11. Beroemd of berucht

De huidige setting om deze blog te schrijven: in de aankomsthal van de luchthaven van Mumbai, met uitzicht op de bomen, de Chai Point en het Streetfood-kraam. We wachten op onze aansluiting naar Duitsland.

Een ideaal moment om het vervolg van mijn blog neer te pennen. We zijn deze morgen veilig geland vanuit Patna. Ik heb op het vliegtuig mijn dagboek aangevuld, en heb net al mijn contacten van India nog eens opgelijst en een overzicht gemaakt van de belangrijkste gebeurtenissen per dag.

Wat ik nog niet met jullie gedeeld heb, doe ik hier uit de doeken. Vorige dinsdag waren we voor de tweede dag op een rij in Muzaffarpur. Daar hebben we de SDO kunnen spreken, de Sub Divisional Officer. Deze persoon heeft een belangrijke administratieve functie en kan in het kader van verkiezingen de lijsten raadplegen van de bewoners. Er is immers stemplicht in India. We deden hem ons verhaal, via een vriend/vertaler. Na het gesprek glimlachten we samen op de foto. De SDO beloofde zijn best te doen om ons te helpen, maar de paasdagen zouden voor wat vertraging zorgen. Vanaf witte donderdag tot en met paaszondag is het vakantie voor de meeste Indiërs die in de administratie werken. We namen afscheid met een goed gevoel.

Op woensdag 13 april keerden we voor de laatste keer terug naar het kindertehuis. We namen afscheid van Lucky en van de zusters. Vervolgens aten we een heerlijke veggie burger in de McDonalds van de stad. We sloten de dag af met een boottocht op de Ganges, de heilige rivier van het land. Ik genoot van de rust en de zonsondergang. Het was het ideale moment om stil te staan bij het heengaan van mijn vriedin Anne-Michèle. Ik gooide symbolisch houten hartjes in de heilige stroom, als nagedachtenis maar ook als krachtige betekenis dat zij de eerste vriendin was die mij in 2004 vergezelde naar India. Zij nam mijn geboorteland zoals het was, met de negatieve en positieve kanten. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor. En dat begrip draag ik nog steeds in mijn hart.

De dag erop namen we even pauze. We lazen al onze informatie nog eens goed door, bespraken de vorderingen en structureerden de laatste details. Plots kwam het bericht binnen dat we in de krant stonden. Donderslag bij heldere hemel… Mijn darmen krompen in elkaar, ik voelde me slecht worden en tranen van angst stroomden over mijn wangen. Ik wilde vooral vermijden dat mijn moeder gevaar zou lopen omdat een kind dat ter adoptie werd afgestaan vaak nog als taboe wordt gezien.  Daarom raadden onze vrienden ons aan om de zoektocht on hold te zetten. Toch wilde ik niet zo drastisch beslissingen nemen. Waarom waren onze vrienden zo achterdochtig? Daarvoor moet je de Indische cultuur een beetje begrijpen. Voorzichtigheid is geboden omdat dorpsbewoners nog steeds leven volgens het kastensysteem. Dit systeem zorgt ervoor dat mensen volgens rang leven, en dat er dus veel mensen van de hogere rangen neerkijken op de lagere rangen. Elke rang heeft zijn taak. De dorpsbewoners zijn vaak heel arm en behoren zelfs niet tot een rang. Ik heb het gevoel dat ik behoor tot die kastenlozen, maar het zou kunnen dat dat gevoel niet klopt.

We besloten om niet te reageren op het artikel maar we hebben wel ons ongenoegen laten blijken via onze contactpersonen. Naar het schijnt was er bij de SDO een reporter aanwezig, hoewel we daar niets van wisten. In het artikel wordt mijn zoektocht nogal gedramatiseerd en word ik afgeschilderd als een steenrijke dame. Er kloppen dus duidelijk een aantal zaken niet, maar dat kan ook niet anders omdat ik geen enkele journalist heb gesproken.  We proberen nu nog om dit euvel recht te zetten door de verantwoordelijken te wijzen op hun plicht: ze hebben het artikel zonder ons weten in de media gegooid. Nu mogen zij ervoor zorgen dat er effectief geholpen wordt. Kan ik deze faam omzetten tot een effectief resultaat? Of blijf ik enkel beroemd of berucht in Bihar?