Zaterdag, 26/3/2022

Over 1 week, 7 dagen, 173 uren, 10000 minuten en ongeveer 600000 seconden zet ik weer voet aan wal in India.

Via Mumbai zullen Iris en ik naar Patna (in Bihar) doorreizen. Op zondag 3 april, in de voormiddag, zullen we landen in de staat waar mijn eerste kindertehuis gesitueerd is.

De spanning stijgt, en de zin om te vertrekken ook. Na het overlijden van mijn BFF, Anne-Michèle, heb ik weken tijd nodig gehad om het grootste verdriet te uiten. Ik kon niet goed meer nadenken, had last om informatie te onthouden en een planning organiseren ging uiterst moeizaam. Gelukkig kon ik rekenen op fantastische mensen rondom mij, die mijn diep verdriet begrepen, die me meenamen om uit te eten, en vooral: die mijn ritme respecteerden. Anne-Michèle verliezen, was als een groot deel van mezelf verliezen. Ook al wist ik dat haar ziekte niet meer te genezen was, het feit dat ik gedurende 18 maanden alles voor haar heb gegeven, heeft mij in eerste instantie gerustgesteld want ik heb mezelf niks te verwijten. In tweede instantie was het effect op mijn lichaam, en mijn hart niet te onderschatten.

Maar mede dankzij haar, heb ik nu iets nieuws om naar uit te kijken: mijn zoektocht naar de waarheid, mijn zoektocht naar mijn familie.

Sinds mijn jonge jaren, droom ik over India, droom ik over het ontmoeten van mijn familie, mijn Indische moeder die me 9 maanden gedragen heeft, en die het leven heeft geschonken. Jarenlang heb ik in een stolp geleefd: in de Europese levenswijze, de Belgische cultuur die misschien niet 100% aansluit bij mijn échte ik, mijn ik die deels verstopt geweest is in het onderbewuste. Ik was de eerste kleurlinge in mijn dorp, heb heel wat opmerkingen over mijn uiterlijk geslikt. Maar ik mocht niet zwak overkomen: dus reageerde ik niet en paste mij aan, heel mijn leven lang. De An die jullie hebben leren kennen, komt niet meer helemaal overeen met de An Sheela van vandaag. De nood om écht te connecteren met India, neemt meer en meer plaats in. Ook al ben ik me bewust dat deze missie misschien nog niet tot het gewenste resultaat zal leiden, toch ben ik vastberaden om ervoor te gaan. En met Iris aan mijn zijde, ben ik er zeker van dat we heel wat belangrijke stappen zullen zetten.

Iris en ik vertrekken zonder een uitgewerkt programma. We zullen ter plaatse zien welke informatie we zullen krijgen, en welke stappen we zullen ondernemen. Tussenin willen we tijd maken om onder andere Bodhgaya en Nalanda te bezoeken. We zullen jullie via deze blog proberen op de hoogte te houden van onze avonturen, ook al zijn we niet zeker dat we overal vlot internetbereik zullen hebben.

Voor de volgers die mijn vorige tekst lazen over mijn droom: die droom heb ik écht gedroomd, het was niet zomaar een verhaal. Via Saartje, die me serieus begeleid heeft om het verlies van Anne-Michèle draaglijker te maken, heb ik enkele verklaringen gekregen van mijn droom. Mijn ogen werden groter bij het ontdekken van alle verklarende puntjes die ze aanhaalde. Ik laat het dan ook aan jullie over om zelf een idee te vormen van wat ik in mijn onderbewuste beleefde en welke betekenis het zou kunnen hebben:

• Het vliegtuig: staat voor een zoektocht naar psychologische vrijheid, naar het opstijgen naar een nieuwe manier van denken
• De vertraging bij het vertrek van het vliegtuig: de tijd is nog niet helemaal rijp voor die psychologische transformatie
• Trappen: verwijzen naar een inspanning:
  • Naar beneden: terug in het verleden
  • Naar boven: dingen willen verbeteren
• Glas: is de grens tussen het hiernamaals en het gewone leven
• Vissen: connectie met het emotionele maar ook met de wijze kant van jezelf, ze staan eveneens symbool voor voorspoed
• Lichtflits: symboliseert de ontwikkeling van de intuïtie of het inzicht

Wat denken jullie van deze analyse? Wat wensen jullie me toe?

Na 40 jaar eindelijk gaan voor datgene waarvan ik droomde maar nooit durfde te vertellen, dàt is voor mij een overwinning op zich!

Bedanking:

Deze tekst schreef ik met de hulp van Coline Fanon (vertaling) en Saartje Verhoest (analyse van mijn droom).

Ik wil voor alle voorgaande teksten mijn Mimi (Anne-Michèle) bedanken, zij heeft me begeleid in het lanceren van alles wat rond mijn adoptie te maken heeft, zij heeft uren en uren naar mij geluisterd en me aangemoedigd. Zij heeft geduldig al mijn vertalingen nagelezen. Voor haar overlijden, heeft ze Coline gecontacteerd om de fakkel over te nemen. Ik wist van niets. Tot op de dag dat ik haar zelf vroeg om mijn vertalingen na te kijken. Tranen stroomden over mijn wangen toen ik hoorde dat zij deze taak vol overgave zou doen, omdat Mimi het al geregeld had. Coline zou het alleen maar doen, als ik het zou vragen. Heeft het lot hier geholpen? Kortom, Anne-Michèle is een vriendin die samen met mij een lang pad bewandeld heeft. En ze blijft voor eeuwig in mijn hart, dankbaar voor alles wat ze mij heeft gebracht. Twinkling twinkling star, 4-ever.