Voor mijn moeder in het verre India

Liefste mamatha,

Recent was ik in je buurt,

Mijn reis in India heeft maar 2 weken geduurd,

Te kort om je te lokaliseren,

Wel lang genoeg om je cultuur meer te eren.

Toch denk ik aan je, al jaren-lang,

Mama, jij bent het waarnaar ik momenteel zo verlang.

Helaas heb ik je nog niet gevonden,

En toch weet ik: ik ben zielsgewijs met je verbonden.

Mijn innerlijk kind mist je enorm,

Sommige periodes in mijn lichaam waren als een storm.

Nu kom ik op het punt dat ik je écht wil omarmen,

Je ruiken, jou voelen én elkaars hart verwarmen.

Die vrouwenlijn, die voel ik onbewust,

Ik beeld me in hoe jouw moeder je voorhoofd kust.

Wanneer komt het moment,

Dat jij me met een zoen verwent?

Ik vlieg o zo graag naar mijn geboorteland,

Ik neem dan alles in mij op,

Mijn hart is als een liefde-volle wiegende mand.

Ik verlang dat je op een dag zachtjes hierin landt.

Ik vlieg uiteraard ook graag terug naar mijn gezin,

Maar dan moet ik meestal bekomen,

Daarmee wil ik niet zeggen dat ik hen niet bemin.

Het is neerkomen, op voor mij lichaamsvreemde grond,

Ook al ben ik hier opgegroeid.

En heb ik hier gestoeid.

Mijn dieperliggende connectie is in Bihar,

Daar zijn mijn wortels, mijn roots, mijn veilige haven.

Ik doe mijn uiterste best, om mijn balans te handhaven.

Ergens in het district Muzaffarpur – Bihar

Elke dag ga ik die uitdaging aan, mijn lieve mamatha,

En stilletjes hoop ik dat ook jij het leven omarmt,

En dat jouw gemis je hart niet – zoals bij mij soms – verlamt.

We zijn één, maar tegelijkertijd ver ver-wijderd,

We zijn één, ik jouw dochter en jij mijn mam,

Ik hou van je,

Op deze Moederdag plooit mijn hart zich drie-dubbel,

(Plooi 1 -) Ik heb enorm veel liefde voor jou,

(Plooi 2 -) Ook heeft mijn hart veel affectie voor mijn moeder hier,

(Plooi 3 -) Elke dag heb ik uiteraard ook hopen liefde voor mijn gezin,

Mijn man, mijn kinderen, er is geen limiet op hoezeer ik hen bemin.

Gestapeld verdriet, maar ook liefde in overvloed,

Hiermee sluit ik dit briefje af,

Mamatha, waar je ook bent, het ga je goed.

Je dochter,

An Sheela x

Vervolg van blogtekst 12

In 2020 vertrok ik opnieuw met studenten naar het zuiden van India. Ik werd alweer enorm getriggerd door de verhalen van onrechtmatige behandeling ten opzichte van paria’s (onaanraakbaren). Hoe kon het toch dat het lijkt alsof mijn hart verscheurd werd bij het horen van dit onrecht? Was ik in het verleden zelf een paria, of in mijn vorig leven misschien? Heeft mijn lichaam het onrecht mee opgenomen en goed verstopt in mijn onderbewuste? Nandhini en Father Suresh hebben de grootste moeite gehad om me weer tot rede te brengen. Heel bizar, die onverklaarbare emotie.

De reis van dit jaar is van een andere aard. Dankzij mijn cursus van vorig jaar bij AFC – Nederland, heb ik leren luisteren naar mijn gevoelens, en ook geleerd hoe ik bepaalde heftige reacties kan benaderen en benoemen. Ik heb Iris zo goed mogelijk ingelicht van de signalen die mijn lichaam me geeft. Dankzij deze technieken, ben ik veel bewuster vertrokken naar India. Ik heb vanuit emotie gefunctioneerd, vanuit het hart. En Iris gaf me de juiste maat aan, zij zorgde voor de realistische visie en onze twee manieren van aanpak pasten harmonieus in elkaar. Mijn moment bij de brug uit mijn droom, dat was een heftig moment. Maar ook de ontmoeting met Lucky was zo intens, dat mijn lichaam het van me overnam. Het voordeel is wel, dat ik deze keer mijn emoties beter kon plaatsen. Ik kon alles veel beter begrijpen.

