12. Landen (1)

Meer dan een week na mijn reis vind ik de tijd én de moed om een vervolg te schrijven aan mijn blog. Ik heb het tijdens een week moeilijk gehad om mijn evenwicht te vinden. Hoe komt dat eigenlijk?

De twee weken intens in mijn geboorteland vertoeven, waar ik geconnecteerd heb met mijn roots, waren de twee beste die ik tot nu toe in India kon beleven. Beste in de zin van: dichter bij mezelf komen, en tijd maken om de cultuur én de omgeving écht op te snuiven en te integreren. Hoe kom ik daarbij? Wat heeft ervoor gezorgd dat deze reis nét dat anders was dan de reizen voordien?

Mijn eerste reis in 2003, met mijn adoptiemoeder, was een reis om kennis te maken met mijn geboorteland. Ik heb toen 2 weken op hotel gelogeerd, en overdag was ik op stap met de zusters om de stad en de omgeving ten zuiden van Patna te ontdekken. Het was een pure toeristische reis, niet meer dan dat. Ik had toen wel het onverklaarbare gevoel dat ik de plek van het kindertehuis herkende. Maar meer heb ik daar niet mee gedaan.

In 2004 maakte ik mijn tweede reis, in het kader van mijn werk. Toen heb ik met studenten een school van onaanraakbaren (kastenlozen) in het zuiden van India ondersteund. Daar heb ik vrienden voor het leven gemaakt. Nandhini en Father Suresh waren hechte personen voor mij, mijn vertrouwen in hen en hun vertrouwen in mij stond als een paal boven water en er zal heel wat moeten gebeuren om die band te breken. Ik ben immers heel voorzichtig als het op nieuwe contacten aankomt. Mijn hart is al eens gebroken geweest toen ik India heb moeten verlaten als peuter (omdat ik dit niet zelf heb gekozen, en weggerukt geweest ben van mijn basis, mijn roots), als mensen dan mijn vertrouwen winnen, dan is dat ook écht met overtuiging dat ik mij in dat contact ‘gooi’. Deze manier van functioneren heb ik jaren gehandhaafd.

Na 2004, heb ik gekozen om niet meer naar mijn geboorteland te reizen, omdat ik de zorg van mijn kinderen vooropstelde. Ik denk nog steeds dat dat een heel goede keuze was, want zij verdienen wél de basis die ik zo hard gemist heb.

In 2018 keerde ik voor het eerst terug naar India in het gezelschap van mijn echtgenoot. Het was vooral een toeristische reis, maar wel met een tussenstop in het kindertehuis Nirmala Sishu Bhavan te Kolkata (het kindertehuis van Moeder Teresa). Ik was toen zó zenuwachtig, onzeker én bang tegelijk, dat ik het gesprek heb laten leiden. Niemand minder dan Sister Marianne had het heft in handen, ze gaf toen geen vingerbreed toe op mijn vragen over mijn verleden. Ik moest en zou het verleden laten rusten, want het was Gods wil dat ik naar België kon, wat was ik toch een bofkont… Ik kon alleen ontfutselen dat mijn naam in het kindertehuis van Kolkata veranderd werd. Voor de rest was er geen ruimte om meer details over mijn verleden te weten te komen. Ik was toen heel gefrustreerd maar had de tools niet om vanuit mezelf door te spreken.

DEEL 2 kunt u lezen in de volgende post.