Op zoek naar een boek van een andere stijl dan alleen over Azië, besloot ik de uitgave van Anna Stuart aan te schaffen: ‘La sage-femme d’Auschwitz’. Het boek doet mijn hart breken als ik lees welke gruwel de Joodse oorlogsslachtoffers moesten ondergaan in de concentratiekampen. Dit boek raakt me diep. Het concentratiekamp in Auschwitz werd verdeeld in blokken. In één van die blokken werden de zwangere vrouwen verzameld. Zij moesten overleven op bedden zonder matras, in omstandigheden waar vlooien en mijten vrij spel hadden en waar hygiëne dus volledig ontbrak en voeding amper beschikbaar was.

In deze erbarmelijke situatie werkte Ana, gedeporteerd omdat ze met het Verzet samenwerkte. Haar redding was dat ze als vroedvrouw aan kon blijven en dus niet de gaskamers werd ingestuurd.  Het geloof dat in leven blijven haar zou redden van de ondergang houdt haar recht.

Ik voel met geconnecteerd met deze vrouw. Tranen rollen over mijn wangen als ik lees hoe pasgeboren baby’s vermoord worden door verdrinking. Nadien wordt er beslist dat de baby’s met blond haar weggehaald worden bij de moeders en naar Duitsland gestuurd worden om op te groeien in gezinnen die beter zijn. Het idee dat geforceerde verdwijningen in oorlogssituaties getolereerd worden, doet me binnenin koken. Vanuit welk recht beslissen mensen om kinderen weg te halen van hun ouders? Moeders kiezen er soms voor om hun kind mee te nemen in hun graf, en ja, in dit stadium van mijn leven kan ik dat beter en beter begrijpen.

Ik ben niet opgegroeid in een oorlogssituatie maar met welk recht ben ik weggerukt uit mijn thuisland? Ook daar werden vroedvrouwen in de jaren ’70-’80 overhaald om baby’s te vermoorden omdat vrouwen in de Indiase cultuur als minderwaardig werden beschouwd. De moeders bleven achter, het moet hartverscheurend en mensonwaardig geweest zijn. De technieken van babymoord waren ook in India schering en inslag: meststoffen te eten geven, zout laten eten zodat ze uitdrogen, de nek omwringen en noem maar op. Deze vroedvrouwen stonden onder druk van de families die eisten dat de vrouwelijke baby’s moesten verdwijnen. Een aantal kinderen werden zogezegd gered, en kwamen in het adoptiesysteem terecht waar sommigen voor veel geld naar het buitenland werden versast. Cultuur, machtsmisbruik, en onbegrip voor bepaalde situaties, zorgen voor verwrongen resultaten. Ik ben nu even woest, gefrustreerd en ontroostbaar. Maar de moed om ook dit leren onder ogen te zien, zorgt ervoor dat ik heel.  Voor nu vraag ik me af: Where is humanity?

Boek: La Sage-Femme D’Auschwitz, Anna Stuart, Editions J’ai Lu, 2024

Pour la traduction en FR: voir plus bas sur cette page.

Foto van Igor Altuna, 2022 – Photo d’Igor Altuna, 2022

NEDERLANDS:

Tijdens het surfen kwam ik dit beeld tegen. Het beeld kwam bij me binnen. In dit geval blijft de baby aap gehecht aan zijn mama, ongeacht het gevaar dat er schuilt. De moeder zal verscheurd worden, samen met haar kind. Dit beeld is hartverscheurend. En men zal denken: de natuur kan hard zijn.

Het gevoel dat bij me opkwam is onrechtvaardigheid naar mijn verleden toe: is het niet hartverscheurend dat kinderen weggerukt worden van hun moeder? Het verstand van de mens gaat soms niet verder dan het eigenbelang.

Er zullen stemmen opgaan: maar de mens is béter dan de dieren. Wij redden kinderen! Maar tegen welke prijs?

De onvolledige achtergrond-informatie over het kind maakt van het kind een object, en de ongeïnformeerde nieuwe entourage vangt kinderen soms op als poppen. Kinderen zijn levende wezens, die naarmate ze uitgroeien tot volwassenen hun eigen idee zullen vormen. Als ze nadien erop uitkomen dat hun eigen leven gegrond is op leugens, zullen ze zichzelf opnieuw moeten heruitvinden. Daar kruipt ontzettend veel tijd en energie in. En dit alles negeren? Dat kan, maar dat is niet altijd de beste optie. Want de genen bewijzen dat je je herkomst niet kan verloochenen.

FRANÇAIS:

En surfant, je suis tombée sur cette image. L’image m’est venue. Dans ce cas-ci, le bébé singe reste attaché à sa mère, quel que soit le danger qui le guette. La mère sera déchirée, ainsi que son enfant. Cette image est bouleversante. Et l’on se dit : la nature peut être atroce.