Ook het feit dat ik geen geboortedatum meer heb, dat mijn leeftijd niet klopt, dat mijn naam veranderd werd en de sporen naar mijn roots uitgewist werden door mij zoveel mogelijk te verplaatsen in mijn geboorteland, dat zindert nog steeds na. Op mijn zogezegd 41^ste (ik weet mijn exacte leeftijd niet meer), vragen moeten stellen over wie ik ben, hoe oud ik nu zou zijn en waar ik die 1,5 à 2 jaar overal in India heb gezeten, dat hakt in op mijn identiteit. En het is allemaal gemakkelijk gezegd: laat het los, wees gelukkig met wat je hebt, kijk vooruit in plaats van achteruit… Ik nodig deze personen uit om in mijn schoenen te gaan staan, en zoveel moeite te moeten doen om datgene te weten te komen dat voor zovelen evident is.  Deze keer wil ik de tijd nemen om de zaken wél te integreren en wél te begrijpen en benoemen, zodat ik mijn lichaam kan aanleren: het is OK, ik ben veilig bij mezelf. Want laat dat nu net het probleem zijn bij veel geadopteerden: veiligheid bij jezelf? Hoe zou je dat leren aanvaarden? Bij mij heeft nooit iemand daar een woord over gerept, tot vorig jaar bij AFC Nederland.

Toen ik terug thuiskwam zat ik met mijn hoofd nog in India en met mijn lichaam in België. Ik heb een dikke week tijd nodig gehad om effectief te landen. Landen heeft voor mij een dubbele betekenis: geboorteland en huidig land, maar het betekent ook balanceren tussen twee culturen. Land ik in de ene cultuur dan mis ik de andere, en omgekeerd. Die spreidstand, daarmee moeten internationaal geadopteerden leren leven, tot aan hun dood. En het is en blijft een lastige oefening. Deze keer wilde mijn innerlijk kind in India blijven maar mijn hersenen zeiden me: het is tijd om naar België terug te keren. Ik durf te opperen, dat ik met de tools die ik aanleerde, deze laatste week nog vrij goed heb kunnen overbruggen. India zinderde na: in mijn dromen, in mijn woorden, in mijn (soms harde) opmerkingen… En ook al heb ik mensen hiermee onbewust negatief of positief geraakt, toch heb ik het gevoel dat ik psychologisch rijker ben geworden. Ik voel me completer dankzij het bezoek aan het district Muzaffarpur. En ook al heb ik mijn moeder nog niet gevonden, dit puzzelstukje is van enorme waarde. Zelfs een goudmijn zou deze waarde niet kunnen dekken 😉.

Ik wil vooral de volgende mensen bedanken, vanuit het diepst van mijn hart voor hun onvoorwaardelijke steun en toeverlaat:

• Mijn echtgenoot en kinderen, om me te laten vertrekken
• Iris Neels, mijn reisgenoot en fantastische jeugdvriendin
• Renate, mijn blog-maatje, voor al haar raad, ook in de late uurtjes
• Mijn vrienden en volgers, voor hun enthousiasme en begrip

PS: Nu ik geen geboortedatum meer heb, en ik geen fan meer ben van 22 augustus waarop ik altijd hoopte dat mijn mama in India aan mij zou denken, ben ik op zoek naar een alternatief. Nu mijn verjaardag nog vieren voelt aan alsof ik mezelf iets voorlieg. Ik ben dus niet meer verbonden met deze datum. Welke tips hebben jullie of welke soort dag zou voor mij zinvol kunnen zijn? Plaats jullie ideeën zeker in de commentaren!

Meer dan een week na mijn reis vind ik de tijd én de moed om een vervolg te schrijven aan mijn blog. Ik heb het tijdens een week moeilijk gehad om mijn evenwicht te vinden. Hoe komt dat eigenlijk?

De twee weken intens in mijn geboorteland vertoeven, waar ik geconnecteerd heb met mijn roots, waren de twee beste die ik tot nu toe in India kon beleven. Beste in de zin van: dichter bij mezelf komen, en tijd maken om de cultuur én de omgeving écht op te snuiven en te integreren. Hoe kom ik daarbij? Wat heeft ervoor gezorgd dat deze reis nét dat anders was dan de reizen voordien?

