Op zaterdag 22 oktober 2022 zal ik het vliegtuig nemen met mijn zoon. Samen reizen we naar het zonovergoten India.
Een uitdaging is het zeker! Maar we gaan die met volle moed aan. Onze reis zal een mix worden van ontdekken, cultuur snuiven, en zoeken naar mijn Indische familie. Het wordt zeker een boeiende ervaring!
Dit filmpje mag zeker gedeeld worden! Alle wegen die naar Muzaffarpur leiden zijn goed.
Hoe voel ik me momenteel? Ik vind het allemaal spannend, ik ben blij, opgetogen en gestrest tegelijk. Ik moet nog puzzelen om alle cadeautjes in mijn bagage te proppen, mijn eigen kleding zal ik tot een minimum beperken. Ik weet even niet waar ik eerst moet beginnen. Maar alles zal wel in zijn plooi komen. Ik zal opgelucht zijn als ik zaterdag op het vliegtuig stap en België even achter me kan laten.
Hoe voelt mijn zoon zich? Dat kan ik moeilijk voor hem invullen, ook al denk ik dat een cultuurshock onvermijdelijk zal zijn. Ik zal er zijn als mama, om hem op te vangen, en hem te steunen. Deze reis zal ons dichter bij elkaar brengen. Iets waar ik al jaren van droom.
En ja, deze keer wil ik het hebben over kleur in mijn leven. Sinds jongs af aan, beginnen mijn ogen te schitteren als ik felle kleuren waarneem. Dat kan je ook merken aan mijn binnenhuisdecoratie en aan mijn kledingstijl. Mensen zien me van ver aankomen. Kleren maken de man zegt men wel eens, bij mij maken de kleuren mezelf.
Mijn lievelingskleuren zijn geel, (donker)rood, goud en oranje. Ik ben altijd aangetrokken geweest tot warmte, en deze warme kleuren geven me moed om door te gaan, en energie om te blijven functioneren.
Ik word soms zo triest van kale interieurs, zwarte gordijnen en ruimtes waar alles stijf wit is. Daar voel ik me niet thuis. Zwart, wit, ze stralen voor mij kilte uit. Ik krijg er letterlijk rillingen van.
Dit jaar ben ik 18 jaar getrouwd, en laat dit cijfer nu net in relatie staan met turquoise. Het is een populaire Indische kleur. Met deze kleur wordt de Hindoegod Krishna afgebeeld. Turquoise staat symbool voor gezondheid, balans en stabiliteit. Deze 3 woorden stonden de laatste maanden wel heel centraal in mijn leven: balans en stabiliteit vinden in mijn adoptieproces en ook (on)gezondheid waarmee ik strijdde tijdens de ziekte van Anne-Michèle. Ik moest voor mezelf zorg dragen zodat ik Anne-Michèle zo goed mogelijk kon steunen.
18 jaar getrouwd… Het lijkt een eeuwigheid maar ik herinner me mijn trouwdag alsof het gisteren was. Ik werd aangekleed door een Indische dame, zij hielp me met het draperen van mijn goudkleurige saree, die met bordeaux tinten was afgewerkt. Net ervoor was ik bij de kapster langs geweest die een korte moderne coupe had voorzien met daarin mijn lievelingsbloemen of celosia’s. Deze dieprode bloemen pasten perfect bij mijn outfit. Mijn toekomstige man stond zenuwachtig voor de deur van mijn vaders schoenwinkel te wachten. Zijn ogen schitterden bij mijn verschijning. Hij wist dat ik me in Indische klederdracht zou uitdossen, maar hij had geen idee wat mijn uiteindelijke keuze zou zijn. Ik was opgelucht toen hij goedkeurend knikte. Met knikkende knieën wandelde ik met hem naar de kerk, die op een steenworp afstand van mijn ouderlijk huis gelegen was. Waarom trilde ik zo hard? Waarom had ik plakkerige handen? Ik had het ontzettend warm. Deels zullen de zenuwen me parten gespeeld hebben, maar nu begrijp ik ook: in Indische klederdracht trouwen is niet evident. Ik heb mezelf toen overstegen, in mijn Indische cultuur stappen en zonder te beseffen heb ik mijn onderbewustzijn getriggerd. Want uiteindelijk hoefde dit geen grote stap te zijn, maar eerder de evidentie zelve omdat er nu eenmaal Indisch bloed door mijn aders stroomt. De ceremonie verliep vlot, en mijn Indische bruidskindjes, waarvoor ik ook Indische tenues had voorzien, hebben zich voorbeeldig gedragen.