Le sentiment qui m’est venu est celui d’une injustice par rapport à mon passé : n’est-il pas déchirant que des enfants soient arrachés à leur mère. L’esprit de l’homme ne va parfois pas plus loin que l’intérêt personnel.

Il y aura des voix : mais l’homme vaut mieux que l’animal. Nous sauvons des enfants! Mais à quel prix? L’information incomplète sur l’enfant fait de lui un objet, et le nouvel entourage non informé attrape parfois les enfants comme des marionnettes. Les enfants sont des êtres vivants qui, en devenant adultes, se forgent leurs propres idées. Par la suite, s’ils découvrent que leur propre vie est fondée sur des mensonges, ils devront se réinventer. Cela demande beaucoup de temps et d’énergie. Et ignorer tout cela ? On peut le faire, mais ce n’est pas toujours la meilleure solution. Car les gènes prouvent qu’on ne peut pas nier ses origines.

Gedicht + Recept (la traduction en FR se trouve plus bas sur cette page)

RECEPT GEMBERTHEE

• Breng 1 liter water aan de kook
• Voeg gember toe (naar smaak) en laat 5 minuten doorkoken
• Voeg 2 soeplepels zwarte theeblaadjes toe
• Laat koken tot de kleur van het water donker wordt
• Voeg 5 peulen (opengesneden) kardemom toe
• Laat opnieuw doorkoken, een minuutje is voldoende
• Voeg een flinke scheut melk toe en laat opnieuw doorkoken tot er zich een mousse vormt.
• Draai het vuur uit en drink zo de thee heet mogelijk.
• Smakelijk!

Poème + recette

RECETTE MASALA CHAI – THÉ INDIEN au gingembre

• Porter 1 litre d’eau à ébullition
• Ajouter le gingembre frais (selon le goût) et laisser mijoter pendant 5 minutes
• Ajouter 2 cuillères à soupe de feuilles de thé noir
• Laisser mijoter jusqu’à ce que la couleur de l’eau devienne plus foncée
• Ajouter 5 gousses de cardamome (coupées)
• Laisser bouillir à nouveau, une minute suffit
• Ajouter une bonne dose de lait et laisser bouillir à nouveau jusqu’à ce qu’une mousse se forme.
• Éteindre le feu et boire le thé aussi chaud que possible.
• Bonne dégustation!

Namaste lieve volgers,

Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie (blijvende) interesse in mijn avonturen. Het heeft wat tijd gevraagd maar mijn reisverslag staat online. Joepie!

Mijn laatste reis heeft misschien niet geleid tot het gewenste resultaat: mijn biologische ouders vinden. Maar ik heb wél kunnen reizen door mijn geboortestreek en dit op een veilige gemoedelijke manier. Dankzij mijn vriendelijke gids en de chauffeur heb ik het platteland van Muzaffarpur bewonderd, van de typische gerechten kunnen proeven en ook de manier van samenleven kunnen ontdekken. Het blijft een streek met veel analfabetisme, dit heeft een serieuze impact op de levensvisie van de dorpelingen. Het lijkt alsof de tijd er heeft stilgestaan. Velen leven nog volgens de standaarden van het kastensysteem, iets wat voor ons westerlingen als onbegrijpelijke levenswijze wordt gezien. En toch is het nergens in de wereld perfect of ideaal. Het maakt wel dat mijn zoektocht op dit niveau een serieuze uitdaging is. Toch laat ik me niet ontmoedigen. Ik vier mijn leven en voel dat mijn project in India nog niet afgerond is. Never Give Up, I am unstoppable.

Deze krachtige songs van Sia werden ook door mijn gids ingefluisterd. Hij heeft mijn reisverslag (in het Engels) op zijn blog gepubliceerd. Het verslag bestaat uit zijn woorden, de mijne zullen, als de tijd rijp is, op deze blog verschijnen.

Veel leesplezier!

https://bkrishnaachef.blogspot.com/2024/11/shila-searching-her-indian-roots-never.html

Dankzij mijn gids kon ik veilig rondreizen in mijn geboortestreek.

Sinds mijn terugkeer uit India informeren velen hoe het met me gaat. Ik had de voorbije week veel tijd nodig om te wennen aan het Belgische ritme. Ik wilde terug connecteren met mijn kinderen en manlief. Ik had eveneens tijd nodig om te accepteren dat mijn zoektocht voorlopig nog niet geleid heeft tot het terugvinden van mijn familieleden. Maar ik heb veel andere dingen in de plaats gekregen: nieuwe vriendschappen, nieuwe informatie over de geschiedenis van de streek, over de eetgewoontes en over de religieuze issues die er nog steeds zijn en het leven de van mensen daar enorm beïnvloeden. En toch heb ik nog steeds een droom… of eerder: heb ik gedroomd…?