Mijn eerste reis in 2003, met mijn adoptiemoeder, was een reis om kennis te maken met mijn geboorteland. Ik heb toen 2 weken op hotel gelogeerd, en overdag was ik op stap met de zusters om de stad en de omgeving ten zuiden van Patna te ontdekken. Het was een pure toeristische reis, niet meer dan dat. Ik had toen wel het onverklaarbare gevoel dat ik de plek van het kindertehuis herkende. Maar meer heb ik daar niet mee gedaan.

In 2004 maakte ik mijn tweede reis, in het kader van mijn werk. Toen heb ik met studenten een school van onaanraakbaren (kastenlozen) in het zuiden van India ondersteund. Daar heb ik vrienden voor het leven gemaakt. Nandhini en Father Suresh waren hechte personen voor mij, mijn vertrouwen in hen en hun vertrouwen in mij stond als een paal boven water en er zal heel wat moeten gebeuren om die band te breken. Ik ben immers heel voorzichtig als het op nieuwe contacten aankomt. Mijn hart is al eens gebroken geweest toen ik India heb moeten verlaten als peuter (omdat ik dit niet zelf heb gekozen, en weggerukt geweest ben van mijn basis, mijn roots), als mensen dan mijn vertrouwen winnen, dan is dat ook écht met overtuiging dat ik mij in dat contact ‘gooi’. Deze manier van functioneren heb ik jaren gehandhaafd.

Na 2004, heb ik gekozen om niet meer naar mijn geboorteland te reizen, omdat ik de zorg van mijn kinderen vooropstelde. Ik denk nog steeds dat dat een heel goede keuze was, want zij verdienen wél de basis die ik zo hard gemist heb.

In 2018 keerde ik voor het eerst terug naar India in het gezelschap van mijn echtgenoot. Het was vooral een toeristische reis, maar wel met een tussenstop in het kindertehuis Nirmala Sishu Bhavan te Kolkata (het kindertehuis van Moeder Teresa). Ik was toen zó zenuwachtig, onzeker én bang tegelijk, dat ik het gesprek heb laten leiden. Niemand minder dan Sister Marianne had het heft in handen, ze gaf toen geen vingerbreed toe op mijn vragen over mijn verleden. Ik moest en zou het verleden laten rusten, want het was Gods wil dat ik naar België kon, wat was ik toch een bofkont… Ik kon alleen ontfutselen dat mijn naam in het kindertehuis van Kolkata veranderd werd. Voor de rest was er geen ruimte om meer details over mijn verleden te weten te komen. Ik was toen heel gefrustreerd maar had de tools niet om vanuit mezelf door te spreken.

DEEL 2 kunt u lezen in de volgende post.

De huidige setting om deze blog te schrijven: in de aankomsthal van de luchthaven van Mumbai, met uitzicht op de bomen, de Chai Point en het Streetfood-kraam. We wachten op onze aansluiting naar Duitsland.

Een ideaal moment om het vervolg van mijn blog neer te pennen. We zijn deze morgen veilig geland vanuit Patna. Ik heb op het vliegtuig mijn dagboek aangevuld, en heb net al mijn contacten van India nog eens opgelijst en een overzicht gemaakt van de belangrijkste gebeurtenissen per dag.

Wat ik nog niet met jullie gedeeld heb, doe ik hier uit de doeken. Vorige dinsdag waren we voor de tweede dag op een rij in Muzaffarpur. Daar hebben we de SDO kunnen spreken, de Sub Divisional Officer. Deze persoon heeft een belangrijke administratieve functie en kan in het kader van verkiezingen de lijsten raadplegen van de bewoners. Er is immers stemplicht in India. We deden hem ons verhaal, via een vriend/vertaler. Na het gesprek glimlachten we samen op de foto. De SDO beloofde zijn best te doen om ons te helpen, maar de paasdagen zouden voor wat vertraging zorgen. Vanaf witte donderdag tot en met paaszondag is het vakantie voor de meeste Indiërs die in de administratie werken. We namen afscheid met een goed gevoel.

Op woensdag 13 april keerden we voor de laatste keer terug naar het kindertehuis. We namen afscheid van Lucky en van de zusters. Vervolgens aten we een heerlijke veggie burger in de McDonalds van de stad. We sloten de dag af met een boottocht op de Ganges, de heilige rivier van het land. Ik genoot van de rust en de zonsondergang. Het was het ideale moment om stil te staan bij het heengaan van mijn vriedin Anne-Michèle. Ik gooide symbolisch houten hartjes in de heilige stroom, als nagedachtenis maar ook als krachtige betekenis dat zij de eerste vriendin was die mij in 2004 vergezelde naar India. Zij nam mijn geboorteland zoals het was, met de negatieve en positieve kanten. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor. En dat begrip draag ik nog steeds in mijn hart.