De dag voordien waren we naar het stadhuis geweest. Het was eerst de bedoeling om alles op één dag te laten doorgaan, maar we hebben om administratieve redenen het burgerlijk huwelijk verplaatst.
Vandaag, maandag 25 juli, is het ook 41 jaar geleden dat ik naar België kwam. Elk jaar voel ik me lastig op deze dag. Dit jaar onderga ik het minder, en voel ik me meer in balans. Etienne en Viviane, het koppel dat me naar België bracht, heeft me vorige week thuis een bezoekje gebracht. De kennismaking met mijn man en kinderen was heel aangenaam. Toen ze vertrokken welden tranen op. Innerlijk voelde ik dat deze mensen van grote betekenis zijn voor mij. Zij hebben me in hun armen genomen, nog voordat mijn ouders dat hebben kunnen doen. Voor mij zijn ze een puzzelstuk van enorme waarde. Ze brengen me op een of andere manier in evenwicht, ook op mijn aankomstdag.
Toch wil ik vandaag niet als mijn verjaardag zien. Deze dag is voor mij geen feest, want mijn leven is sindsdien radicaal veranderd. Vroeger vierde ik 2 verjaardagen: mijn aankomstdag en mijn zogezegde echte verjaardag. Normaal gezien wordt mijn administratieve verjaardag in augustus gevierd, maar nu ik weet dat die niet klopt, voel ik er niets meer voor om die in de kijker te zetten. Ik zal eerder data vieren waar ik zelf voor gekozen heb: mijn huwelijksverjaardag, de geboorte van mijn kinderen, … En ik vier elke dag dat ik besta!
Kerkelijk huwelijk op 17 juli 2004Viviane, ikzelf en EtienneCelosia, één van mijn Indische lievelingsbloemen
Na een half jaar van drukke (emotionele) dagen, ben ik met mijn echtgenoot een weekje naar Kroatië getrokken.
Vlak voor ons vertrek stond er nog een heus tuinfeest bij vrienden op het programma. En ook al dacht ik, nu kan ik even mijn verstand op nul zetten: toch loert het thema adoptie altijd om de hoek. Zelfs op het tuinfeest kwam het thema aan bod toen ik een adoptievader ontmoette met zijn Chinese dochter. En ja, ik zit in een fase dat ik adoptie niet helemaal kan wegdenken. Elke dag sta ik ermee op en ga ik ermee slapen. Dus zal ik het misschien ook aantrekken, wie weet. Een vriendin stelde het zo: “An Sheela, jij ademt adoptie.”
De laatste weken van het schooljaar waren intens. Ik werkte mee aan het overleg op Vlaams niveau om de toekomst van adoptie mee richting te geven. De vergaderingen en overlegmomenten waren intensief en vergden wel wat voorbereiding. Mensen die mijn blog lezen, en nog iets willen meegeven voor de toekomst over (na)zorg voor afstandsouders, geadopteerden en adoptieouders mogen me altijd een berichtje sturen.
Verder wil ik hier nog even stilstaan over hoe ik na 6 maanden tegenover mijn adoptie aankijk. Sinds mijn laatste reis naar India, heb ik mijn hart vaak voelen bonzen in mijn keel, of brak het zweet mij uit, op momenten dat ik werd getriggerd als bijvoorbeeld ik naar een Indische film keek. Maar de wil en de kracht om iets positiefs te vinden in een film over prostitutiehandel in India, doen me inzien dat ik best wel weer wat stappen heb ‘overwonnen’ in de zoektocht naar mezelf. Waar ik vroegen tranen met tuiten zou gehuild hebben, en niet weten waar die vandaan kwamen, kan ik nu beter mijn vinger leggen op de dieperliggende redenen van deze lichamelijke reactie. Mijn connectie met mijn geboorteland zit ingebakken in mijn genen. Vroeger zei een zekere pater Delooz (oprichter van het adoptiebureau De Vreugdezaaiers): “Kinderen zijn zoals ze gebakken zijn”. Los van het feit dat deze uitspraak respect uitstraalt of niet, denk ik dat elk levend wezen wel degelijk op bepaalde manieren reageert, en daarin hebben genen en impact van de omgeving effect. Hoewel de invloed van de genen in mijn ogen primeert.
