De huidige setting om deze blog te schrijven: in de aankomsthal van de luchthaven van Mumbai, met uitzicht op de bomen, de Chai Point en het Streetfood-kraam. We wachten op onze aansluiting naar Duitsland.

Een ideaal moment om het vervolg van mijn blog neer te pennen. We zijn deze morgen veilig geland vanuit Patna. Ik heb op het vliegtuig mijn dagboek aangevuld, en heb net al mijn contacten van India nog eens opgelijst en een overzicht gemaakt van de belangrijkste gebeurtenissen per dag.

Wat ik nog niet met jullie gedeeld heb, doe ik hier uit de doeken. Vorige dinsdag waren we voor de tweede dag op een rij in Muzaffarpur. Daar hebben we de SDO kunnen spreken, de Sub Divisional Officer. Deze persoon heeft een belangrijke administratieve functie en kan in het kader van verkiezingen de lijsten raadplegen van de bewoners. Er is immers stemplicht in India. We deden hem ons verhaal, via een vriend/vertaler. Na het gesprek glimlachten we samen op de foto. De SDO beloofde zijn best te doen om ons te helpen, maar de paasdagen zouden voor wat vertraging zorgen. Vanaf witte donderdag tot en met paaszondag is het vakantie voor de meeste Indiërs die in de administratie werken. We namen afscheid met een goed gevoel.

Op woensdag 13 april keerden we voor de laatste keer terug naar het kindertehuis. We namen afscheid van Lucky en van de zusters. Vervolgens aten we een heerlijke veggie burger in de McDonalds van de stad. We sloten de dag af met een boottocht op de Ganges, de heilige rivier van het land. Ik genoot van de rust en de zonsondergang. Het was het ideale moment om stil te staan bij het heengaan van mijn vriedin Anne-Michèle. Ik gooide symbolisch houten hartjes in de heilige stroom, als nagedachtenis maar ook als krachtige betekenis dat zij de eerste vriendin was die mij in 2004 vergezelde naar India. Zij nam mijn geboorteland zoals het was, met de negatieve en positieve kanten. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor. En dat begrip draag ik nog steeds in mijn hart.

De dag erop namen we even pauze. We lazen al onze informatie nog eens goed door, bespraken de vorderingen en structureerden de laatste details. Plots kwam het bericht binnen dat we in de krant stonden. Donderslag bij heldere hemel… Mijn darmen krompen in elkaar, ik voelde me slecht worden en tranen van angst stroomden over mijn wangen. Ik wilde vooral vermijden dat mijn moeder gevaar zou lopen omdat een kind dat ter adoptie werd afgestaan vaak nog als taboe wordt gezien.  Daarom raadden onze vrienden ons aan om de zoektocht on hold te zetten. Toch wilde ik niet zo drastisch beslissingen nemen. Waarom waren onze vrienden zo achterdochtig? Daarvoor moet je de Indische cultuur een beetje begrijpen. Voorzichtigheid is geboden omdat dorpsbewoners nog steeds leven volgens het kastensysteem. Dit systeem zorgt ervoor dat mensen volgens rang leven, en dat er dus veel mensen van de hogere rangen neerkijken op de lagere rangen. Elke rang heeft zijn taak. De dorpsbewoners zijn vaak heel arm en behoren zelfs niet tot een rang. Ik heb het gevoel dat ik behoor tot die kastenlozen, maar het zou kunnen dat dat gevoel niet klopt.

We besloten om niet te reageren op het artikel maar we hebben wel ons ongenoegen laten blijken via onze contactpersonen. Naar het schijnt was er bij de SDO een reporter aanwezig, hoewel we daar niets van wisten. In het artikel wordt mijn zoektocht nogal gedramatiseerd en word ik afgeschilderd als een steenrijke dame. Er kloppen dus duidelijk een aantal zaken niet, maar dat kan ook niet anders omdat ik geen enkele journalist heb gesproken.  We proberen nu nog om dit euvel recht te zetten door de verantwoordelijken te wijzen op hun plicht: ze hebben het artikel zonder ons weten in de media gegooid. Nu mogen zij ervoor zorgen dat er effectief geholpen wordt. Kan ik deze faam omzetten tot een effectief resultaat? Of blijf ik enkel beroemd of berucht in Bihar?

Vandaag schrijf ik deze blog met gemengde gevoelens. Mijn doorzettingsvermogen heeft even een dipje. Gelukkig zijn de mensen rondom mij ontzettend lief. Ze vangen mij op, en blijven doorgaan. Deze week was er eentje van veel spanning: de omgeving van het district Muzaffarpur ontdekken, veel voelen en een beetje hopen maar zeker niet wanhopen.

