An Sheela's blog

Ik stap uit, op de voet gevolgd door mijn chauffeur. Ik begroet het gezelschap ‘Namaste, happy chhath puja’. We krijgen elk een stoel aangewezen en installeren ons in een halve cirkel onder de litchi boom. Een meneer met een gigantische snor opent het gesprek. Hij is de guru van het dorp en begint de meeting met een gebed voor de zon. Ik ga mee op in de sfeer en voel de warmte. Eerst gloeien mijn tenen, en naarmate het gebed vordert, verspreidt de warmte zich over mijn hele lichaam. Ik voel het plots branden aan mijn linker bovenbeen, daar waar ik als kind in India een pok heb gekregen door één of andere vaccinatie. Ook aan mijn rechter onderarm wordt de warmte ondraaglijk, de plek waar ik vorig jaar een brandplek heb opgelopen toen ik mijn brood niet op de correcte manier uit de oven had gehaald. Wat gebeurt er hier? Een tweede man begint mantra’s op te dreunen en de derde slaat op een gong. Het lijkt alsof ik in trance ga, algauw krijg ik niets meer gezegd. Ik begin te zweven.

Mijn moeder en ik zijn onderweg. Ik zie een paardenkop op en neer bewegen en hoor het dof geluid van de hoeven die op het zand neerkomen. Ik lig in de armen van mijn moeder en kan net piepen over haar arm. Ik vang een glimp op van water en in de verte zie ik de schoorsteenpijp in het landschap, zo eentje van een baksteenfabriek. Ik wieg mee met het ritme van de kar. Mijn moeder fluistert in mijn oor dat ze van me houdt. Ik kruip dicht tegen haar aan. En voordat ik het weet vallen mijn ogen dicht.  In mijn droom zie ik mijn vader, al dansend in de laadbak van een vrachtwagen, hevig roepend op het ritme van de chhath puja muziek. Plots kantelt het voertuig. De muziek stopt abrupt en mijn ogen zoeken angstig naar mijn vader. Er komt geen beweging. Het beeld vervaagt en ik word wakker. Ik huil en mijn moeder sust me. Haar stem heeft een kalmerende werking op mijn ganse systeem. Mijn blik gaat naar het meisje naast haar. Ze lijkt op me.

Anty, Anty! Waarom huil je zo? Ik probeer haar zo dicht mogelijk tegen me aan te drukken en fluister haar toe dat ik van haar houd en dat ze veilig is bij mij. Gelukkig stopt ze snel en valt ze in slaap. Laksmi, zit naast me en speelt met een houten stokje. Ik houd haar nauwlettend in het oog. Een blanke man komt plots voorbij, op een fiets. Hij wiebelt en passeert rakelings langs het paard. Ik schrik en ben opgelucht als ik zie dat hij verder fietst. Een blanke man? Wat doet die hier? Enkele kilometers verderop stoppen we, ik verlaat de kar en ga met de kindjes even de bosjes in. Als ik terugkom, staat de blanke man naar me te kijken. Ik voel me ongemakkelijk. In het gebrekkig Hindi spreekt hij me aan: “Ben je alleen op stap, met 2 kinderen?”. Ik draai me om, en zonder hem een blik te gunnen stap ik kordaat terug naar de kar. Ik voel dat er iemand aan mijn arm trekt. Hij vervolgt: “Ik kan je helpen, ik kan je beschermen.” Ik barst in tranen uit. Het is me allemaal te veel. Ik leg hem uit dat ik op de vlucht ben. Ik wil mijn kindjes redden.

Die mooie dame, met een groene saree en geel geborduurd trekt mijn aandacht. Ze zit op een kar, getrokken door een paard. Terwijl ik haar aankijk, kom ik even te dicht tegen het paard. Ik trek met een ruk aan mijn stuur en kan het dier maar net ontwijken. Ik fiets verder, en 2 km verder besluit ik te stoppen om iets te drinken. Ik installeer me aan een theestalletje en geniet van deze heerlijke drank. Ik zie het paard met de kar aankomen en de reizigers stappen behoedzaam uit. De dame met de groene saree draagt een baby in de ene arm en een meisje aan de hand van de andere arm. Ze verdwijnt uit het zicht. Ik drink mijn thee op en ga nieuwsgierig kijken. Waar is ze naartoe? Plots verschijnt ze weer. Wat is ze mooi… Zou ik haar aanspreken? Ik waag het erop…

Om persoonlijke redenen schreef ik deze keer een verhaal, gebaseerd op waar gebeurde feiten en fictie.