De dag erop namen we even pauze. We lazen al onze informatie nog eens goed door, bespraken de vorderingen en structureerden de laatste details. Plots kwam het bericht binnen dat we in de krant stonden. Donderslag bij heldere hemel… Mijn darmen krompen in elkaar, ik voelde me slecht worden en tranen van angst stroomden over mijn wangen. Ik wilde vooral vermijden dat mijn moeder gevaar zou lopen omdat een kind dat ter adoptie werd afgestaan vaak nog als taboe wordt gezien.  Daarom raadden onze vrienden ons aan om de zoektocht on hold te zetten. Toch wilde ik niet zo drastisch beslissingen nemen. Waarom waren onze vrienden zo achterdochtig? Daarvoor moet je de Indische cultuur een beetje begrijpen. Voorzichtigheid is geboden omdat dorpsbewoners nog steeds leven volgens het kastensysteem. Dit systeem zorgt ervoor dat mensen volgens rang leven, en dat er dus veel mensen van de hogere rangen neerkijken op de lagere rangen. Elke rang heeft zijn taak. De dorpsbewoners zijn vaak heel arm en behoren zelfs niet tot een rang. Ik heb het gevoel dat ik behoor tot die kastenlozen, maar het zou kunnen dat dat gevoel niet klopt.

We besloten om niet te reageren op het artikel maar we hebben wel ons ongenoegen laten blijken via onze contactpersonen. Naar het schijnt was er bij de SDO een reporter aanwezig, hoewel we daar niets van wisten. In het artikel wordt mijn zoektocht nogal gedramatiseerd en word ik afgeschilderd als een steenrijke dame. Er kloppen dus duidelijk een aantal zaken niet, maar dat kan ook niet anders omdat ik geen enkele journalist heb gesproken.  We proberen nu nog om dit euvel recht te zetten door de verantwoordelijken te wijzen op hun plicht: ze hebben het artikel zonder ons weten in de media gegooid. Nu mogen zij ervoor zorgen dat er effectief geholpen wordt. Kan ik deze faam omzetten tot een effectief resultaat? Of blijf ik enkel beroemd of berucht in Bihar?

Vandaag schrijf ik deze blog met gemengde gevoelens. Mijn doorzettingsvermogen heeft even een dipje. Gelukkig zijn de mensen rondom mij ontzettend lief. Ze vangen mij op, en blijven doorgaan. Deze week was er eentje van veel spanning: de omgeving van het district Muzaffarpur ontdekken, veel voelen en een beetje hopen maar zeker niet wanhopen.

Maandag gingen we naar de zusters in Muzaffarpur. Bij hen voelde ik alsof ik thuiskwam. We werden hartelijk onthaald en kregen een heerlijke maaltijd geserveerd. De warme glimlach van de zusters daar raakte me. Hoewel ze me afraadden om te zoeken, voelde ik wel dat ze met me inzitten. Ik ben nog steeds hun dochter. Ik legde hen zo goed mogelijk uit hoe ik me voel en waarom ik deze zoektocht doe. Ik voel me al 40 jaar ‘onvolledig’ en dat zet me aan om niet op te geven.

We reden langs een plaatselijk dorpje, dat eventueel een link met mij kan hebben. Ik kreeg een vreemde smaak in mijn mond en ik werd op slag verliefd op het landschap: velden, veel groen, enkele hutjes afgewisseld met modernere huizen. Ik merkte dat Iris aangestaard werd. Ze voelde zich ongemakkelijk. Ik verduidelijkte haar dat dit gevoel mij 40 jaar achtervolgd heeft in België. Mensen die me aanspraken op mijn huidskleur was geen rariteit. Verderop reden we over een brug. We stopten even en mijn lichaam reageerde: trillende benen, mijn hartslag vloog de hoogte in. Wist mijn lichaam dat ik hier geweest ben, of beeldde ik me dit in?