Vannacht had ik een droom.

In het kader van de zoektocht naar mijn roots/familie bezocht ik een organisatie in Vlaanderen. Ik kwam binnen in een grote hal: donkere deuren en een hoge lichtgroene muur met een wit plafond.

Via de deur links kwam ik binnen in een soort van ontvangstruimte. Ik moest eerst door een smalle zwarte gang en via een plooideur bereikte ik een salon. Er stond enkel een rechthoekige donkere salontafel met enorme schuiven aan elke kan. Ik ging op de grond zitten en trok zo’n schuif open. Ik tuimelde erin en kwam uit in een prachtig groene omgeving, waar vogeltjes vrolijk floten. Ik kon me moeilijk oriënteren en  zag in de verte een man op het veld werken. Hij zwaaide met een sikkel in de lucht en kapte er de rijstplanten mee. Hij legde deze rijstplanten in hoopjes naast elkaar. Aan de andere kant zag ik donkere wolken, alsof een onweer op ons af zou komen. Ik rende naar de man en wilde hem inlichten over de moessonregens, en dat hij zich in veiligheid moest brengen. Als ik mijn benen in beweging wil brengen, is hij verdwenen. Ik draai op mezelf, maak een tollende beweging en val neer in het frisgroene gras. Plots schrik ik wakker en bevind me naast de salontafel. Wie was deze man? Mijn vader? Een vriend? Een wijze man?

Ondertussen kwamen er enkele vrouwen binnen. Ze waren de plooideur aan het meten en ze praatten over de kleur en de print. Ik opende een nieuwe schuif en wilde er weer vallen maar ik werd tegengehouden door één van de vrouwen. Ze vroeg wat ik deed en waarom ik in de schuif wilde springen. Ik vertelde mijn verhaal, mijn verhaal om in 2 landen te leven en de waarheid van mijn verleden niet te kennen. Ze vertelde dat er vroeger in hun centrum veel kindjes uit India langskwamen, en dat ze nog een aantal dossiers in hun archief hadden. Ik vroeg of ze toevallig iets van mij wist, of er nog ergens papieren over mij beschikbaar waren. Ze vertelde dat zij geen toegang had tot deze documentatie maar dat ze dit moest vragen aan de voorzitter van de organisatie. Ze beloofde me om te informeren en begeleidde me naar buiten. Ik wandelde het hoekje om en kwam terug terecht voor de ingang. Dapper stapte ik weer binnen, en zag een gigantische ladder in de torenhoge hal. Ik begon de ladder te beklimmen want bovenaan zag ik ergens een klein kastje hangen. Wat zat erin? Ik ging hoger en hoger, tot op een bepaald moment de ladder loskwam van de muur. Ik schreeuwde en was doodsbenauwd om te vallen.

De ladder zweefde heen en weer en ik had alle moeite om in evenwicht te blijven. Net op het moment dat ik viel, werd ik opgevangen door een andere vrouw. Ze droeg me naar de ruimte met de salontafel en suste me: alles is ok, je bent er nog. Ik vroeg wat hun organisatie voor de rest deed. Ze fluisterde me in dat de organisatie vroeger mee adopties realiseerde, maar dat kindjes vaak verdwenen of dat zij gestolen kinderen een thuis schonken. Ik was verbluft en wilde de ruimte uit rennen. Ze voegde toe dat deze praktijken niet meer gebeurden sinds 10 jaar, en dat ze de organisatie een nieuwe functie hadden gegeven: mensen in nood helpen. Ik zei haar dat ik in nood was, dat ik droomde van de waarheid van mijn verleden maar dat er overal obstakels op mijn weg lagen. Ze sprak me zacht toe en zei: we plaatsen nu een kleurrijke nieuwe plooideur, eentje van nieuwe hoop en nieuwe mogelijkheden. Panikeer niet en blijf geloven in jezelf, de deur opent nieuwe wegen. Misschien was je gestolen, misschien ook niet. Het zal misschien een onbeantwoorde vraag blijven, misschien ook niet.

Ik verliet het gebouw, en begaf me tussen de velden. Hier kon ik tot rust komen. Ik huilde, het verdriet van niet vinden, het verdriet van misschien een gestolen kind te zijn, het verdriet van afgestaan zijn kwamen naar buiten. Een collega kwam toevallig voorbij en was zelf ontdaan door de situatie. Ze troostte me, maar ik besefte dat ik alleen maar de zaken zou kunnen aanvaarden als ik mijn onderbewustzijn de kans zou geven om volledig open kaart te spelen. Opgekropte emoties moesten naar buiten komen.