Anty opent één oog, en dan het andere. Muziek dringt haar oren binnen. Ze wrijft in haar beide ogen en schudt met haar hoofd. Ze rekt zich uit. Eigenlijk heeft ze niet veel zin om op te staan tot het haar doordringt dat ze een afspraak heeft. Ze hijst zich uit bed, verfrist zich, en kleedt zich aan.

Beneden geniet Anty van een lekker ontbijt: idli met een groentensaus. Er is geen vlees momenteel door het festival dat dit voedingsmiddel bant voor enkele dagen. Ze nipt van een chai masala, de typische Indische thee. Anty poetst nadien grondig haar tanden, en met een frisse muntsmaak in haar mond begeeft ze zich naar haar gehuurde auto. Anty installeert zich comfortabel in de auto, tegelijkertijd heeft ze zin om weg te duiken en zich één te maken met de mini-beestjes die zich aan haar voeten in stoet van het ene tapijt naar het andere bewegen. Plots rinkelt haar telefoon. De persoon aan de andere kant van de lijn spoort haar aan om vaart te maken, want de meeting wordt geen tweede keer georganiseerd. Een vieze smaak maakt zich meester van haar mond, van de muntsmaak is niet meer te vinden. Ze slikt en hoopt op die manier een meer neutrale smaak te verkrijgen. Het lukt haar amper. Ze focust dan maar op iets anders: de omgeving. Ze tuurt uit het raam en ziet het landschap aan haar voorbijflitsen. De groene alluviale vlakte van de heilige rivier doet haar wegdromen. Wegdromen naar haar verleden.

Heerlijk vertoevend in de zachte armen van mijn moeder wordt mijn gezicht door haar geliefkoosd. Ik voel me geborgen dicht bij haar borst. Hevig spartelend probeer ik mijn mond naar haar borst te bewegen, als ik haar tepel vind, zuig ik met grote halen haar moedermelk binnen. Ik voel me voldaan, en val in slaap in haar schoot. Vredig slaap ik en merk ik niet dat ze me op een rieten matje op de grond legt.

Wat moet ik in hemelsnaam beginnen? De kloppende hoofdpijn maakt me gek. Ik ga naar het toilet en vervang de doeken die het bloeden moeten opvangen. De pijn in mijn onderstreek is niet te harden. De gevolgen van de bevalling zijn nog te voelen. Mijn dochtertje is gisteren ter wereld gekomen. Waarom een dochter? Tijdens heel mijn zwangerschap heb ik stress ervaren omdat ik zo hard om een zoon gebeden heb. Toch ben ik met mijn prinsesje verbonden, ze is zo mooi, zo volmaakt. Ze is mijn wondertje, mijn alles. Hoewel de vader niet blij was met deze zwangerschap, heb ik me hevig verzet om haar te kunnen houden. Ik leef ondergedoken bij een vriendin, enkele dorpen verderop. Zij beschermt mij en mijn lieve Anty. Ik ga terug naar de hut en nestel me naast Anty op het matje. Veel tijd om te rusten is er niet. Ik bind haar met het uiterste stuk van mijn sari vast op mijn rug en ga gebukt onder de pijn naar de waterput. Het zweet loopt over mijn gezicht, van de inspanning wankel ik maar kan ik me nog net rechthouden.

Verschillende dagen gaan voorbij, en ik probeer me te focussen op de zorgen voor mijn Anty. Ze groeit traag maar haar donkere ogen stralen. Op een dag merk ik dat ze probeert te lachen. Ik kraai met haar van plezier. Mijn verbinding met haar is hecht, en wordt hechter met de dag. Wat als ik met haar zou vluchten?

Met een ruk wordt Anty naar het heden gekatapulteerd. Ze wordt in haar stoel gesmakt na een bruuske rembeweging van de chauffeur. Haar hart maakt een salto en bonst nog na van de schrik. Angstig kijkt ze door de voorruit en ziet dat een motorrijder op de grond ligt. Er wordt veel geroepen en getierd in een taal die ze niet kent. De omstaanders tillen de motorrijder recht, en na wat schoudergeklop stapt hij weer op zijn tweewieler en vertrekt. De chauffeur rijdt verder tot er een groot wit gebouw opdoemt, omgeven door palm- en litchibomen. Enkele mannen naast een grote zwarte jeep staan ons op te wachten.