Via een priester kwamen we in contact met een dame die mogelijk mijn moeder zou kunnen zijn, hoewel de naam niet 100% overeen kwam. Ik vond dit het proberen waard. We zetten een scène op: de dame in kwestie werd uitgenodigd op een neutrale plek, we gingen dus niet naar haar huis. Op die neutrale plek knoopte een lokale bewoner een gesprek aan met haar. We lokten haar met een smoes: ze zou een zak voeding krijgen. Ik passeer ‘per ongeluk’ en keek haar even aan. Ik merkte direct dat dit niet de dame was die we zochten. Ze vertrok even later met een zak rijst op haar hoofd. Dankzij mij had ze toch eten voor enkele dagen.

De moed zakte even in mijn schoenen, ook al weet ik dat een direct resultaat niet voor de hand ligt. Ik ging slapen, met gemengde gevoelens. Morgen is er weer een nieuwe dag. Don’t give up.

Tot nu toe heb ik nog niet veel prijsgegeven over mijn zoektocht. We zitten niet stil, we overleggen regelmatig en leggen contacten met plaatselijke bewoners. Die contacten hebben we ook direct moeten aanspreken want op onze aankomstdag was ons hotel niet beschikbaar door een administratief probleem. Noodgedwongen, maar achteraf gezien des te beter, verblijven we nu bij mijn kennissen thuis. We worden hier zo in de watten gelegd, in plaats van af te vallen, zal ik weer enkele kilo’s bijkomen vrees ik: chapati’s, papadums, vers fruit, biryani’s, … De authentieke keuken streelt onze smaakpapillen.

Tijdens het eerste bezoek aan het kindertehuis hebben we het register mogen inkijken, enkel de pagina waarop ik vermeld stond kregen we ter beschikking. De hoofdzuster van het kindertehuis bezorgde ons ook de handtekening van waarschijnlijk mijn moeder. Op basis van die handtekening zijn we de plaatsnaam aan het ontcijferen. We twijfelen momenteel tussen 2 locaties. Maar het is een ware uitdaging om structuur te vinden in de opbouw van de staat Bihar. Deze staat is opgedeeld in districten, blokken, panchayats, om dan bij de dorpen terecht te komen.

We zoeken dus nog steeds in Bihar. Ondertussen besef ik meer en meer dat als je je familie wilt zoeken, dat je best ter plaatse gaat. We werken via betrouwbare mensen, en het persoonlijk contact helpt zeker. We zijn heel voorzichtig met de verplaatsingen, want de regio is niet overal even veilig. Iris en ik zijn altijd in gezelschap. We reizen met vrienden of met een zuster. We merken dat de spanning tussen godsdiensten aanwezig blijft, hetzij verdoken.

Tussenin maken we ook tijd voor een beetje toerisme. Gisteren bezochten we Bodhgaya, de plaats waar Boeddha 2500 jaar geleden zijn moment van verlichting gehad heeft onder de bodhiboom. We krijgen een blaadje mee van deze boom. Het zou geluk brengen… De oude tempel wordt omringd met prachtige tuinen. Deze tuinen gebruikte Boeddha voor zijn meditatie. Het is ook effectief een rustgevende plek, voor het eerst in een week kan ik genieten van het vogelgezang. Mijn gedachten dwalen daar af, … naar de 2 mogelijke dorpen waar ik vandaan zou kunnen komen, naar Lucky, naar mijn innerlijk.

Want wat er in mij verstopt zit sinds 40 jaar, krijgt nu beetje bij beetje de kans om weer te verschijnen. Wordt vervolgd…

We zijn al enkele dagen in India. Ik voel me in mijn nopjes hoewel ik hier in Patna toch weer een beetje moet wennen aan de drukte in het verkeer: riksja’s, moto’s, bussen, fietsers, voetgangers, … iedereen verplaatst zich kriskras door elkaar. We doorkruisen de stad met het nodige getoeter. De ene claxon is al luider dan de andere.

We verblijven bij vrienden en via deze vrienden hebben we een afspraak gekregen bij het kindertehuis. Bij aankomst ben ik even de kluts kwijt: ik herken het hier helemaal niet meer. De ganse site is vernieuwd, enkel het oude kamertje van Moeder Teresa staat nog overeind.

We maken kennis met de hoofdzuster en krijgen een rondleiding. Er verblijven momenteel vooral kinderen met speciale noden en vrouwen met mentale achterstand. Ik neem de tijd om iedereen te begroeten, dit is het minste wat ik alle patiënten kan geven: het gevoel geven dat ze van tel zijn.

