Eind september 2021…

Een restaurantje met 2, mijmeren naar India…

De setting is de perfecte locatie om te dromen van mijn geboorteland. Covid stuurt de plannen alweer in de war. Mijn drang om mijn verleden uit te spitten stijgt met de dag.

Mijn lichaam voelt zich kiplekker in tussen de Indische Bollywood-posters en de reusachtige afbeelding van Ganesh, de Indische olifantengod waarvoor ik al mijn leven lang een zwak heb.

Onze bedoeling was om samen met het gezin naar India te reizen in 2022. Maar het wachten valt me zwaar. Mijn man voelt mijn spanning en hakt de knoop door: “Waarom ga je niet met een vriendin?”. Aan de vooravond van het overleg met het piepjonge afstammingscentrum, spreek ik mijn verlangen uit om India te bezoeken, dit verlangen staat in schril contrast met het schuldgevoel dat ik tegenover mijn kinderen ervaar. Het dilemma verscheurt me, maar mijn man moedigt me aan: Hoe kan je nu voor je kinderen een fijne reis organiseren als je zelf nog zoveel verlangt naar je eigen verleden? En ja, hij heeft een punt. Het is een verlossing voor mij, om te beseffen dat hij voorrang geeft aan mijn eigen verhaal. Na een onrustige nacht, neem ik al heel vroeg de auto naar Gent. Onderweg bel ik een vriendin op met de vraag of ze mij zou willen vergezellen tijdens de reis naar ‘de waarheid’? Ze licht me dezelfde dag nog in dat ze mee zal gaan. Ik ben verbluft en tranen bengelen over mijn wangen. Wat een overgave van haar, wat een spanning die van mijn schouders valt, maar die spanning wordt al snel vervangen wordt door nieuwe gevoelens: Hoe moet ik het aanpakken, bestel ik de vliegtuigtickets nu al, neem ik een reisverzekering, stuur ik al een bericht naar het kindertehuis… Mijn hoofd tolt van alle gedachten die over elkaar struikelen.

Al gauw boeken we de tickets naar Patna, de stad waar ik vandaan zou komen. Maar die reservering van de tickets doet mijn lichaam huiveren. Vreemd toch?

Ik ga terug in de tijd, de eerste keer dat ik naar India terugkeerde. Dat was in 2003, met mijn adoptiemoeder. Naast het traumatische effect dat adoptie op mij heeft gehad toen ik India voorgoed verliet, ervaarde ik een hoge dosis stress toen ik weer naar België moest keren, voor de 2^e keer in mijn leven. Bovendien liepen we 3 dagen vertraging op omdat er geen plaats was in het vliegtuig. Dichte mist zorgde ervoor dat onze eerste terugvlucht geannuleerd werd. We moesten noodgedwongen een nacht extra in het hotel verblijven. De dag erop vlogen we naar New Delhi waar opnieuw geen ruimte was voor ons als passagier. De feestperiode was allang geen feest meer voor ons. We werden in een hotel ondergebracht in New Delhi. De volgende poging in New Delhi om een vliegtuig te bemachtigen draaide op niets uit. We moesten gepakt en gezakt een nacht in de transitzone doorbrengen. In 2003 was dat geen pretje, ik zag zelfs een rat door het restaurant flitsen. Ik voelde me smerig, moe en mentaal uitgeput. Ik wilde maar 1 ding: terug naar mijn lief en naar mijn bed.

Tijdens het boeken van de tickets van de reis in april 2022, zag ik die film weer voor mijn ogen passeren, en het angstzweet brak mij uit. Mijn vriendin en ik hebben het dan op een akkoordje gegooid: geen vlucht via New Delhi maar wel een alternatieve connectie vinden, die qua prijs niet duurder zou uitkomen. Ik was opgelucht dat ze zo begripvol was. En dit is nog maar het begin van een avontuur dat nog veel onverwachte wendingen zal kennen.