Mijn hart maakte ook sprongetjes telkens ik met vrienden of kennissen een Indisch restaurant binnenstapte. Elke nieuwe ontmoeting ging ik aan met nieuwsgierigheid. En verdriet dat ik vorig jaar niet overzag, begon te verminderen. Ik ben heel diep gegaan, zeker na het overlijden van mijn bestie Anne-Michèle. Maar ik kreeg de kans om dit verdriet de bekijken tijdens een opstellingensessie. Sommige mensen bekijken deze sessies met lede ogen, maar ik heb de impact van deze sessie toegelaten, en tot op de dag van vandaag ben ik daar nog altijd heel enthousiast over. Het heeft me meer gebracht dan ooit. Mijn psychologisch evenwicht vond ik niet alleen terug dankzij die sessies, maar ook dankzij massagesessies, wandeltochten en een geadopteerde therapeute. Enkel bij haar voelde ik me volstrekt veilig en kon ik mijn ziel openleggen omdat ik wist dat zij meer dan wie ook, begrijpt wat geadopteerd zijn betekent.
In juni bracht ik ook een bezoek aan het Federaal Parlement, waar de volksvertegenwoordigers unaniem gestemd hebben tegen illegale adopties heeft me tot in mijn ziel geraakt. De uren en zelfs dagen die ik besteedde aan de voorbereiding van deze belangrijke resolutie, mondden uit in een hoogdag. Het feit dat Etienne (ooievader) en zijn vrouw Viviane er waren, gaf me een beetje rust. Maar ik miste mijn bestie Anne-Michèle enorm hard. Toch blijf ik dankbaar voor wat ze me bracht en me nog steeds geeft, ook nu ze er niet meer is. Tranen stroomden over mijn wangen toen de uitslag van de stemming op het bord verscheen. Mijn darmen krompen ineen. Een mix van verdriet, erkenning en blijdschap overspoelden me. De dagen erna, moest ik letterlijk bekomen van de emoties. Maar verschillende mensen stonden klaar om me op te vangen. Ik was niet alleen.
De weken erop heb ik mijn schooljaar afgerond, en keek ik reikhalzend uit naar vakantie. Ik telde de dagen af naar mijn reis naar Kroatië. De eerste keer in 3 jaar ging ik alleen met mijn man op verlof. In het vliegtuig keek ik uit het raampje, en zei ik stilletjes bij mezelf: Hallo Anne-Michèle, nu ben ik even dichter bij jou, zwevend in de lucht. Ik moest terugdenken aan het boekje dat Saartje me aanraadde: Het sprookje van de dood. Dat boek heeft me ergens rust gebracht. Want de dood is geen eindpunt, het is het begin van iets nieuws. Op dit moment is dat de enige gedachte die me een beetje troost kan brengen.
In Kroatië maakte ik tijd voor mijn man, maar ook tijd om de omgeving te ontdekken:
De kust is adembenemend, met de baaitjes die tussen rotspartijen verscholen liggen. Het heeft iets idyllisch. We wandelen in 32 graden, een beproeving voor het lichaam dat niet gewend is om in deze temperaturen te functioneren. Porec is prachtig en we chillen op een terras met uitzicht op de Adriatische Zee. Wat mis ik? Wat vervult me met vreugde? Hoe vind ik die balans tussen hoogtes en laagtes? Even stilstaan bij mezelf… Even helemaal weg…
We genieten, niets moet, we hebben geen uitgestippeld programma maar zijn ook niet het soort mensen dat 5 dagen naast een zwembad ligt te bakken in de zon. Op 7 juli plannen we toch een uitstap naar het binnenland. Toeristen uit verschillende hotels nemen deel. We spreken Frans of Engels en komen zo in contact met vriendelijke mensen. Twee dames stelen de aandacht. Ze komen van de UK en springen zowaar een gat in de lucht als ze horen dat Boris Johnson zijn ontslag indient. Dit is het moment waarop we beginnen te praten en uiteindelijk komt uit dat de ene dame een adoptiemoeder is. Ik ben perplex. Elke ontmoeting gebeurt met een reden, en dit is er eentje die ik niet had zien aankomen. Misschien ben ik dan toch niet helemaal weggeweest…
Vandaag heb ik ervoor gekozen om mijn “ooievader” Etienne aan het woord te laten. Etienne heeft me in 1981 vanuit Kolkata naar België gebracht.