Wordt vervolgd.

Dag 5: woensdag 26 oktober 2022

Vanmorgen zijn we bij zonsopgang opgestaan. De voorbije dagen hebben we veel gedaan maar weinig bewogen. Taxi Sunil stond altijd klaar. Om 4u zitten we beneden te wachten op onze goede vriend en kameraad van Phineas, Falak. We vertrekken een uur later dan voorzien, het wordt een gewoonte. Toch hebben we er op dit vroege uur meer last van dan anders.

We wandelen door de wijk langs de krakkemikkige hutjes. Ook moeten we goed kijken waar we onze voeten zetten, we bewegen tussen het vuilnis, de honden en de koeien. Toch valt de stank nog mee. Ofwel zijn onze neuzen niet zo gevoelig in dit land. Bij mij zal dat zeker meespelen. De tempels worden stilaan geopend en muziek schalt door de luidsprekers. In deze ambiance wandelen we naar het eco-park. Onderweg houden we ons zoveel mogelijk aan de kant van de straat, want voetpaden, tja, die zijn er maar zelden, en als ze er al zijn, dan zijn er hutjes, stalletjes of auto’s die de volledige ruimte innemen. Wat me deze keer opvalt is, dat mijn angst van voordien, serieus gezakt is. Ik kan me beter tussen het verkeer laveren (enkel bij het oversteken weliswaar). In het eco-park kunnen we even tot rust komen. We spelen een partijtje badminton totdat de bewakers ons van het grasveld jagen omdat we zonder schoenen moeten spelen. Daar voel ik niets voor, en Phineas al evenmin.

We wandelen terug en bereiken de 5km, een afstand die ik in India zelden te voet heb afgelegd. We zijn fier op deze prestatie te meer omdat het qua sportinfrastructuur in Patna triestig gesteld is. Wie wil bewegen moet op een fiets springen, en laat dat nu de manier zijn waarop je in deze overvolle stad een ongeluk snel in de wacht kan slepen. De meeste mensen die willen bewegen doen dat dus ’s morgens bij zonsopgang. Een ervaring op zich om tussen de wandelende Indiërs de ontluikende zonnestralen te absorberen en te profiteren van draaglijke temperaturen. Als we terug zijn, ontbijten we en ploffen we in ons bed. We slapen bij tot de middag. In de namiddag vertrekken we met een volle maag naar het shoppingcenter waar ik tijdens de vorige reis zo ziek was als een hond en de toiletpot amper heb verlaten. Nu kan ik wel genieten van het kuieren tussen de winkels en de mooie sfeerverlichting in het teken van diwali. Phineas en Falak duiken het lunapark in, en we zien hen gedurende een uur niet meer terug. Ondertussen ga ik met Sunil thee drinken. We knopen een constructief gesprek aan over mijn zoektocht. Ik ben blij want ik heb het gevoel dat ik hem kan bereiken deze keer. We spreken af dat we via zijn vrienden gaan proberen om de media te bereiken. Ook mijn Brahmaanse kennis steunt me en op het einde van de dag beloven beide vrienden dat ik de volgende dag met een journalist zou kunnen praten.

Dag 6: Donderdag 27 oktober 2022

Vanmorgen ga ik met Sunil op stap. De jongens gaan naar de zoo. Ik maak kennis met verschillende vrienden van Sunil. Stuk voor stuk lieve mensen maar twijfelachtig of hun hulp moet gepusht worden of niet. Na de 2 bezoeken keren we terug naar onze verblijfplaats. Er komt een journalist langs, maar die is zo snel weer verdwenen als hij verschenen is. Ik heb hem amper iets kunnen zeggen. Hij gaat aan zijn baas vragen of mijn zoektocht de moeite waard is om te publiceren. Het is immers geen komkommertijd want de festivals volgen elkaar op. Vandaag is het de dag van de pen, geen enkele journalist werkt vandaag want hij mag geen pen vastnemen. Anders gezegd: ze hebben een dag vakantie. Tot die vaststelling kom ik na het blitzbezoek van de journalist vanmorgen.

