragen te beantwoorden. Ze staat op en haalt een nieuwe medewerkster. Ik doe mijn verhaal en geef haar een officiële brief af waarin mijn gegevens vermeld staan. Ik eis een stempel voor ontvangst, hoewel ze beweert dat dit niet nodig is, houd ik voet bij stuk. Maar ook zij laat niet los: ik moet een mail sturen met nog eens alle gegevens opgesomd. Ze zou dan binnen enkele dagen mijn dossier inschrijven en mijn zoektocht officieel ondersteunen. Ik ben benieuwd wat dat precies te betekenen heeft. Verbazingwekkend blijf ik kalm, kan ik respectvol de dame te woord staan. Ze verdwijnt met mijn brief, komt terug met het gestempelde document en ik neem hiervan een foto als bewijs dat ze het ontvangen hebben. Daarmee weet ik dat ze verplicht zijn om mijn dossier niet meer te laten liggen. Ik heb in het verleden al mails gestuurd, maar daarvan kreeg ik nooit bevestiging. Ik blijf een uur zitten zonder opvolging met het idee dat de medewerkster ondertussen de registratie in orde brengt. Ze passeert toevallig en vraagt of ze nog iets kan betekenen. Ik trek mijn stoute schoenen aan en zeg dat ik de directeur nog even wil spreken met in mijn achterhoofd: wie niet waagt, niet wint. Ze pruttelt tegen, maar ik geef niet af. Ik blijf vriendelijk maar wel kordaat. Ze checkt het bureau en vertelt me dat hij weg is. Ik zeg vriendelijk dat dat niet erg is, en dat ik wel zou wachten. Het uur dat ik ondertussen verloren heb, betekent niets als ik toch even mijn case zou kunnen uitleggen aan de directeur. Na zijn late middagpauze komt de directeur toe en mag ik enkele minuten binnen. Ik leg hem in het kort uit waarom ik in India ben en dat ik het graag zou hebben over de impact van adoptie. Hij geeft aan hiervoor geen tijd te hebben en dat ik verplicht ben om een officiële aanvraag in te sturen om het hierover te hebben. Daarmee bedoelt hij dat een persoon van een officiële Belgische instantie mijn bezoek moet aankondigen, daarin moet vermeld staan wat ik kom doen en waarom. De bureaucratie in India is belangrijker dan het hogere doel, namelijk de sensibilisering van de maatschappij inzake adoptie. Ik voel dat aandringen geen zin heeft, en ik bedank de directeur voor zijn tijd. 

Ik begeef me langs de security guard, groet de eekhoorns op de binnenplaats en bereik de uitgang. Ik adem even diep in en uit. Mijn keel voelt droog aan, maar toch voel ik opluchting. Ik heb niet gehuild, en heb niet geroepen. Ik ben redelijk gebleven en heb kunnen zeggen wat ik nodig heb, hiervoor had ik de vorige reizen nog geen ruimte. Ik groei, ik win aan zelfzekerheid en ik probeer op mijn ritme en niveau vooruit te gaan. Ik feliciteer mezelf en beslis om met Tine nog wat te gaan rondkuieren in Laxmi Nagar. Een welkome afsluiter van een nuttige en alweer leerrijke dag.

Ondertussen loop ik een flinke verkoudheid op, de onzuivere lucht van New Delhi heeft me in haar greep…