Bij één vrouw is het contact wel heel bijzonder. Als ik bij haar kom, grijpt ze mijn arm vast met beide handen en ze lost niet. Uit het niets zegt ze: ‘Hi sister Sheela’. Ik weet even niet waar ik het heb. Ze begint te huilen en mijn lichaam reageert automatisch mee. Een speciale band vertoont zich in de vorm van enorme genegenheid, begrip en liefde die van buiten uit naar elkaar stroomt. Ik ben letterlijk van mijn melk en moet bekomen. De zuster en Iris, die beiden getuigen zijn van dit bijzondere moment, zijn enorm geraakt.

Vandaag, 3 dagen later, heb ik de nood om Lucky terug te zien. Ik keer terug naar het kindertehuis met in mijn kielzog mijn vrienden uit Chennai.

Lucky en ik vallen elkaar huilend in de armen, en we zitten daarna een uur lang naar elkaar te kijken en met elkaar te praten. Onze handen zijn verstrengeld in elkaar. Een mooi gebaar van een situatie waaruit blijkt dat zij en ik, 40 jaar geleden samen in het kindertehuis waren. Ik als jong uk, en zij als tiener. Deze verbinding heb ik nog nooit gevoeld. Wat moet het geven als ik op een dag mijn eerste moeder zou ontmoeten. Mijn verbinding met Lucky komt van diep vanbinnen, misschien is dit een goede voorbereiding op wat er nog gaat komen. Geluk of geen geluk, we gaan door met deze uitdaging!

Hier ben ik dan met een eerste verslag.
Belangrijk: We zijn goed aangekomen!

Foto: Aangekomen in Patna

Maar het traject verliep met de nodige hobbels.
Naast de spanning die ik voelde bij het opstaan en het voor mij hartverscheurende afscheid van mijn kinderen (en hond) komen we op tijd aan in de luchthaven van Zaventem. Niet veel later vervoegt Iris zich bij ons met haar man. We checken in en geven onze respectievelijke echtgenoten nog een stevige knuffel. Ik stap gedecideerd de Security Zone binnen. Alles verloopt vlot en we zijn veel te vroeg bij de gate. We nemen nog een drankje bij Starbucks en besluiten dan te wachten op ons eerste vliegtuig naar Frankfurt. We krijgen als eerste uitdaging een vertraging van 1,5u te verwerken. Als we in Frankfurt aankomen spurten we als echte atleten van Terminal A naar B. Hijgend komen we aan de desk voor het vliegtuig naar Mumbai. We dachten eerst dat we de vlucht zouden missen. Uiteindelijk vertrekt ons vliegtuig met een vertraging van 2,5 (!) uur naar Mumbai. We bekijken alles van de positieve kant en nemen de zaken zoals ze komen. Om 3u s’ morgens op 3 april komen we toe in Mumbai. We passeren de immigratie met wat aandringen rond 4u (we hebben de volgende vlucht om 5.45u). Aan de bagageband wachten we tevergeefs op onze koffers. We rollen met onze ogen en spreken het personeel aan. We zijn verplicht om een procedure op te starten om de verloren bagage aan te geven. Deze procedure duurt 45 minuten.  Daarna moeten we nog security passeren, inchecken bij Air India én aan de gate geraken. Maar met volle overgave hebben we alweer een sprintje uit ons vermoeide lichamen gespurt.  Na een nacht zonder slaap, kunnen we bezweet het vliegtuig plaatsnemen op onze zitjes van onze vlucht naar India. Ik ben al te blij dat we voet aan de grond zetten in Patna. Mijn benen bibberen, mijn haren waaien in de wind, en mijn lichaam geeft aan: hier zit je goed…

Met Iris aan mijn zijde, voel ik mijn kracht plots terugkomen. De energie van mijn geboorteland, boost me. Ik kijk uit naar de uitdagingen die tijdens dit verblijf nog op mijn pad zullen komen. Ik ben klaar voor de volledige onderdompeling.

Foto: Uitzicht vanop een mooi terras in Patna

Deze tekst draag ik op aan mijn beste vriendin, Anne-Michèle, die recent het leven heeft verlaten na haar gevecht tegen kanker.

Liefste Mimi, mijn BFF,

Na een woelige nacht, werd ik vanmorgen wakker, badend in het zweet.

Wat een speciale droom heb ik gehad.