En laat het nu dat zijn waarmee vele geadopteerden worstelen. We are human, we have to respect our own rhythm. It takes time, a lifetime to find inner peace and balance.

*Adoptionawarenessmonth *November *

In memoriam: Seena, who suddenly passed away the day before Adoptee Remembrance Day.

Vanmorgen bereikte ik Patna om 10.05u. Bij het turen uit het vliegtuigraam zie ik de Ganges opduiken. Mijn ooglid trilt oncontroleerbaar tijdens enkele seconden. Van zodra de wielen de grond raken bij de landing, wellen tranen automatisch op. Toch rollen ze deze keer niet over mijn wangen want ik richt me tot mijn innerlijk kind: het is ok, we zijn terug ‘thuis’. Het is een speciaal moment als ik het trapje van het vliegtuig afdaal, en letterlijk voet aan de grond zet. Ik maak een vreugdesprongetje en trek een foto van het vliegtuig. Vistara Airlines, you did a good job!

Na het recupereren van mijn bagage vind ik mijn vriend tussen het volk aan de uitgang. Hij begeleidt me naar de 14 jarige bolide van zijn vader. Mijn valies en mijn handbagage wordt op de achterbank gepropt. Ik kruip vooraan naast de kersverse chauffeur. Het is een plezier om te zien wat hij op de laatste 2 jaar geleerd heeft: een rijbewijs voor de auto én voor de moto. Yeah, baby, let’s even blend in more!

Honderd meter voor de poort valt de wagen stil. Problemen met het koelsysteem. Ik heb een déjà-vu sinds de laatste keer, toen hebben mijn zoon en ik de auto naar de kant van de weg moeten duwen. Mijn zoon spreekt er nog over. Deze keer heb ik niet mee moeten duwen, maar een andere wagen is ons komen oppikken. Ik wilde graag die 100 meter wandelen maar mijn chauffeur wilde niet. Een nieuwe wagen pikte ons op. Dit is India, ik voel me meteen thuis.

Ik krijg een lekker middagmaal voorgeschoteld. We eten samen de pikante versie van omelet met brood. Nadien kruip ik op de moto ik word naar een bevriend koppel gebracht. Wat een beleving: haren in de wind en rijden maar 😊. Ik ben al opgelucht dat een helm me beschermt. Blijkbaar krijg je een boete van 1000 roepies als je geen helm draagt. Ik ben meteen verkocht. Het is nogal contradictorisch want in België zou ik niet op een moto kruipen. Hier is het normaal. De dame die me gisteren halvelings voor gek verklaarde heeft gelijk: ik neem risico’s, maar deze risico’s voelen hier goed aan. Mijn chauffeur is voorzichtig en zet me veilig af. Hij haalt me nadien weer op en brengt me naar zijn huis.

Bij het koppel leer ik enorm veel over de geschiedenis van Bihar: het kastensysteem, hoe het christendom de regio heeft bereikt en hoe het systeem van het missionariswerk functioneerde. Voor dit koppel was het het christendom de enige godsdienst die hen uit de armoede kon helpen. Waarom? Omdat deze godsdienst geen verschil maakt tussen de kasten. Iedereen is immers gelijk in het christendom. Ik luister geboeid en ik noteer de belangrijkste elementen. Ik ben benieuwd om meer te lezen over de achtergrond van Bihar, maar life getuigenissen zijn zo waardevol, soms is het zelfs interessanter om naar mensen te luisteren dan alleen maar boeken te lezen. Ze bieden me ook enkele typische Bihari snacks aan zoals puffed rice en badam. Ik bedien me de ganse namiddag met kleine hapjes en nip van de overheerlijke homemade masala chai. De ontmoeting is warm en het koppel vindt het jammer dat ik niet kan blijven voor het avondeten. Het zal voor een volgende keer zijn. Wat neem ik mee van dit bezoek? De beleving van toen ze jong waren, het schoolleven, de godsdienstbeleving, en de geschiedenis van de streek. Ik ben blij met deze achtergrond en beslis om zoveel mogelijk te leren van de omgeving en van wat de mensen me aanbieden. Benieuwd naar meer? Ik ook!

Blijf me zeker volgen!

Patna airport

Op 19 oktober 2024 stap ik het vliegtuig op naar het mooie India. De zoektocht naar mijn biologische moeder gaat voort. Ik blijf geloven in een uitkomst. Ik laat me meedijnen op het ritme van de gebeurtenissen, probeer soms te vertragen om de zaken goed te bekijken vanop een afstand, en af te tasten met mensen die er wel degelijk iets van kennen. Zoeken in India is en blijft een uitdaging. Ik ben benieuwd wat deze reis voor me in petto heeft.

Muzaffarpur: here I come!