Ik denk dat het interessant is om zijn ervaring ook met u te delen. Iedereen is vrij om zijn gevoelens te uiten, en aangezien hij ondertussen een speciale plaats in mijn leven inneemt, wil ik hem de kans geven om zijn woorden via mijn blog de wereld in te sturen. Ik ontmoette Etienne in januari van dit jaar. Vandaag, 5 maanden later, ben ik blij dat ik bij hem durfde aanbellen…
Namaste,
Het begin van het jaar
Een dag als alle andere.
De telefoon gaat en het is Viviane die ernaartoe snelt zoals gewoonlijk.
Ik hoor niets, maar aan haar gezicht te zien, besef ik dat er iets ongewoons aan de hand is.
“Het is iemand die vraagt of je kinderen uit Calcutta hebt meegebracht in 1981” en ze geeft me de telefoon.
De dame aan de andere kant van de lijn legt uit dat haar naam Charmain is en dat zij de namen van de andere vier kinderen die met haar naar België kwamen, kent. Ze voegde eraan toe dat ze op zoek was naar haar biologische ouders en vroeg of we meer informatie hadden.
Zij legde uit dat zij niet langer de naam Charmain droeg en dat zij nu An Sheela heet, een combinatie van de naam die zij in België had gekregen en de naam die ze van haar biologische moeder kreeg.
Omdat dit een beetje ingewikkeld is, zal ze in de familie “Opa’s vriendin” worden!
In feite heeft ze zojuist niet één maar twee metgezellen gevonden, want Viviane was mee op die bewuste reis en ze kon haar oren niet geloven.
Hoewel ik contact heb gehouden met twee andere geadopteerden, is dit de eerste keer dat ik zo’n telefoontje kreeg waarop ik altijd had gehoopt.
We praatten een tijdje en spraken af haar zo snel mogelijk te ontmoeten.
Intussen vernam ik, als gedreven speurneus, dat zij heldhaftig zorgde voor haar vriendin Anne-Michèle Lahaye die aan een ongeneeslijke ziekte leed; hierdoor kon zij niet alleen koning Filip ontmoeten, maar kon ze hem ook uitleggen dat zij zich bezighoudt met het probleem van de illegale adopties.
Enkele dagen later kwam zij bij ons aan en leerden wij haar kennen; wat ons vanaf de eerste minuten opviel was haar permanente glimlach, haar dynamiek en haar vreugde om ons te ontmoeten.
Viviane legde aan de hele familie uit dat “de vriendin” STRALEND is!
Een paar dagen later, ruimde ik mijn foto’s op en vond de groep van vijf.
Ik stuurde ze naar haar en ze huilde, ook al was dat niet de bedoeling.
Ik stelde voor dat we zouden proberen mijn vriend Mon te ontmoeten, die ook drie Indiase kinderen heeft geadopteerd en die veel meer heeft gereisd dan wij voor de Vreugdezaaiers; hij zou haar waarschijnlijk veel meer informatie kunnen geven dan wij hebben.
Wij ontmoetten elkaar spoedig bij hem thuis, maar deze keer met Iris, de vriendin van An Sheela met wie zij naar India zou gaan.
Mon was inderdaad een onuitputtelijke bron van informatie en wist zoveel abnormale dingen dat hij heeft besloten de banden met de Vreugdezaaiers te verbreken, ook al was hij één van de meest actieve medewerkers.