Op de middag gaan we langs een administratieve dienst: de SDO, de Subdivisional Officer. Deze man ontvangt ons hartelijk en hij is direct mee met mijn verhaal. Hij vindt dat de bloedband niet onderschat mag worden, en gelijk heeft hij! Sinds ik voet aan de grond gezet heb in India, heb ik geen last van zware benen, en al evenmin van pijn in de onderrug. Ik weet niet welke dokter hier een serieuze verklaring kan geven. Toch is hij heel duidelijk: hij zal proberen om de lijst met 5 Anila’s te checken, maar het wordt een moeilijke klus vermits er geen vingerprints beschikbaar van deze mensen. Bovendien was het in India in de jaren 80 niet de gewoonte om zich in te schrijven in een register. Kortom, het wordt zoeken naar een speld in een hooiberg. Ik laat me niet van de wijs brengen, en geef hem mijn flyers.

Ik push en zeg hem dat als we niks proberen, er zeker niets bereikt zal worden. Hij geeft ons nog een tip mee: ga informeren bij de Social Welfare Office en contacteer de Assistant Direction Child Protection Unit. Een mondvol om te zeggen dat er misschien toch nog oude lijsten bijgehouden werden, ook al is de kans klein. Met Sunil neem ik afscheid van deze deze vriendelijke meneer. Het wordt me even teveel en bij het verlaten van het gebouw laat ik mijn tranen de vrije loop. Waarom moet dit allemaal zo moeilijk zijn? Waarom kon India zijn administratie niet beter beheren? Waarom moet ik hier zoveel energie in steken. Ik heb de indruk dat ik amper vooruitgang heb geboekt. Ik verman me en we zetten vaart (op z’n Indisch) naar het volgende adres: het Patna Collectorate. De persoon in kwestie is afwezig. Vastberaden zeg ik tegen Sunil dat we de volgende dag terug zullen gaan. Om de dag af te sluiten gaan we nog langs een derde vriend. Daar proberen we te achterhalen of er een mogelijkheid is om op de staatstelevisie te geraken. Wil je hierover meer weten? Lees dan zeer mijn volgende blog!

PS: De namen in deze blog zijn fictief.

Dinsdag 25 oktober 2022 – dag 4

Het was heel bijzonder om Diwali in India te kunnen vieren. Nooit had ik gedacht dat de verbinding met mijn land van herkomst zo hecht zou kunnen zijn. De olielampjes brengen sfeer in de huizen. We kregen de kans om Diwali te vieren met een Brahmaanse familie, zij behoren tot de hoogste kaste in de Indische gemeenschap. Ik geniet nog na van de puja (ritueel) die ik heb mogen aanschouwen. Ook vandaag is Diwali nog deels aanwezig, op de achtergrond blijven de vuurwerkpijlen knallen, waarschijnlijk voor de hele week en vooral ’s avonds. Phineas vraagt zich terecht af hoe het zit met de veiligheidsregels en komt tot de ontdekking dat die er niet zijn. We bijven dus op een veilige afstand maar genieten wel van het uitzicht op het balkon. Indische muziek en gezang maken de speciale sfeer compleet.

Vanmorgen zouden we om 8u vertrekken naar Patna City. Ons vertrek liep zoals gewoonlijk vertraging op, en dat kwam niet door ons. Gelukkig waren we toch nog in de voorziene tijdspanne op onze bestemming. We werden ontvangen door de hoofdzuster van het kindertehuis. We startten gezamenlijk de rondleiding. Het weerzien met Manju, een blinde dame die ik hier in 2003 al ontmoette, was emotioneel. Ze zong haar mooie welkomstlied, ik krijg telkens kippenvel en dat is nu niet anders. Ze is zo blij om me te horen en ik geef haar een dikke knuffel. Ik laat haar kennismaken met Phineas en om haar een idee te geven van zijn grootte laat ik haar voelen tot waar zijn weelderige haardos rijkt. Ze glimlacht breed, het is een vertederend moment. Manju’s blinde vriendin Kiran is even enthousiast. Soms heb je geen woorden nodig, de gevoelens spreken voor zich. We begroeten alle dames van de groep. Stuk voor stuk hebben ze een fysiek probleem. Hard om te zien, maar wel hartverwarmend om te voelen hoe deze patiënten ons benaderen met een onmetelijke dosis menselijkheid. Ondertussen verdwijnt de hoofdzuster zonder dat ik er erg in heb.