Mijn collega Laura had me meegenomen naar Rome, om mijn gedachten te verzetten na jouw dood, Mimi. Haar gezin en mijn gezin stapten op het vliegtuig. De luchthaven was een gebouw met veel verdiepingen en muren die uitstaken. Het had een Ensor-achtig gehalte. Het leek alsof ik zweefde door het gebouw, een bizarre gewaarwording.

Het vliegtuig had vertraging. Geen pretje als je weet dat Laura haar jongste baby nog maar enkele maanden is. Maar we zijn uiteindelijk veilig toegekomen in een enorm vakantiepark met veel mensen. We kwamen terecht in een appartementsblok met glazen trappen. Ons appartement was ruim, maar ook hier waren veel trappen verwerkt tussen de verschillende leefruimtes.

Ik betrad de ene ruimte na de andere en de kinderen installeerden zich. Nadien besloten we buiten te gaan. We begaven ons tussen de mensen. Ik voelde de druk van de mensen om mij heen, alleen kon ik niet bepalen welke druk precies. We gingen iets eten in een restaurant en daarna zetten we de ontdekking van de omgeving verder. De indeling van het park was heel divers: een strand dat je via trappen kon bereiken, maar waar tussenniveaus ervoor zorgden dat de toeristen konden chillen rond een jacuzzi of een saunahuisje. Verder naar beneden splitste de trap en konden we kiezen om verder naar het strand te wandelen of terug te keren naar de hoofdweg van het park.

Ik verloor de tijd uit het oog en we gingen iets drinken. We zetten zelfs een stapje op de dansvloer. Daarna ging iedereen slapen. Ik wenste Laura een goede nacht. Maar ze nodigde me nog even uit om een kijkje te nemen in haar appartement. Het is alsof een nieuwe wereld voor me openging. In haar interieur waren enorm veel aquariums. Brede, lange, hoge, grote en kleine modellen smukten het appartement op. Ik was in volle bewondering voor zoveel moois, want ik weet dat ook jij, Mimi, weg was van vissen in je decoratie. Bij jou ging het wel om decoratieve niet levende vissen omdat je een aquarium onderhouden te veel werk vond. Ik vertrok met een licht en tevreden gevoel, klaar om een rustige nacht tegemoet te gaan. Maar niets was minder waar: ik stond voor mijn appartement, en wierp nog snel een licht op de deur van Laura’s flatje. Het leek alsof die deur plots openging en haar appartement groeide naast mijn glazen trap. Het appartement zette zich uit in de hoogte, en er kwamen nog extra aquariums bij, alles baadde in enorm veel licht. Was jij dat, Mimi? Heeft jouw ziel mij verlicht op dat moment? Ik genoot van het moment en nam alles in mij op: jouw kracht, jouw licht, jouw geloof in mij. Het engelengezang ebde weg, alsook de lichtflits zwakte af. Nu was ik klaar om naar mijn kamer te gaan. Ik opende de deur en botste op een ruimte gevuld met dieren. Er was een dikke tak met enorm veel zijtakken. Op elke zijtak sliep een babykatje. Wat is dit nu weer? Lieve pluizige katjes in alle kleuren: ros, zwart, gestreept, wit, gemengd, … Ik durfde ze amper aan te raken, want mijn armen werden door jou geleid, Mimi. En omdat jij katten haatte, kreeg ik me niet overhaald om een diertje te strelen. Ik liet de gigantische binnenboom voor wat het was en slaagde er eindelijk in om in mijn bed te kruipen. Toch kon ik de slaap niet vatten en ging terug naar de keuken voor een glas water. De binnenboom was verdwenen maar nu was mijn appartement gevuld met honden. Allemaal honden die kriskras door elkaar liepen. Ze maakten geen geluid, ze blaften niet maar hun ogen staarden in het niets. Ik streelde enkele koppen en vond het zo sneu voor hen om in een appartement opgesloten te zitten. Ik opende de deur en ze liepen stuk voor stuk de vrijheid tegemoet. Met een opgelucht gevoel dook ik terug onder de lakens en jawel, ik viel in slaap.