Iris deelde mij discreet mee dat Anne-Michèle haar laatste dagen beleefde en dat dit An Sheela heel hard trof, ik niet wist wat ik moest doen, en nam wat afstand met het gevaar dat ik haar pijn zou vergroten.
Nog steeds op zoek naar informatie, probeerde ik een ontmoeting te organiseren met de verantwoordelijke van de Vreugdezaaiers, met wie ik altijd een zeer goede en vriendschappelijke relatie had gehad; haar weigering om mij te ontmoeten versterkte alleen maar mijn idee: “Eén ding is duidelijk, het is verdacht”.
Mon, van haar weigering op de hoogte gebracht, bevestigde mijn gevoel.
Tijdens An Sheela’s reis naar India keek ik elke dag uit naar een bericht op haar blog en besefte ik de ups en downs van zo’n onderneming.
Ik volgde op dezelfde manier de publicaties van haar vriendin Renate in Korea.
Hoe moeilijk is het toch allemaal voor beide betrokken partijen.
Intussen publiceerde ik foto’s op de website “Kinderen van Shishu Bhavan” en begon wat informatie te publiceren onder de titel: “Ik heb ook een droom”, de droom dat al deze geadopteerden toegang zouden kunnen krijgen tot alle informatie over hun afkomst en daar veranderde in een paar weken alles: een non die niets wilde prijsgeven om de biologische moeders te beschermen, spraken sommigen plots van een radicaal andere houding en het e-mailadres van de zuster bleek bekend te zijn en op aanvraag beschikbaar te zijn.
An Sheela informeerde ons over een nieuwe zitting in de Kamer van Volksvertegenwoordigers en nodigde me uit om aanwezig te zijn.
Ik was er ruim op tijd en vond mezelf te lang alleen op de toeschouwerstribune en dan opeens was het een invasie en realiseerde ik me pas langzaam dat ik niet alleen omringd was door Indiase vrouwen, maar ook door 3 Guatemalteekse dames, een Koreaanse en een heer uit Sri Lanka!
Naarmate de sessie vorderde, zag ik hen glimlachen, hun tranen van vreugde, omhelzingen en handdrukken.
Toen senator Michel De Maegd het woord nam, stond iedereen op om zijn vastberadenheid te tonen met het risico de zaal te worden uitgezet.
Ik was zo ontroerd dat An Sheela me op de schouder klopte terwijl ik haar eigenlijk zou moeten feliciteren.
Wat een ongewoon karakter!
Het wetsvoorstel dat illegale adopties erkent, werd aangenomen.
En ik werd bedankt dat ik er was terwijl ik degene was die een groot geschenk heb gekregen.
Ik zal deze dag en jouw vreugde nooit vergeten.
Ik dank God dat ik An Sheela heb ontmoet en ik hoop dat we samen nog een lange weg zullen kunnen afleggen.
Dikke zoenen,
Etienne
22 mei 2022
Met Anne-Michèle bij Zijne Majesteit Koning Philippe: zij heeft me altijd aangespoord om een stap verder te gaan…
Na een speciale dinsdag, heb ik nood om wat gedachten en gevoelens op papier te zetten. Hoe gaat het nu met mezelf?
Vandaag sta ik even stil. Gewoon, even ervoor zorgen dat niks moet. Vanmorgen ben ik opgestaan met tranen in mijn ogen en met een knoop in mijn maag. Ik heb de kinderen gewekt en heb hen één voor één aangesproken, geëmotioneerd en dankbaar. Waarom?
Als ik op het laatste jaar terugblik, was het een aartsmoeilijk jaar, met emoties die soms hoog opliepen. Ik voelde diep van binnen dat er iets gebroken was, iets dat ik al heel mijn leven meedraag. De ziekte van mijn vriendin daarbovenop, maakte dat ik uit mijn evenwicht geraakte. Maar ik vocht samen met haar als een leeuwin zodat ze zo lang mogelijk zou kunnen leven. We vonden troost bij elkaar en het was als het ware een verlichting om elkaar te steunen en te boosten, elk in onze moeilijke situatie.
Mijn adoptie, mijn verlangen om mijn familie te vinden en vooral mezelf ontaardde in een ware zoektocht waarvan ik dit jaar fase 1 mocht beleven in India.