We begeven ons naar het andere deel van het gebouw, en Phineas maakt kennis met de kinderen. Deze gehandicapte kindjes krijgen de nodige zorgen, zoals fysiotherapie en worden gemotiveerd om bepaalde bewegingen te onderhouden. Een hyperkinetisch meisje mag niet wijken van de zijde van een zuster omdat ze anders wegloopt. We nemen de trap naar de eerste verdieping. Als ik de gang bereik, vang ik een glimp op van Lucky. Ze herkent me eerst niet, maar als ze dichterbij komt gaat alles plots vliegensvlug. Voordat ik het besef vallen we elkaar huilend in de armen. Ook hier zijn geen woorden nodig. Zes maanden geleden deelden we dezelfde diepe emoties, en vandaag kan ik alleen maar bevestigen dat de tijd de zaken niet verzacht. Mijn kindsdeel laat zich deze aandacht welgevallen en ook Lucky geniet van ons weerzien. Phineas bekijkt het tafereel vanop een afstand en vindt het eveneens een bijzonder moment. In de eetruimte groeten we ook alle andere volwassen patiënten, stuk voor stuk dames met een mentaal probleem. Ik stel Phineas voor. Ik stel hem voor aan Lucky. Ze omhelst hem en hij voelt zich geborgen en veilig. Vervolgens nestelt Lucky zich naast mij en met onze handen verstrengeld genieten we van zang en dans, gebracht door de vriendinnen van Lucky. Ik vraag haar discreet of ze iets van mijn moeder herinnert maar het antwoord is negatief. Ik probeer mijn verdriet weg te drukken en focus me op de aanwezigheid van Lucky, zij die mij als kind heeft gevoed in het kindertehuis en toen met me heeft gespeeld. Het blijft een connectie die ik voor de rest van mijn leven in mijn hart zal dragen ook al kan ze dat lege stukje in mijn hart niet opvullen.

Tijdens het middagmaal bedien ik mee de patiënten en ik zie hoe Lucky zich ontfermt over de patiënten die niet zelfstandig kunnen eten. Het zorgende in haar is er nog steeds. Dat wat ze als 13-jarige deed voor mij doet ze nu voor haar volwassen mede-groepsgenoten. Die vaststelling stemt me deels gerust. Ook al heb je mentale problemen, gevoelsmatig blijf je geconnecteerd met de mensen die van tel zijn. Ik houd dat vast en trek dit onbewust door naar mijn Indische familie: ook mijn moeder hier zal met mij geconnecteerd zijn, of ik haar zal vinden of niet.

Na het middagmaal vertrekken we, want Harry, mijn vriend en chauffeur wil naar de volgende stopplaats. In 7 haasten nemen we afscheid van de hoofdzuster, ik heb zelfs de tijd niet meer om mijn vragen te stellen. Ik neem me voor haar nog terug te bellen.

We bezoeken de Gurudwara Sikh-tempel. Op de terugweg laat Phineas vallen dat India toch niet alleen maar positief is. Bij de nabespreking geeft hij aan dat hij hier niet zou kunnen wonen. Ik zeg heel eerlijk dat ik geen moeite mee zou hebben om me in India te settlen, maar dat ik dat uiteraard niet zal doen omdat mijn gezin mijn prioriteit is en ik mijn job en vrienden in België heb. Ik stel hem gerust dat ik uiteraard zijn gevoel ook begrijp, omdat hij hier niet geboren is.

Ik doe nog een paar telefoontjes om mijn zoektocht toch nog onder de aandacht te houden. Het ritme is anders dan de vorige reis, en dat is omdat ik voel dat ik mijn zoon ook alle aandacht wil schenken die hij verdient.

Wordt vervolgd…

Het is maandag 24 oktober, één van de belangrijkste dagen van het jaar voor de Hindoe-gemeenschap hier in India. We worden ondergedompeld in een sfeer van lichtjes, en veel Indische muziek. Het belooft een magische dag te worden.

Om de zaken een beetje in volgorde te vertellen, begin ik hier met een samenvatting van onze eerste dagen van de reis.