De volgende dag, na het ontbijt, wandelden mijn gezin en dat van Laura terug richting het park. We hadden zin om naar de zone te gaan waar diertjes leven. Onderweg, in de afdaling, loste Laura per ongeluk haar kinderwagen. De kinderwagen roetsjte de helling af maar niemand onderweg ving die op. Ik sloeg in paniek en rende erachter, maar mijn benen wilden niet helemaal mee. Eindelijk kwam ik beneden aan, en zag een dame een kinderwagen nemen, het kind eruit nemen en wegwandelen. Mijn hoofd kreeg een kortsluiting: Ging die dame het kind van mijn collega stelen? O my God! Dit kon ik niet laten gebeuren. Ik liep richting die dame, maar die was ondertussen verdwenen in de dierenzone. Hijgend kon ik haar even verder bij de kraag nemen en draaide ik haar om. De blonde dame keek me onthutst aan. De baby in haar armen was het hare, maar het gekleurde meisje aan haar hand gaf me een signaal. Een vreemd gevoel maakte zich van mij meester. Droomde ik, of zei mijn lichaam dat er hier iets niet klopte? Het signaal van het meisje zinderde door mijn ganse lijf: “Ik wil hier op dit moment niet zijn, deze dame heeft me meegenomen tegen mijn zin…”, straalde het meisje uit. Ik schudde de hand van het meisje en we hadden direct een connectie. Ik schatte dat ze ongeveer 7 jaar was. Ik won haar vertrouwen en zei haar dat ik geadopteerd ben en dat ik het gevoel had dat zij dat ook is. Mawanesha bevestigde mijn gevoel. Ze is geadopteerd uit India. Vandaar de connectie dus…

Ik onderhandelde met de blonde dame en mocht Mawanesha even meenemen naar de cafetaria om met haar te praten. Even verderop, koos ik met het meisje een tafeltje uit. We nipten van onze glazen en even, 2 seconden, sloot ik mijn ogen toen we onze glazen tegen elkaar tikten. Een wervelwind draaide plots om ons heen en lifte ons op. Als ik mijn ogen weer opende zat ik in het restaurant van de avond voordien. Mawanesha was verdwenen, en ik keek ongerust om mij heen. Tegenover mij zag ik een huilend koppel. Ik liep naar hen toe om hen te troosten en om hen te vragen of zij toevallig Mawanesha waren tegengekomen. Ze begonnen nog harder te snikken en hun kinderen ook. Hier was iets niet pluis… Ik vroeg door en de kortharige dame vertrouwde me toe: “Ons geadopteerd kindje is verdwenen en we hebben een oproep geplaatst. Maar veel mensen willen niet helpen, zij verwijten ons dat we in adoptie geloven en dat we voor een kind uit een ander land wilden zorgen. Ze schelden ons zelfs uit.”

Mijn lichaam wankelde, want mijn adoptieverhaal is ook niet gemakkelijk, en dat weet jij he Mimi. Ik suste het koppel en de kinderen en beloofde hun om mee te gaan zoeken. Mijn zoektocht naar Mawanesha duurde nog enkele uren. Uiteindelijk vond ik haar terug in de dierenzone, als een hoopje ellende. Ik nam haar in mijn armen en we knuffelden elkaar, zo lang totdat het begon te schemeren. Ze vertelde me dat ze zeven jaar is. Dat ze adoptieouders had die goed voor haar willen zorgen, maar waarmee ze geen volwaardige connectie had. Dat de blonde dame een tante is van haar en dat ze zo hard verlangde naar haar moeder uit India. Ik huilde met haar, diep verdriet kwam naar boven, en onze tranen van gemis vermengden zich tot dikke druppels. De rivier die zich vormde liep tot in India en werd één met de Ganges. We dreven in een bootje over deze heilige rivier. Het bootje raakte vast in één van de meanders en we stapten op het droge. Hand in hand wandelden we naar een klein dorpje verderop. We hadden enorme dorst en honger. De hutjes waren gebouwd rond een centraal pleintje. We wandelden over de aangestampte aarde en werden automatisch (door een speciale kracht?) naar één van deze hutjes geleid. Een oude dame met prachtig lang grijs haar, en zwarte mechen kwam naar ons toe. We vlogen elkaar in de armen. Ik rook haar, ik voelde haar, ik werd één met deze dame. Ook Mawanesha was deel van deze knuffel want zij is mijn innerlijk kind dat ik eindelijk kon loslaten.

Mijn liefste mama in India, ik hou van jou. Mijn liefste BFF, Mimi, ik hou van jou. Deze twee liefdes én de liefde van mijn man en kinderen, doen me beseffen dat verschillende vormen van liefde mij in evenwicht brengen. Liefde blijft, altijd.

PS: Mijn collega Laura had haar baby én haar kinderwagen teruggevonden, veilig en wel.