Maandag gingen we naar de zusters in Muzaffarpur. Bij hen voelde ik alsof ik thuiskwam. We werden hartelijk onthaald en kregen een heerlijke maaltijd geserveerd. De warme glimlach van de zusters daar raakte me. Hoewel ze me afraadden om te zoeken, voelde ik wel dat ze met me inzitten. Ik ben nog steeds hun dochter. Ik legde hen zo goed mogelijk uit hoe ik me voel en waarom ik deze zoektocht doe. Ik voel me al 40 jaar ‘onvolledig’ en dat zet me aan om niet op te geven.

We reden langs een plaatselijk dorpje, dat eventueel een link met mij kan hebben. Ik kreeg een vreemde smaak in mijn mond en ik werd op slag verliefd op het landschap: velden, veel groen, enkele hutjes afgewisseld met modernere huizen. Ik merkte dat Iris aangestaard werd. Ze voelde zich ongemakkelijk. Ik verduidelijkte haar dat dit gevoel mij 40 jaar achtervolgd heeft in België. Mensen die me aanspraken op mijn huidskleur was geen rariteit. Verderop reden we over een brug. We stopten even en mijn lichaam reageerde: trillende benen, mijn hartslag vloog de hoogte in. Wist mijn lichaam dat ik hier geweest ben, of beeldde ik me dit in?

Via een priester kwamen we in contact met een dame die mogelijk mijn moeder zou kunnen zijn, hoewel de naam niet 100% overeen kwam. Ik vond dit het proberen waard. We zetten een scène op: de dame in kwestie werd uitgenodigd op een neutrale plek, we gingen dus niet naar haar huis. Op die neutrale plek knoopte een lokale bewoner een gesprek aan met haar. We lokten haar met een smoes: ze zou een zak voeding krijgen. Ik passeer ‘per ongeluk’ en keek haar even aan. Ik merkte direct dat dit niet de dame was die we zochten. Ze vertrok even later met een zak rijst op haar hoofd. Dankzij mij had ze toch eten voor enkele dagen.

De moed zakte even in mijn schoenen, ook al weet ik dat een direct resultaat niet voor de hand ligt. Ik ging slapen, met gemengde gevoelens. Morgen is er weer een nieuwe dag. Don’t give up.

Tot nu toe heb ik nog niet veel prijsgegeven over mijn zoektocht. We zitten niet stil, we overleggen regelmatig en leggen contacten met plaatselijke bewoners. Die contacten hebben we ook direct moeten aanspreken want op onze aankomstdag was ons hotel niet beschikbaar door een administratief probleem. Noodgedwongen, maar achteraf gezien des te beter, verblijven we nu bij mijn kennissen thuis. We worden hier zo in de watten gelegd, in plaats van af te vallen, zal ik weer enkele kilo’s bijkomen vrees ik: chapati’s, papadums, vers fruit, biryani’s, … De authentieke keuken streelt onze smaakpapillen.

Tijdens het eerste bezoek aan het kindertehuis hebben we het register mogen inkijken, enkel de pagina waarop ik vermeld stond kregen we ter beschikking. De hoofdzuster van het kindertehuis bezorgde ons ook de handtekening van waarschijnlijk mijn moeder. Op basis van die handtekening zijn we de plaatsnaam aan het ontcijferen. We twijfelen momenteel tussen 2 locaties. Maar het is een ware uitdaging om structuur te vinden in de opbouw van de staat Bihar. Deze staat is opgedeeld in districten, blokken, panchayats, om dan bij de dorpen terecht te komen.

We zoeken dus nog steeds in Bihar. Ondertussen besef ik meer en meer dat als je je familie wilt zoeken, dat je best ter plaatse gaat. We werken via betrouwbare mensen, en het persoonlijk contact helpt zeker. We zijn heel voorzichtig met de verplaatsingen, want de regio is niet overal even veilig. Iris en ik zijn altijd in gezelschap. We reizen met vrienden of met een zuster. We merken dat de spanning tussen godsdiensten aanwezig blijft, hetzij verdoken.

Tussenin maken we ook tijd voor een beetje toerisme. Gisteren bezochten we Bodhgaya, de plaats waar Boeddha 2500 jaar geleden zijn moment van verlichting gehad heeft onder de bodhiboom. We krijgen een blaadje mee van deze boom. Het zou geluk brengen… De oude tempel wordt omringd met prachtige tuinen. Deze tuinen gebruikte Boeddha voor zijn meditatie. Het is ook effectief een rustgevende plek, voor het eerst in een week kan ik genieten van het vogelgezang. Mijn gedachten dwalen daar af, … naar de 2 mogelijke dorpen waar ik vandaan zou kunnen komen, naar Lucky, naar mijn innerlijk.

Want wat er in mij verstopt zit sinds 40 jaar, krijgt nu beetje bij beetje de kans om weer te verschijnen. Wordt vervolgd…

We zijn al enkele dagen in India. Ik voel me in mijn nopjes hoewel ik hier in Patna toch weer een beetje moet wennen aan de drukte in het verkeer: riksja’s, moto’s, bussen, fietsers, voetgangers, … iedereen verplaatst zich kriskras door elkaar. We doorkruisen de stad met het nodige getoeter. De ene claxon is al luider dan de andere.