Dag 1: zaterdag 22 oktober 2022
De eerste vlucht verloopt vlot. We wachten nadien in Londen Heathrow op onze connectie naar India. Tegenover mijn laatste reis in april verloopt alles naar wens en we bereiken op tijd de luchthaven in New Delhi. In de hoofdstad zijn we verplicht om de nacht in de luchthaven door te brengen. Het was de moeite niet om een hotel te boeken om maar enkele uren in een zacht bed te slapen. We komen tot de vaststelling dat zelfs in een haast lege terminal alle bedden bezet zijn. We lummelen ons de nacht door door doelloos op onze smartphones te tokkelen. Tijdens de nacht wordt het nummer van de gate tweemaal aangepast. We sjokken dus telkens met onze handbagage naar de aangegeven plek.

Dag 2: zondag 23 oktober 2022
Na een lange nacht zijn we opgelucht dat we ons in het vliegtuig kunnen ploffen. We slapen tijdens de reis. Als het eten wordt geserveerd, moet de stewardess ons wekken.

Als het vliegtuig de daling inzet, stromen mijn tranen automatisch over mijn wangen. De hand van Phineas streelt mijn arm, en ik voel dat hij, weliswaar onbewust, mijn innerlijk kind tot bedaren brengt. Het mag er zijn, ook van hem. Een grote opluchting voor mij…

Als we voet aan de grond zetten, voel ik me thuis. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje als ik merk met welke flexibiliteit mijn zoon zich hier aanpast. De gevreesde cultuurshock valt veel beter mee dan gedacht. Hij vat zijn eerste contact met India als volgt samen: rustgevend en fascinerend. Het woord ‘rustgevend’ verbaast me en hij licht me toe dat het thuis voelen in India hem tot rust brengt. Hij vult aan dat de armoede hem raakt maar hij de bijhorende gevoelens loslaat. Waarom doet hij dat? Omdat hij het inzicht heeft dat hij als persoon geen directe oplossing voor dit probleem kan aanbieden. Op deze manier blijft de situatie draaglijk voor hem. De kerst op de taart voor mij als mama volgt wanneer hij aangeeft dat hij een kurta wil dragen. Ik regel direct een bezoek naar het hipste shoppingcenter van de stad, amper sinds een week geopend. Mijn zoon kiest 2 prachtige tenues uit, hij straalt als een Indische prins. Mijn droom om samen met hem deze stappen te ondernemen wordt werkelijkheid. Voor mij is het belangrijk dat hij zelf kiest wat hij belangrijk vindt. De beslissingen die hij neemt om zich hieraan te passen, stralen een bepaalde kracht uit. Ik ben trots om mama te mogen zijn van deze lieve gast.

We praten ’s avonds nog na over de dag, de indrukken, de gevoelens. Wat is er leuk? Wat was er moeilijk? Wat is er boeiend? Vragen die elke dag zullen terugkomen. Het verrijkt ons beiden. Ik ben benieuwd wat de rest van het verblijf ons nog zal brengen.

Dag 3: maandag 24 oktober 2022
Vandaag nemen we alleszins samen de tijd om diwali* te vieren op de échte Indische manier. Phi-You en Shee-Me, Phineas en Sheela, zoon en mama. Onze ervaringen hebben nu al een verbindend effect. Benieuwd wat de rest van de week zal geven… We worden vanaf ’s morgens de dag ingeknald met vuurpijlen, bommetjes en Indische muziek. De ganse dag baden we in deze sfeer.

*Diwali: het feest van het licht, een Hindoe-festival dat de terugkeer van de God Rama viert, die na 14 jaar ballingschap in het bos, terug naar huis keert. De huizen worden verlicht met olielampjes. De sfeer is magisch.

Sheela (met haar 16-jarige zoon Phineas)

Op zaterdag 22 oktober 2022 zal ik het vliegtuig nemen met mijn zoon. Samen reizen we naar het zonovergoten India.

Een uitdaging is het zeker! Maar we gaan die met volle moed aan. Onze reis zal een mix worden van ontdekken, cultuur snuiven, en zoeken naar mijn Indische familie. Het wordt zeker een boeiende ervaring!

Mijn filmpje over mijn zoektocht kan je hier vinden: https://www.youtube.com/watch?v=SnHb6zbrrrY

Dit filmpje mag zeker gedeeld worden! Alle wegen die naar Muzaffarpur leiden zijn goed.