Als ik er nu vanop een afstand naar kijk, had ik die periode nodig om stukken van mijn verhaal aan te vullen. Het verlies van Anne-Michèle hakte serieus in op mijn zelfvertrouwen, dat zelfvertrouwen dat al heel mijn leven op een laag pitje staat. Alle uren en tijd die ik besteedde aan mijn adoptieprojecten en aan de steun van Anne-Michèle slorpten massa’s energie op. En ook al had ik dat niet door, ik bleef doorgaan. En ik bleef torenhoge verwachtingen scheppen naar mijn omgeving toe, als het ware: Omgeving, pas je aan mij aan want ik ben het zat… Ik ben het beu om me aan te passen omdat ik al heel mijn leven een kameleon ben. Ik heb het gehad met iedereen tevredenstellen.
Maar vandaag kan ik terugkijken met begrip. Ik had het moeilijk maar mijn reis naar India heeft me grotendeels terug in evenwicht gebracht. En dat komt door het feit dat ik mijn mentaal functioneren heb kunnen combineren met mijn lichamelijke signalen. Die lichamelijke signalen leren begrijpen, dat ben ik pas beginnen doen sinds het laatste jaar. Het moment aan de Gandak-rivier en de ontmoeting met Lucky hebben me heel veel gebracht. Ik heb als het ware een stukje van Muzaffarpur kunnen integreren in mijn binnenste. En op de dag van vandaag kan ik echt wel zeggen dat dit voor mijn identiteit een openbaring is.
Ik heb mijn kinderen vanmorgen dan ook bedankt voor hun geduld en begrip. Welk effect hebben mijn gevoelens en onzekerheden op hen? Hoe moet het voor hen zijn om kind te zijn van een geadopteerde moeder die op zoek is naar zichzelf? Mijn emotionele toestand vanmorgen heeft me wel doen beseffen hoe belangrijk mijn kinderen zijn voor mij en hoezeer ik hen wil behoeden van het leed dat ik moet doorstaan.
Gisteren was ik aanwezig in het Federaal Parlement, in het gezelschap van een aantal adoptiebelangengroepen en mijn ‘ooievader’. Etienne heeft me in 1981 naar België gebracht en ook al is het voor ons beiden moeilijk om te slikken dat ik slachtoffer ben van een adoptie met serieuze hiaten, toch heeft het weerzien ons gisteren dichter bij elkaar gebracht. Daarom, Etienne, een dikke dank je wel voor je steun en luisterend oor. Je hebt me naar België gebracht, in onwetendheid over het feit dat mijn adoptiepapieren niet waarheidsgetrouw zijn, toch stond je er gisteren, even geëmotioneerd als alle aanwezige geadopteerden, om hen en mij te steunen tijdens de stemming van de resolutie tegen illegale adopties. Ook dit moment was er eentje dat ik me nooit hebben durven voorstellen, of voor mogelijk had gehouden.
Etienne (de dag na het voorstellen van de resolutie tegen illegale adopties in het de Kamer van Volksvertegenwoordigers):
Ik besef nog niet goed het immens geschenk dat ik gekregen heb met de uitnodiging om aanwezig te zijn op de zitting van de Kamer der Vertegenwoordigers. Ik ben bijzonder trots op jullie allen.
Het is gelukt.
De effecten hiervan zullen nog veel tijd eisen maar het is zo dat het moet beginnen.
Als vader van een geadopteerd meisje in 75, begeleider voor de Vreugdezaaiers gedurende enkele jaren en vertaler van de boek van Pater Delooz moet ik erkennen dat ik jullie als getuige nog heel veel informatie kan (en moet) bezorgen.
Tezamen met An Sheela zal ik zien hoe wij dat kunnen bereiken.
Nog bedankt!
De woorden van Etienne raken me diep. Het vertrouwen in elkaar groeit momenteel met de dag. Vandaag voel ik het ook voor de eerste keer effectief: ik ben in volle bloei.