We verblijven bij vrienden en via deze vrienden hebben we een afspraak gekregen bij het kindertehuis. Bij aankomst ben ik even de kluts kwijt: ik herken het hier helemaal niet meer. De ganse site is vernieuwd, enkel het oude kamertje van Moeder Teresa staat nog overeind.

We maken kennis met de hoofdzuster en krijgen een rondleiding. Er verblijven momenteel vooral kinderen met speciale noden en vrouwen met mentale achterstand. Ik neem de tijd om iedereen te begroeten, dit is het minste wat ik alle patiënten kan geven: het gevoel geven dat ze van tel zijn.

Bij één vrouw is het contact wel heel bijzonder. Als ik bij haar kom, grijpt ze mijn arm vast met beide handen en ze lost niet. Uit het niets zegt ze: ‘Hi sister Sheela’. Ik weet even niet waar ik het heb. Ze begint te huilen en mijn lichaam reageert automatisch mee. Een speciale band vertoont zich in de vorm van enorme genegenheid, begrip en liefde die van buiten uit naar elkaar stroomt. Ik ben letterlijk van mijn melk en moet bekomen. De zuster en Iris, die beiden getuigen zijn van dit bijzondere moment, zijn enorm geraakt.

Vandaag, 3 dagen later, heb ik de nood om Lucky terug te zien. Ik keer terug naar het kindertehuis met in mijn kielzog mijn vrienden uit Chennai.

Lucky en ik vallen elkaar huilend in de armen, en we zitten daarna een uur lang naar elkaar te kijken en met elkaar te praten. Onze handen zijn verstrengeld in elkaar. Een mooi gebaar van een situatie waaruit blijkt dat zij en ik, 40 jaar geleden samen in het kindertehuis waren. Ik als jong uk, en zij als tiener. Deze verbinding heb ik nog nooit gevoeld. Wat moet het geven als ik op een dag mijn eerste moeder zou ontmoeten. Mijn verbinding met Lucky komt van diep vanbinnen, misschien is dit een goede voorbereiding op wat er nog gaat komen. Geluk of geen geluk, we gaan door met deze uitdaging!

Hier ben ik dan met een eerste verslag.
Belangrijk: We zijn goed aangekomen!

Foto: Aangekomen in Patna

Maar het traject verliep met de nodige hobbels.
Naast de spanning die ik voelde bij het opstaan en het voor mij hartverscheurende afscheid van mijn kinderen (en hond) komen we op tijd aan in de luchthaven van Zaventem. Niet veel later vervoegt Iris zich bij ons met haar man. We checken in en geven onze respectievelijke echtgenoten nog een stevige knuffel. Ik stap gedecideerd de Security Zone binnen. Alles verloopt vlot en we zijn veel te vroeg bij de gate. We nemen nog een drankje bij Starbucks en besluiten dan te wachten op ons eerste vliegtuig naar Frankfurt. We krijgen als eerste uitdaging een vertraging van 1,5u te verwerken. Als we in Frankfurt aankomen spurten we als echte atleten van Terminal A naar B. Hijgend komen we aan de desk voor het vliegtuig naar Mumbai. We dachten eerst dat we de vlucht zouden missen. Uiteindelijk vertrekt ons vliegtuig met een vertraging van 2,5 (!) uur naar Mumbai. We bekijken alles van de positieve kant en nemen de zaken zoals ze komen. Om 3u s’ morgens op 3 april komen we toe in Mumbai. We passeren de immigratie met wat aandringen rond 4u (we hebben de volgende vlucht om 5.45u). Aan de bagageband wachten we tevergeefs op onze koffers. We rollen met onze ogen en spreken het personeel aan. We zijn verplicht om een procedure op te starten om de verloren bagage aan te geven. Deze procedure duurt 45 minuten.  Daarna moeten we nog security passeren, inchecken bij Air India én aan de gate geraken. Maar met volle overgave hebben we alweer een sprintje uit ons vermoeide lichamen gespurt.  Na een nacht zonder slaap, kunnen we bezweet het vliegtuig plaatsnemen op onze zitjes van onze vlucht naar India. Ik ben al te blij dat we voet aan de grond zetten in Patna. Mijn benen bibberen, mijn haren waaien in de wind, en mijn lichaam geeft aan: hier zit je goed…

Met Iris aan mijn zijde, voel ik mijn kracht plots terugkomen. De energie van mijn geboorteland, boost me. Ik kijk uit naar de uitdagingen die tijdens dit verblijf nog op mijn pad zullen komen. Ik ben klaar voor de volledige onderdompeling.

Foto: Uitzicht vanop een mooi terras in Patna