Voor mijn moeder in het verre India

Liefste mamatha,

Recent was ik in je buurt,

Mijn reis in India heeft maar 2 weken geduurd,

Te kort om je te lokaliseren,

Wel lang genoeg om je cultuur meer te eren.

Toch denk ik aan je, al jaren-lang,

Mama, jij bent het waarnaar ik momenteel zo verlang.

Helaas heb ik je nog niet gevonden,

En toch weet ik: ik ben zielsgewijs met je verbonden.

Mijn innerlijk kind mist je enorm,

Sommige periodes in mijn lichaam waren als een storm.

Nu kom ik op het punt dat ik je écht wil omarmen,

Je ruiken, jou voelen én elkaars hart verwarmen.

Die vrouwenlijn, die voel ik onbewust,

Ik beeld me in hoe jouw moeder je voorhoofd kust.

Wanneer komt het moment,

Dat jij me met een zoen verwent?

Ik vlieg o zo graag naar mijn geboorteland,

Ik neem dan alles in mij op,

Mijn hart is als een liefde-volle wiegende mand.

Ik verlang dat je op een dag zachtjes hierin landt.

Ik vlieg uiteraard ook graag terug naar mijn gezin,

Maar dan moet ik meestal bekomen,

Daarmee wil ik niet zeggen dat ik hen niet bemin.

Het is neerkomen, op voor mij lichaamsvreemde grond,

Ook al ben ik hier opgegroeid.

En heb ik hier gestoeid.

Mijn dieperliggende connectie is in Bihar,

Daar zijn mijn wortels, mijn roots, mijn veilige haven.

Ik doe mijn uiterste best, om mijn balans te handhaven.

Ergens in het district Muzaffarpur – Bihar

Elke dag ga ik die uitdaging aan, mijn lieve mamatha,

En stilletjes hoop ik dat ook jij het leven omarmt,

En dat jouw gemis je hart niet – zoals bij mij soms – verlamt.

We zijn één, maar tegelijkertijd ver ver-wijderd,

We zijn één, ik jouw dochter en jij mijn mam,

Ik hou van je,

Op deze Moederdag plooit mijn hart zich drie-dubbel,

(Plooi 1 -) Ik heb enorm veel liefde voor jou,

(Plooi 2 -) Ook heeft mijn hart veel affectie voor mijn moeder hier,

(Plooi 3 -) Elke dag heb ik uiteraard ook hopen liefde voor mijn gezin,

Mijn man, mijn kinderen, er is geen limiet op hoezeer ik hen bemin.

Gestapeld verdriet, maar ook liefde in overvloed,

Hiermee sluit ik dit briefje af,

Mamatha, waar je ook bent, het ga je goed.

Je dochter,

An Sheela x

Vervolg van blogtekst 12

In 2020 vertrok ik opnieuw met studenten naar het zuiden van India. Ik werd alweer enorm getriggerd door de verhalen van onrechtmatige behandeling ten opzichte van paria’s (onaanraakbaren). Hoe kon het toch dat het lijkt alsof mijn hart verscheurd werd bij het horen van dit onrecht? Was ik in het verleden zelf een paria, of in mijn vorig leven misschien? Heeft mijn lichaam het onrecht mee opgenomen en goed verstopt in mijn onderbewuste? Nandhini en Father Suresh hebben de grootste moeite gehad om me weer tot rede te brengen. Heel bizar, die onverklaarbare emotie.

De reis van dit jaar is van een andere aard. Dankzij mijn cursus van vorig jaar bij AFC – Nederland, heb ik leren luisteren naar mijn gevoelens, en ook geleerd hoe ik bepaalde heftige reacties kan benaderen en benoemen. Ik heb Iris zo goed mogelijk ingelicht van de signalen die mijn lichaam me geeft. Dankzij deze technieken, ben ik veel bewuster vertrokken naar India. Ik heb vanuit emotie gefunctioneerd, vanuit het hart. En Iris gaf me de juiste maat aan, zij zorgde voor de realistische visie en onze twee manieren van aanpak pasten harmonieus in elkaar. Mijn moment bij de brug uit mijn droom, dat was een heftig moment. Maar ook de ontmoeting met Lucky was zo intens, dat mijn lichaam het van me overnam. Het voordeel is wel, dat ik deze keer mijn emoties beter kon plaatsen. Ik kon alles veel beter begrijpen.

Ook het feit dat ik geen geboortedatum meer heb, dat mijn leeftijd niet klopt, dat mijn naam veranderd werd en de sporen naar mijn roots uitgewist werden door mij zoveel mogelijk te verplaatsen in mijn geboorteland, dat zindert nog steeds na. Op mijn zogezegd 41^ste (ik weet mijn exacte leeftijd niet meer), vragen moeten stellen over wie ik ben, hoe oud ik nu zou zijn en waar ik die 1,5 à 2 jaar overal in India heb gezeten, dat hakt in op mijn identiteit. En het is allemaal gemakkelijk gezegd: laat het los, wees gelukkig met wat je hebt, kijk vooruit in plaats van achteruit… Ik nodig deze personen uit om in mijn schoenen te gaan staan, en zoveel moeite te moeten doen om datgene te weten te komen dat voor zovelen evident is.  Deze keer wil ik de tijd nemen om de zaken wél te integreren en wél te begrijpen en benoemen, zodat ik mijn lichaam kan aanleren: het is OK, ik ben veilig bij mezelf. Want laat dat nu net het probleem zijn bij veel geadopteerden: veiligheid bij jezelf? Hoe zou je dat leren aanvaarden? Bij mij heeft nooit iemand daar een woord over gerept, tot vorig jaar bij AFC Nederland.