In 2020 vertrok ik opnieuw met studenten naar het zuiden van India. Ik werd alweer enorm getriggerd door de verhalen van onrechtmatige behandeling ten opzichte van paria’s (onaanraakbaren). Hoe kon het toch dat het lijkt alsof mijn hart verscheurd werd bij het horen van dit onrecht? Was ik in het verleden zelf een paria, of in mijn vorig leven misschien? Heeft mijn lichaam het onrecht mee opgenomen en goed verstopt in mijn onderbewuste? Nandhini en Father Suresh hebben de grootste moeite gehad om me weer tot rede te brengen. Heel bizar, die onverklaarbare emotie.
De reis van dit jaar is van een andere aard. Dankzij mijn cursus van vorig jaar bij AFC – Nederland, heb ik leren luisteren naar mijn gevoelens, en ook geleerd hoe ik bepaalde heftige reacties kan benaderen en benoemen. Ik heb Iris zo goed mogelijk ingelicht van de signalen die mijn lichaam me geeft. Dankzij deze technieken, ben ik veel bewuster vertrokken naar India. Ik heb vanuit emotie gefunctioneerd, vanuit het hart. En Iris gaf me de juiste maat aan, zij zorgde voor de realistische visie en onze twee manieren van aanpak pasten harmonieus in elkaar. Mijn moment bij de brug uit mijn droom, dat was een heftig moment. Maar ook de ontmoeting met Lucky was zo intens, dat mijn lichaam het van me overnam. Het voordeel is wel, dat ik deze keer mijn emoties beter kon plaatsen. Ik kon alles veel beter begrijpen.
Ook het feit dat ik geen geboortedatum meer heb, dat mijn leeftijd niet klopt, dat mijn naam veranderd werd en de sporen naar mijn roots uitgewist werden door mij zoveel mogelijk te verplaatsen in mijn geboorteland, dat zindert nog steeds na. Op mijn zogezegd 41ste (ik weet mijn exacte leeftijd niet meer), vragen moeten stellen over wie ik ben, hoe oud ik nu zou zijn en waar ik die 1,5 à 2 jaar overal in India heb gezeten, dat hakt in op mijn identiteit. En het is allemaal gemakkelijk gezegd: laat het los, wees gelukkig met wat je hebt, kijk vooruit in plaats van achteruit… Ik nodig deze personen uit om in mijn schoenen te gaan staan, en zoveel moeite te moeten doen om datgene te weten te komen dat voor zovelen evident is. Deze keer wil ik de tijd nemen om de zaken wél te integreren en wél te begrijpen en benoemen, zodat ik mijn lichaam kan aanleren: het is OK, ik ben veilig bij mezelf. Want laat dat nu net het probleem zijn bij veel geadopteerden: veiligheid bij jezelf? Hoe zou je dat leren aanvaarden? Bij mij heeft nooit iemand daar een woord over gerept, tot vorig jaar bij AFC Nederland.
Toen ik terug thuiskwam zat ik met mijn hoofd nog in India en met mijn lichaam in België. Ik heb een dikke week tijd nodig gehad om effectief te landen. Landen heeft voor mij een dubbele betekenis: geboorteland en huidig land, maar het betekent ook balanceren tussen twee culturen. Land ik in de ene cultuur dan mis ik de andere, en omgekeerd. Die spreidstand, daarmee moeten internationaal geadopteerden leren leven, tot aan hun dood. En het is en blijft een lastige oefening. Deze keer wilde mijn innerlijk kind in India blijven maar mijn hersenen zeiden me: het is tijd om naar België terug te keren. Ik durf te opperen, dat ik met de tools die ik aanleerde, deze laatste week nog vrij goed heb kunnen overbruggen. India zinderde na: in mijn dromen, in mijn woorden, in mijn (soms harde) opmerkingen… En ook al heb ik mensen hiermee onbewust negatief of positief geraakt, toch heb ik het gevoel dat ik psychologisch rijker ben geworden. Ik voel me completer dankzij het bezoek aan het district Muzaffarpur. En ook al heb ik mijn moeder nog niet gevonden, dit puzzelstukje is van enorme waarde. Zelfs een goudmijn zou deze waarde niet kunnen dekken 😉.