Hoe voel ik me momenteel? Ik vind het allemaal spannend, ik ben blij, opgetogen en gestrest tegelijk. Ik moet nog puzzelen om alle cadeautjes in mijn bagage te proppen, mijn eigen kleding zal ik tot een minimum beperken. Ik weet even niet waar ik eerst moet beginnen. Maar alles zal wel in zijn plooi komen. Ik zal opgelucht zijn als ik zaterdag op het vliegtuig stap en België even achter me kan laten.

Hoe voelt mijn zoon zich? Dat kan ik moeilijk voor hem invullen, ook al denk ik dat een cultuurshock onvermijdelijk zal zijn. Ik zal er zijn als mama, om hem op te vangen, en hem te steunen. Deze reis zal ons dichter bij elkaar brengen. Iets waar ik al jaren van droom.

Dream big, never give up! Let’s do this!

I keep you posted!

An Sheela

Vandaag was het mijn administratieve verjaardag die ik niet meer wens te vieren, hierover vind je hieronder een gedicht:

Wat als je geboortedatum niet strookt met de realiteit?

En men tijdens je babytijd goochelde met je gegevens?

Wat als je leeftijd niet klopt met de werkelijkheid?

Wat is waar?

Wat is fout?

Wat voelt juist aan?

Wat laat me koud?

Wat als ik een nieuwe datum prik?

Zo eentje om mijn bestaan te vieren.

Wat als ik een nieuwe leeftijd prik?

En een cijfer om mijn voldoeningsmeter te plezieren.

Tweeëntwintig augustus is de datum gegeven door (kindertehuis) Sishu Bhavan.

Het is geen kwestie van goed of fout, maar dit maakt deel uit van een groter plan.

Details uit mijn verleden die ik wil integreren in het heden.

Zo kan ik “Charmain” vergeten.

En leven naar mijn nieuwe ‘identiteit’.

Ik voel me vollediger, en mijn leven maakt eindelijk plaats voor kwaliteit.

Mijn hart klopt naar waarheid.

Ik vier mijn bestaan!

Van zodra ik mijn nieuwe bestaansdag heb gekozen,

Worden jullie ingelicht!

Dan versier ik mijn pagina met felgekleurde rozen.

Carpe diem!

Na een half jaar van drukke (emotionele) dagen, ben ik met mijn echtgenoot een weekje naar Kroatië getrokken.

Vlak voor ons vertrek stond er nog een heus tuinfeest bij vrienden op het programma. En ook al dacht ik, nu kan ik even mijn verstand op nul zetten: toch loert het thema adoptie altijd om de hoek. Zelfs op het tuinfeest kwam het thema aan bod toen ik een adoptievader ontmoette met zijn Chinese dochter. En ja, ik zit in een fase dat ik adoptie niet helemaal kan wegdenken. Elke dag sta ik ermee op en ga ik ermee slapen. Dus zal ik het misschien ook aantrekken, wie weet. Een vriendin stelde het zo: “An Sheela, jij ademt adoptie.”

De laatste weken van het schooljaar waren intens. Ik werkte mee aan het overleg op Vlaams niveau om de toekomst van adoptie mee richting te geven. De vergaderingen en overlegmomenten waren intensief en vergden wel wat voorbereiding. Mensen die mijn blog lezen, en nog iets willen meegeven voor de toekomst over (na)zorg voor afstandsouders, geadopteerden en adoptieouders mogen me altijd een berichtje sturen.

Verder wil ik hier nog even stilstaan over hoe ik na 6 maanden tegenover mijn adoptie aankijk. Sinds mijn laatste reis naar India, heb ik mijn hart vaak voelen bonzen in mijn keel, of brak het zweet mij uit, op momenten dat ik werd getriggerd als bijvoorbeeld ik naar een Indische film keek. Maar de wil en de kracht om iets positiefs te vinden in een film over prostitutiehandel in India, doen me inzien dat ik best wel weer wat stappen heb ‘overwonnen’ in de zoektocht naar mezelf. Waar ik vroegen tranen met tuiten zou gehuild hebben, en niet weten waar die vandaan kwamen, kan ik nu beter mijn vinger leggen op de dieperliggende redenen van deze lichamelijke reactie. Mijn connectie met mijn geboorteland zit ingebakken in mijn genen. Vroeger zei een zekere pater Delooz (oprichter van het adoptiebureau De Vreugdezaaiers): “Kinderen zijn zoals ze gebakken zijn”. Los van het feit dat deze uitspraak respect uitstraalt of niet, denk ik dat elk levend wezen wel degelijk op bepaalde manieren reageert, en daarin hebben genen en impact van de omgeving effect. Hoewel de invloed van de genen in mijn ogen primeert.