Toen ik terug thuiskwam zat ik met mijn hoofd nog in India en met mijn lichaam in België. Ik heb een dikke week tijd nodig gehad om effectief te landen. Landen heeft voor mij een dubbele betekenis: geboorteland en huidig land, maar het betekent ook balanceren tussen twee culturen. Land ik in de ene cultuur dan mis ik de andere, en omgekeerd. Die spreidstand, daarmee moeten internationaal geadopteerden leren leven, tot aan hun dood. En het is en blijft een lastige oefening. Deze keer wilde mijn innerlijk kind in India blijven maar mijn hersenen zeiden me: het is tijd om naar België terug te keren. Ik durf te opperen, dat ik met de tools die ik aanleerde, deze laatste week nog vrij goed heb kunnen overbruggen. India zinderde na: in mijn dromen, in mijn woorden, in mijn (soms harde) opmerkingen… En ook al heb ik mensen hiermee onbewust negatief of positief geraakt, toch heb ik het gevoel dat ik psychologisch rijker ben geworden. Ik voel me completer dankzij het bezoek aan het district Muzaffarpur. En ook al heb ik mijn moeder nog niet gevonden, dit puzzelstukje is van enorme waarde. Zelfs een goudmijn zou deze waarde niet kunnen dekken 😉.

Ik wil vooral de volgende mensen bedanken, vanuit het diepst van mijn hart voor hun onvoorwaardelijke steun en toeverlaat:

• Mijn echtgenoot en kinderen, om me te laten vertrekken
• Iris Neels, mijn reisgenoot en fantastische jeugdvriendin
• Renate, mijn blog-maatje, voor al haar raad, ook in de late uurtjes
• Mijn vrienden en volgers, voor hun enthousiasme en begrip

PS: Nu ik geen geboortedatum meer heb, en ik geen fan meer ben van 22 augustus waarop ik altijd hoopte dat mijn mama in India aan mij zou denken, ben ik op zoek naar een alternatief. Nu mijn verjaardag nog vieren voelt aan alsof ik mezelf iets voorlieg. Ik ben dus niet meer verbonden met deze datum. Welke tips hebben jullie of welke soort dag zou voor mij zinvol kunnen zijn? Plaats jullie ideeën zeker in de commentaren!

Meer dan een week na mijn reis vind ik de tijd én de moed om een vervolg te schrijven aan mijn blog. Ik heb het tijdens een week moeilijk gehad om mijn evenwicht te vinden. Hoe komt dat eigenlijk?

De twee weken intens in mijn geboorteland vertoeven, waar ik geconnecteerd heb met mijn roots, waren de twee beste die ik tot nu toe in India kon beleven. Beste in de zin van: dichter bij mezelf komen, en tijd maken om de cultuur én de omgeving écht op te snuiven en te integreren. Hoe kom ik daarbij? Wat heeft ervoor gezorgd dat deze reis nét dat anders was dan de reizen voordien?

Mijn eerste reis in 2003, met mijn adoptiemoeder, was een reis om kennis te maken met mijn geboorteland. Ik heb toen 2 weken op hotel gelogeerd, en overdag was ik op stap met de zusters om de stad en de omgeving ten zuiden van Patna te ontdekken. Het was een pure toeristische reis, niet meer dan dat. Ik had toen wel het onverklaarbare gevoel dat ik de plek van het kindertehuis herkende. Maar meer heb ik daar niet mee gedaan.

In 2004 maakte ik mijn tweede reis, in het kader van mijn werk. Toen heb ik met studenten een school van onaanraakbaren (kastenlozen) in het zuiden van India ondersteund. Daar heb ik vrienden voor het leven gemaakt. Nandhini en Father Suresh waren hechte personen voor mij, mijn vertrouwen in hen en hun vertrouwen in mij stond als een paal boven water en er zal heel wat moeten gebeuren om die band te breken. Ik ben immers heel voorzichtig als het op nieuwe contacten aankomt. Mijn hart is al eens gebroken geweest toen ik India heb moeten verlaten als peuter (omdat ik dit niet zelf heb gekozen, en weggerukt geweest ben van mijn basis, mijn roots), als mensen dan mijn vertrouwen winnen, dan is dat ook écht met overtuiging dat ik mij in dat contact ‘gooi’. Deze manier van functioneren heb ik jaren gehandhaafd.

Na 2004, heb ik gekozen om niet meer naar mijn geboorteland te reizen, omdat ik de zorg van mijn kinderen vooropstelde. Ik denk nog steeds dat dat een heel goede keuze was, want zij verdienen wél de basis die ik zo hard gemist heb.

In 2018 keerde ik voor het eerst terug naar India in het gezelschap van mijn echtgenoot. Het was vooral een toeristische reis, maar wel met een tussenstop in het kindertehuis Nirmala Sishu Bhavan te Kolkata (het kindertehuis van Moeder Teresa). Ik was toen zó zenuwachtig, onzeker én bang tegelijk, dat ik het gesprek heb laten leiden. Niemand minder dan Sister Marianne had het heft in handen, ze gaf toen geen vingerbreed toe op mijn vragen over mijn verleden. Ik moest en zou het verleden laten rusten, want het was Gods wil dat ik naar België kon, wat was ik toch een bofkont… Ik kon alleen ontfutselen dat mijn naam in het kindertehuis van Kolkata veranderd werd. Voor de rest was er geen ruimte om meer details over mijn verleden te weten te komen. Ik was toen heel gefrustreerd maar had de tools niet om vanuit mezelf door te spreken.

DEEL 2 kunt u lezen in de volgende post.