Ik wil vooral de volgende mensen bedanken, vanuit het diepst van mijn hart voor hun onvoorwaardelijke steun en toeverlaat:
Mijn echtgenoot en kinderen, om me te laten vertrekken
Iris Neels, mijn reisgenoot en fantastische jeugdvriendin
Renate, mijn blog-maatje, voor al haar raad, ook in de late uurtjes
Mijn vrienden en volgers, voor hun enthousiasme en begrip
PS: Nu ik geen geboortedatum meer heb, en ik geen fan meer ben van 22 augustus waarop ik altijd hoopte dat mijn mama in India aan mij zou denken, ben ik op zoek naar een alternatief. Nu mijn verjaardag nog vieren voelt aan alsof ik mezelf iets voorlieg. Ik ben dus niet meer verbonden met deze datum. Welke tips hebben jullie of welke soort dag zou voor mij zinvol kunnen zijn? Plaats jullie ideeën zeker in de commentaren!
Meer dan een week na mijn reis vind ik de tijd én de moed om een vervolg te schrijven aan mijn blog. Ik heb het tijdens een week moeilijk gehad om mijn evenwicht te vinden. Hoe komt dat eigenlijk?
De twee weken intens in mijn geboorteland vertoeven, waar ik geconnecteerd heb met mijn roots, waren de twee beste die ik tot nu toe in India kon beleven. Beste in de zin van: dichter bij mezelf komen, en tijd maken om de cultuur én de omgeving écht op te snuiven en te integreren. Hoe kom ik daarbij? Wat heeft ervoor gezorgd dat deze reis nét dat anders was dan de reizen voordien?
Mijn eerste reis in 2003, met mijn adoptiemoeder, was een reis om kennis te maken met mijn geboorteland. Ik heb toen 2 weken op hotel gelogeerd, en overdag was ik op stap met de zusters om de stad en de omgeving ten zuiden van Patna te ontdekken. Het was een pure toeristische reis, niet meer dan dat. Ik had toen wel het onverklaarbare gevoel dat ik de plek van het kindertehuis herkende. Maar meer heb ik daar niet mee gedaan.
In 2004 maakte ik mijn tweede reis, in het kader van mijn werk. Toen heb ik met studenten een school van onaanraakbaren (kastenlozen) in het zuiden van India ondersteund. Daar heb ik vrienden voor het leven gemaakt. Nandhini en Father Suresh waren hechte personen voor mij, mijn vertrouwen in hen en hun vertrouwen in mij stond als een paal boven water en er zal heel wat moeten gebeuren om die band te breken. Ik ben immers heel voorzichtig als het op nieuwe contacten aankomt. Mijn hart is al eens gebroken geweest toen ik India heb moeten verlaten als peuter (omdat ik dit niet zelf heb gekozen, en weggerukt geweest ben van mijn basis, mijn roots), als mensen dan mijn vertrouwen winnen, dan is dat ook écht met overtuiging dat ik mij in dat contact ‘gooi’. Deze manier van functioneren heb ik jaren gehandhaafd.
Na 2004, heb ik gekozen om niet meer naar mijn geboorteland te reizen, omdat ik de zorg van mijn kinderen vooropstelde. Ik denk nog steeds dat dat een heel goede keuze was, want zij verdienen wél de basis die ik zo hard gemist heb.
In 2018 keerde ik voor het eerst terug naar India in het gezelschap van mijn echtgenoot. Het was vooral een toeristische reis, maar wel met een tussenstop in het kindertehuis Nirmala Sishu Bhavan te Kolkata (het kindertehuis van Moeder Teresa). Ik was toen zó zenuwachtig, onzeker én bang tegelijk, dat ik het gesprek heb laten leiden. Niemand minder dan Sister Marianne had het heft in handen, ze gaf toen geen vingerbreed toe op mijn vragen over mijn verleden. Ik moest en zou het verleden laten rusten, want het was Gods wil dat ik naar België kon, wat was ik toch een bofkont… Ik kon alleen ontfutselen dat mijn naam in het kindertehuis van Kolkata veranderd werd. Voor de rest was er geen ruimte om meer details over mijn verleden te weten te komen. Ik was toen heel gefrustreerd maar had de tools niet om vanuit mezelf door te spreken.
NL 
FR