Mijn hart maakte ook sprongetjes telkens ik met vrienden of kennissen een Indisch restaurant binnenstapte. Elke nieuwe ontmoeting ging ik aan met nieuwsgierigheid. En verdriet dat ik vorig jaar niet overzag, begon te verminderen. Ik ben heel diep gegaan, zeker na het overlijden van mijn bestie Anne-Michèle. Maar ik kreeg de kans om dit verdriet de bekijken tijdens een opstellingensessie. Sommige mensen bekijken deze sessies met lede ogen, maar ik heb de impact van deze sessie toegelaten, en tot op de dag van vandaag ben ik daar nog altijd heel enthousiast over. Het heeft me meer gebracht dan ooit. Mijn psychologisch evenwicht vond ik niet alleen terug dankzij die sessies, maar ook dankzij massagesessies, wandeltochten en een geadopteerde therapeute. Enkel bij haar voelde ik me volstrekt veilig en kon ik mijn ziel openleggen omdat ik wist dat zij meer dan wie ook, begrijpt wat geadopteerd zijn betekent.

In juni bracht ik ook een bezoek aan het Federaal Parlement, waar de volksvertegenwoordigers unaniem gestemd hebben tegen illegale adopties heeft me tot in mijn ziel geraakt. De uren en zelfs dagen die ik besteedde aan de voorbereiding van deze belangrijke resolutie, mondden uit in een hoogdag. Het feit dat Etienne (ooievader) en zijn vrouw Viviane er waren, gaf me een beetje rust. Maar ik miste mijn bestie Anne-Michèle enorm hard. Toch blijf ik dankbaar voor wat ze me bracht en me nog steeds geeft, ook nu ze er niet meer is. Tranen stroomden over mijn wangen toen de uitslag van de stemming op het bord verscheen. Mijn darmen krompen ineen. Een mix van verdriet, erkenning en blijdschap overspoelden me. De dagen erna, moest ik letterlijk bekomen van de emoties. Maar verschillende mensen stonden klaar om me op te vangen. Ik was niet alleen.

De weken erop heb ik mijn schooljaar afgerond, en keek ik reikhalzend uit naar vakantie. Ik telde de dagen af naar mijn reis naar Kroatië. De eerste keer in 3 jaar ging ik alleen met mijn man op verlof. In het vliegtuig keek ik uit het raampje, en zei ik stilletjes bij mezelf: Hallo Anne-Michèle, nu ben ik even dichter bij jou, zwevend in de lucht. Ik moest terugdenken aan het boekje dat Saartje me aanraadde: Het sprookje van de dood. Dat boek heeft me ergens rust gebracht. Want de dood is geen eindpunt, het is het begin van iets nieuws. Op dit moment is dat de enige gedachte die me een beetje troost kan brengen.

In Kroatië maakte ik tijd voor mijn man, maar ook tijd om de omgeving te ontdekken:

De kust is adembenemend, met de baaitjes die tussen rotspartijen verscholen liggen. Het heeft iets idyllisch. We wandelen in 32 graden, een beproeving voor het lichaam dat niet gewend is om in deze temperaturen te functioneren. Porec is prachtig en we chillen op een terras met uitzicht op de Adriatische Zee. Wat mis ik? Wat vervult me met vreugde? Hoe vind ik die balans tussen hoogtes en laagtes? Even stilstaan bij mezelf… Even helemaal weg…

We genieten, niets moet, we hebben geen uitgestippeld programma maar zijn ook niet het soort mensen dat 5 dagen naast een zwembad ligt te bakken in de zon. Op 7 juli plannen we toch een uitstap naar het binnenland. Toeristen uit verschillende hotels nemen deel. We spreken Frans of Engels en komen zo in contact met vriendelijke mensen. Twee dames stelen de aandacht. Ze komen van de UK en springen zowaar een gat in de lucht als ze horen dat Boris Johnson zijn ontslag indient. Dit is het moment waarop we beginnen te praten en uiteindelijk komt uit dat de ene dame een adoptiemoeder is. Ik ben perplex. Elke ontmoeting gebeurt met een reden, en dit is er eentje die ik niet had zien aankomen. Misschien ben ik dan toch niet helemaal weggeweest…